the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 40

*Cameron Blake*

Ik loop het steegje in, en ga tegen een muurtje staan. Ik zet nog even alles op een rijtje, en zie hem dan aankomen. 

"Gast, waarom moest ik komen?" Vraagt hij. Hij loopt dichterbij en stopt 1 meter van me vandaan. Ik zucht.

"Ik wil graag iets zeggen." Zeg ik brutaal. Hij rolt zijn ogen. Ik moet het gewoon doen. Ik wil haar terug. Ook al gaat hij me een slappeling vinden....

"En je denkt dat ik naar je ga luisteren? Ach hou toch op man." Lacht Scott. Zijn hoge lach is letterlijk ziekmakend. Ik wil hem zo hard verwonden.

"Ik wil het over Hope hebben." Hij krijgt een grijns op zijn gezicht. 

"Ik snap het al.... Je houdt nog van haar." Ik kijk weg. Tuurlijk houd ik nog van haar. Maar ik ga dat niet zeggen.

"En ben jij zeker ook verliefd op haar?" Zucht ik. Hij haalt zijn schouders op.

"Houden van en verliefd zijn zijn twee dingen die compleet anders zijn." Ik rol mijn ogen. "Dus ik denk dat ik meer kans heb om haar in bed te krijgen."

Ik pak hem bij zijn keel, en duw hem tegen de muur aan.

"Je blijft met je poten van haar af, ja?" Schreeuw ik boos. Hij moet weer lachen en probeert zich los te maken, maar het lukt hem niet.

"Wat nou? Jij wilt haar ook in bed hebben, en is het gelukt? Nee." Ik zucht. "Denk aan de weddenschap."

"De weddenschap telt niet meer." Zeg ik kortaf. Hij moet weer lachen.

"Als jij haar na 3 maanden het bed niet in zou krijgen, mocht ik haar hebben." Zegt hij met een gemene ondertoon. Ik pak zijn keel steviger vast, en houd hem nog steeds tegen de muur.

"Je blijft verdomme van haar af." Sis ik. Hij moet weer lachen, en kijkt naar beneden. Mijn vuist beland in zijn gezicht. Waardoor hij een bloedneus heeft.

We beginnen te vechten. En ik win, want hij ziet er niet meer uit.

We worden uit elkaar getrokken door een groepje. Ik kijk Scott nog steeds boos aan. 

"Wat doe je?" Vraagt een jongen aan Scott. Hij negeert hem en loopt weg. Ik tuf wat speeksel vermengt met bloed uit. "Flikker op!" Roept dezelfde jongen. Ik grijns en loop rustig weg. 

☆_☆_☆

Als ik thuis ben, gooi ik de deur dicht.

"Cameron?" Hoor ik gelijk een vragende stem. Ik kijk Liam aan, en hij kijkt me met grote ogen aan. "Where have you been?"

"Gewoon in de stad." Zucht ik. Ik loop naar de koelkast en pak er een biertje uit. "Heineken?" Vraag ik, hij knikt.

"Wat is er gebeurd?" Ik ga zitten en drink het halve flesje al leeg. Hij gaat tegenover me zitten.

"Ik heb gevochten, met Scott." Hij denkt na, maar weet toch niet wie het is...

"Die Scott uit Birmingham?" Vraagt hij, ik knik zuchtend, en sta op. Ik kijk in de koelkast, en kijk of er wat te eten is. "Waarom?"

"Ik haat die gast." Snauw ik. Ik pak een stuk pizza. "Hij wilde ff met Hope hooken."

"Gast, blijf niet bij haar..." Zucht Liam. Ik sla de koelkast deur dicht, en kijk hem boos aan. "Je hebt het zelf uitgemaakt."

"Ja, en dat was een hele grote fout!" Hij schrikt van mijn antwoord.

"Ga haar morgen dan terug vragen!" Ik knik. Ik ga dat echt doen, en het moet me lukken. Ik win altijd, dusja.

Dit is ook gewoon allemaal de schuld van die stomme weddenschap. Ik weet niet wat me bezielde om mee te gaan. Ik ben en was zo dom. Waar zat ik met mijn hoofd?

"Ik ga eten." Ik pak 2 pizza stukken, mijn flesje bier + nog één voor als hij op is. En loop naar mijn kamer.

Ik ga liggen op mijn rug op mijn bed. Ik denk na over hoe ik haar terug kan krijgen. Gewoon eerlijk zijn? Dat is het beste toch?