the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 26

*Cameron Blake*

Ik doe mijn ogen open en zie dat Hope nog vredig slaapt, in mijn armen. Ik verstevig mijn grip. Dit was de beste dag van mijn leven tot nu toe. Maar ik vind het wel jammer dat ik over 3 uurtjes moet vertrekken. Ik kietel met mijn vingers over haar been. Ik druk mijn neus in haar haar, en denk terug aan gistermiddag.

Ze doet haar ogen open, kijkt me gelijk aan en geeft me een liefdevolle glimlach. Ze wrijft met haar duim over mijn wang, wat mijn wang laat tintelen.

"Vandaag ga je weg." Zegt ze met haar lippen op mijn borst. Ze zucht, en legt haar voorhoofd tegen mijn borst. En haar armen om mijn lichaam.

"Ik ga me zo douchen." Ze knikt. "Ga je mee?" Grijns ik, en natuurlijk voor de grap. Ze schudt verlegen haar hoofd.

"Dat durf ik niet." Zegt ze zacht. Wat ik snap. Ik leg mijn hand op haar rug. Ik glimlach naar haar, en geef haar een kusje. Ik stap uit bed.

"Het was ook maar een grapje." Grinnik ik. Ik doe snel een joggingbroek aan. Ik loop naar de douche en zet hem aan.

Ik loop de kamer in, en zie Hope al aangekleed op mijn bed zitten. Ze kijkt naar de koffers die in de hoek staan. Ik doe gewoon een traingspak aan, omdat ik toch weg ga met het team.

Haar telefoon trilt en ze kijkt ernaar. Ik zie haar slikken. 

"Is er iets?" Vraag ik, ze schudt haar hoofd.

"Nee hoor. Het is Nicky gewoon." Ik knik en doe mijn schoenen aan. Ik kijk haar fronsend aan, waarna ze het weg wuift. "Hoe laat moet je weg?" Vraagt ze zacht.

"Over anderhalfuur." Ze zucht, en straalt doodsangsten uit. Ik snap haar. Ik wil haar ook niet alleen laten.

"Het komt allemaal goed." Ik wrijf over haar rug, en ze begint te huilen. Ik sus haar, en zet haar daarna op mijn schoot.

"Ik ga je zo erg missen." Snikt ze. Ik haak een plukje haar achter haar oor, en kijk haar in haar felgroene ogen aan. Ik druk een kusje op haar neus, waarna ze glimlacht.

"Ga je mee naar beneden?" Ze knikt. We staan op van het bed, en lopen de woonkamer in. Liam en Isabel zitten er wat te eten.

"Ik maak wat klaar voor ons. Ga maar zitten." Fluister ik in haar oor en mijn hand op haar kon,  waar ik zachtjes in knijp. Ze glimlacht en knikt met rode wangen. Ik loop naar de keuken en maak yoghurt met muesli voor Hope klaar, iets wat ze graag lust 's ochtends. Ik maak voor mezelf gewoon 2 boterhammen klaar.

Ik geef haar het schaaltje yoghurt en ga naast haar op de bank zitten. Ze gaat tegen me aan zitten, en eet rustig haar muesli op.

☆_☆_☆

We staan op het sportveld te wachten tot we kunnen vertekken. Het afscheid was moeilijker dan ik dacht. Ik ben gewoon nu al zo hecht met haar. Ik miste haar zelfs die nacht, toen we sinds we samen waren alleen moesten slapen. Hoe ga ik dit 3 maanden volhouden?

Ik sta tegen de paal van het doel geleund. Ik bekijk foto's van Hope en mij, wat ik eigenlijk niet moet doen. Want dit doet me echt pijn, dat ik haar 3 maanden niet kan zien.

"We gaan knallen in Amerika! We gaan voor het eerst in 100 jaar een club van Engeland kampioen maken!" Iedereen juicht fanatiek mee, wat de coach niet koud laat. "Ik heb wat wijzigingen gemaakt." Hij roept een paar spelers naar hem toe. Waar Liam en ik niet bij horen.

"Wij staan op dezelfde positie." Zegt Liam bevestigend, Harry en ik knikken. "Nog iemand gevonden?"

"Nee, geen zin." Snauwt Harry. Liam en ik kijken elkaar aan. Harry blijft gewoon recht vooruit staren.

"Okey." Zeggen Liam en ik tegelijk.

"En ga je je vriendin missen?" Vraagt Harry aan Liam. Bij die vraag denk ik weer aan Hope, en verschijnt er een glimlach op mijn gezicht.

"Isabel?" Harry knikt. "Ja, ik ga haar heel erg missen!" Zegt Liam, ik glimlach. "En Cam gaat ook voor het eerst iemand missen."

"Ooohw, wie dan?" Vraagt Harry. "Awh, je krijgt blosjes."

"Hope. Dat meisje waar ik al best lang mee omga. We zijn nu samen." Glimlach ik. Harry knikt en grinnikt. Hij is niet meer dezelfde Harry, maar ik durf het niet te vragen. Hij is, samen met Liam, mijn beste vriend.

"Laat voetbal niet vallen!" Waarschuwt Michael. Ik zucht, en ga weer terug tegen het goal aanstaan. Ik verstop mijn handen in mijn broekzakken en kijk naar het groepje jongens, waarvan er een paar boos kijken. En een paar kijken juist super blij. Ik weet al wie in de selectie zitten, en wie wissel of reserve zijn.

In het begin had ik dat ook vaak. Dan degradeerde ik, en dan mocht ik meespelen. Jamie is er daar ook 1 van. Hij moet op de bank tijdens de wedstrijd.

"Wat een kut coach." Mokt hij. Al zijn vrienden, waaronder ik, mogen meespelen. "Van middenvelder naar bankzitter." Michael moet lachen. 

"Gast, dat ga je sowieso inhalen!" Zeg ik. Hij kijkt me aan, alsof ik onzin spreek. "Heb je Pepsi gezien! Hij kan niet eens een bal op de lat krijgen."

"Weet je zijn voornaam niet?" Vraagt Harry, ik schud mijn hoofd. Liam loopt weg, en ik zie dat hij belt.

Steeds meer boze gezichten komen onze kant op.

"Goed gedaan, Blake." Mokt Lets. "Door jou ben ik naar beneden gegaan, van spits. Nu ben ik niet eens meer spits. Maar bankzitter."

"Houk je bek, je weet zelf dat het zijn schuld niet is." Zegt Harry. Hij gaat voor me staan, en zijn lange krullen die normaal in een staartje zitten, dansen in de wind.

"Kan meneer niet voor zichzelf praten, ofso?"

"Houd je bek. Het is niet mijn schuld! Jij moest zo slecht zijn, kom op zeg. Jij hebt Graft eruit gezet. Dus ik zou je kop houden!" Zijn vuist komt tegen mijn kaak aan, en dat is de streep. Ik val hem aan, en schop hem tegen zijn knieën. "Ik kan er ook voor zorgen dat je helemaal niks meer kan met je benen." Zeg ik in zijn oor

"Cameron!" Roept de coach. Ik duw hem op de grond, en loop met hem mee naar een plek waar niemand is. Onze kleedkamer.

"Wat was dat net?" Vraagt Rich. Ik zucht en ga zitten. 

"Meneer Lets gaat mij de schuld omdat ik zijn fucking plek heb ingenomen. Wat niet was. En hij sloeg mij eerst op mijn kaak." Ik voel me net een klein kind, die gelijk wil krijgen. Maar bij deze coach moet je alles vertellen, als er iets niet klopt, roept hij je gelijk terug!

"Cameron, alsjeblieft. Je bent 1 van mijn beste spelers! Dan kan je dit niet zomaar doen. Ook al begon Lets. Ik wil gewoon dat je je normaal gedraagd. Ik ga ook even met Lets praten, want ik wil graag allebei jullie verhalen horen. Ook al wil ik dat deze kinderachtige onzin voorbij is." Hij loopt de kleedkamer uit, mij achterlatend. Ik sla tegen de muur.

"Rustig, rustig. De muur heeft je niks misdaan!" Zegt Harry lachend, die binnenkomt.

"Echt! Die Lets mag verdwijnen van mijn part. Hij kan niet eens voetballen!" Roep ik gefrustreerd,  waarbij ik mijn handen in mijn haar leg en ze erin klem.

"We moeten eerst nog naar Amerika. Laat dat eerst de kans krijgen, dus alsjeblieft. Be calm." Ik kijk hem glimlachend aan.

"Yup. Het avontuur moet nog beginnen." Zucht ik. Hij klopt me op mijn schouder. En dan horen we onze coach schreeuwen dat we gaan verzamelen.

We lopen de kleedkamer uit, en lopen naar de bus. Waarmee we naar het vliegveld rijden.

Ik ga zitten in het privé vliegtuig, en Harry komt naast me zitten. Ik zucht en kijk naar buiten via het raampje.

Ik wil nog steeds niet weg. Ik wil niet niet Hope zien. Hope is degene die mij vrolijk maakt. Maar als ik dit als beroep heb, kan ik niet zo veel anders. Dan gewoon te luisteren, en te gaan.