the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 16

*Hope Kamilton*

Ik word wakker door iemand die de deur open doet.

"Hope?" Vraagt Jessie. Ik doe mijn ogen open en kijk het verwarde gezicht van Jessie aan. "Mam gaat dit niet leuk vinden." Zegt ze zacht. Ze gaat bij me op bed zitten, als ik ook ga zitten.

"Ik weet het." Zucht ik. "Maar ik ben verliefd, dat is toch wat telt?" Ze knikt.

"Ik ben echt zo blij voor je." Glimlacht ze. Ik glimlach. "Maar waarom ben je nu al thuis?" Ik zucht.

"Op vakantie kreeg ik een bloedneus, niks aan de hand. Die avond had ik een date met Cam, ik kreeg verschrikkelijke hoofdpijn en viel flauw. Ik moest van die dokter zo snel mogelijk naar Engeland toe om me hier te laten onderzoeken." Ze vergroot haar ogen.

"Oh my gosh. Are you alright?" Ik haal mijn schouders op.

"Ik voel me licht in mijn hoofd." Ze pakt mijn hand en trekt me de kamer uit.

"Hope?" Vraagt papa. Mama kijkt niet eens naar me om.

"Hey." Zeg ik zacht. Ik heb gewoon wat simpels aan. Een kort broekje wat van katoen is. En een hempje. Haar in een knot.

"Wat doe je hier?" Vraagt mama kil. Ik kijk haar dodelijk aan. Van mij part mag ze weg naar Amerika ofso. Lekker ver weg van mij en onze familie.

"Ik moet me hier laten onderzoeken bij de dokter. Vanmiddag kan ik er terecht." Zeg ik zacht, en ik bijt op mijn lip.

"Met jou is er niks aan de hand, hoor." Lacht ze.  Mama kijkt me aan. "Wat ben je trouwens aangekomen. Dat kan je echt heel goed zien." Ze klakt afkeurend met haar tong. Ik kijk naar mijn buik, ze heeft gelijk.

"Dat is niet waar." Zegt Jessie tegen me, ik glimlach zwakjes.

"Het onderzoek is gewoon voor de zekerheid." Ze moet lachen. Die lach staat mij niet aan. Het is niet de leuke lach die ze had voor ze haar nieuwe werk kreeg, nee. Het is een lach die jou schijn uitlacht met walging.

"Jij kost ook altijd geld, hè?" Vraagt ze. Ze kijkt me dodelijk aan. Van haar mag ik gewoon onder een vrachtwagen liggen, het boeit haar niks.

"Ik ga vanmiddag met je mee." Ik glimlach naar papa en druk een kus op zijn wang.

"Dankje."

"En nu ga je eerst iets eten." Jessie duwt me op de stoel.

"Waarom?" Vraagt mama. Ik kijk haar verdrietig aan.

"Ik voel me licht in mijn hoofd." Ze rolt haar ogen en gaat verder met haar telefoon en het ontbijt. Papa leest de krant, maar heeft die nu aan de kant gelegd. Ik krijg een broodje voor me met ham en eet het gehoorzaam op.

Ik hoor de trap en ren ernaartoe. Cameron staat er, aangekleed en zijn haar zit echt nog alsof hij net uit bed is. Wat ook zo is. Hij kijkt me glimlachend aan, en we lopen naar de eetkamer.

"Wie is dat?" Vraagt mama. Ik kan wel door de grond zakken met zo'n moeder.

Dan zie je eerst Gabrielle, die zo aardig is. En dan mijn moeder. Er zit een wereld van verschil tussen. Cameron pakt mijn hand en ik knijp er zachtjes in.

"Is dit je vriend?" Vraagt papa glimlachend, ik knik zachtjes.

"Dit is Cameron, papa." Ze maken kennis met elkaar.

"Hoe kom jij aan een vriend?" Lacht ze, ik bijt op mijn lip.

"Ik ben blij voor je." Glimlacht papa. Ik negeer mijn moeder, en we gaan allebei aan tafel zitten.