the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 28

*Hope Kamilton*

Ik sta op het vliegveld en kijk op de band waar de koffers liggen. Of mijn 2 koffers er tussen liggen. Isabel had 3 koffers mee, maar dat vind ik een beetje teveel. Mijn moeder weet hier niks van. Jessie wel, en ik heb gezegd dat ze tegen niemand iets moest zeggen. Papa weet het ook, en heeft de smoes dat ik bij zijn vader en moeder ben. Dus ik ben in hun gedachte gewoon bij opa en oma.

"HOPE!" Roept Isabel, ik ren naar haar toe en geef haar een knuffel. Ik glimlach.

"Isabel." Grinnik ik. We laten elkaar los, en ze pakt een koffer van me over.

De rode afdruk zit nog steeds op mijn huid. Maar ik heb een brodeaux rood topje met turtleneck aan, want niemand hoeft dat te zien.

"We moeten snel naar de club. Want de verjaardag is bezig van Cameron." Ik knik en glimlach. Ik heb de iPhone 7 geïnstalleerd. En zie dat Cameron nog een berichtje heeft gestuurd. Ik heb hem gefeliciteerd, en hij heeft daar met hartjes op gereageerd.

Ik kan niet wachten om hem te zien. Ik heb hem zo gemist. Ook al was het maar 2 weken.

"Heb je hem gemist?" Ik knik blozend, en kijk weg van Isabel die aan het rijden is.

"Ik heb hem heel erg gemist. Daarom ben ik Liam zo dankbaar dat hij dit geregeld heeft." Ze glimlacht en ik zie een straat met allemaal clubs.

"Hier is het." De zenuwen gieren ineens door mijn lijf. "Ik stuur een berichtje naar Liam, zodat hij kan beginnen met iets. I don't know what, but I think it's good." Ik knik en we stappen de auto uit, zodra we op de parkeerplaats staan.

De warme wind komt me tegemoet, dus trek ik mijn jasje uit.

"Leg die maar in de auto." Ik knik en leg hem op de achterbank. "Deze auto is toch van Liam, dus die jas komt wel terug." Ik knik en Isabel stuurt Liam een berichtje.

We lopen de club binnen en we zien Cameron op het podium staan met een taart, en niemand heeft een idee wat hij gaat doen. Zelfs Cameron weet het niet. Ik glimlach. Liam komt naar ons toe, en door de vele mensen gaat Cameron dat nooit zien.

"Jij moet naar de achterkant van het podium gaan, en niet op het podium komen. Hier, precies waar je staat. Word een filmpje afgebeeld wat jij moest maken." Ik knik. "Als de zin komt van: 'Natuurlijk ga ik je zo snel mogelijk zien.' Richt iedereen zich weer op het podium en sta jij achter Cam. Iedereen begint dan te klappen en hij komt erachter dat jij er bent." Ik knik weer. "Alleen je moet wel een jurk aan, dat is wel zo leuk. Daarom heeft Isabel jou maat doorgekregen. En heeft ze een jurk gekocht."

"Ooohw, dat was allemaal voor het plan. Okey." Ik glimlach en loop samen met Isabel naar de achterkant van het podium waar ik de witte jurk in mijn handen krijg. Hij is zo mooi!

Ze draait zich om en kijkt naar het filmpje wat ik gemaakt heb. En ineens weet ik het, de rode plekken in mijn nek.

"Isabel. Rode plekken." Ik wijs de rode plekken aan.

"Wat is dat? Je zou kunnen zeggen dat dit zuigzoenen zijn, maar dit zijn sporen van wurging." Mijn lip begint te trillen.

"Mijn moeder." Ze pakt mijn hand en pakt make-up. Ze camoufleert het en als ik in de spiegel kijk zie ik er niks meer van.

"Het komt allemaal goed." Ik knik. Ik loop het podium op, en zie iedereen nog kijken naar het einde van het filmpje. Dan richten ze zich weer naar het podium. En zijn alle ogen op mij gericht. Mijn hart klopt in mijn keel, als ik de honderd tallen ogen zie.

Iedereen begint te klappen en ik loop naar Cameron toe, die onwennig naar de taart kijkt. Liam komt naar voren, voor de taart zometeen. Ik ga met mijn hand over de zijn hals, pak zijn kin en draai hem naar mij toe.