the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 41

*Hope Kamilton*

"Wat is er gebeurd?" Vraag ik als ik Scott zie zitten op de bank bij hem thuis. Hij heeft een blauw oog, een bloedlip, zijn arm zit in het verband en nog veel meer dingen. Hij zucht en zegt niks. "Scott?"

"Er is niks gebeurd." Sist hij. Ik kijk hem boos aan. Er klopt hier iets niet aan.

"Er klopt niks van." Zeg ik. Hij zucht. Ik wil hem niet zo'n pijn zien lijden. Ik voel niks voor hem. Maar ik geef wel om hem. Hij is gewoon heel lief, en verdient het niet om zo'n pijn te hebben. "Zeg het, alsjeblieft." Ik kijk hem aan en pak zijn hand vast.

"Cameron heeft me in elkaar geslagen." Ik vergroot mijn ogen. Cameron heeft dit gedaan? Waarom? Scott verdient dit helemaal  helemaal niet. Hij is een hele lieve jongen, en Cameron moet dat begrijpen. Bij hem is het alleen maar ikke, ikke, ikke."We hadden een weddenschap." Zegt hij zacht. Ik laat zijn hand los. Een weddenschap?

"Weddenschap? Waarover?" Vraag ik. Hij verzet zich, en kijkt me aan.

"Cameron had 3 maanden om jou het bed in te krijgen." Ik kijk hem met open mond en grote ogen aan. "Als dat niet lukte, was je van mij." Ik geef hem een bitchclap.

"Ongelooflijk." Ik sta op, en kijk hem boos aan. "Ik ben verdomme geen speeltje."

"Sorry."

"Hoe denk je dat ik me nu voel?" Vraag ik, hij haalt zijn schouders op. Ik voel tranen in mijn ogen opwellen. "Mijn moeder bedreigt me en kleineert me, en dan jullie spelletje. Ik ben er helemaal klaar mee." Zucht ik. "Dus let maar op het nieuws, dan komt er straks een dood meisje op!" Huil ik. De woorden zijn te hard, dat weet ik. Ik had het niet mogen zeggen, maar wat moet ik dan?

"Maar Cameron is er serieus kapot van." Probeert hij. Cameron haat hem, maar Scott mag hem ook niet. Waarom zou hij dat weten? "Ik haat hem, maar hij is er kapot van dat hij jou niet meer heeft. Hij houdt echt van je." Ik rol mijn ogen, trek mijn jas aan en loop naar buiten.

Hoe konden ze dit doen? Ze hadden gewoon een weddenschap om mij....
En ik dacht nog wel dat Cameron echt van me hield.

We hadden het altijd zo leuk samen. Ik voelde dat er echt een klik was. Een mooie klik. Maar schijnbaar was dat alleen van mijn kant, en was het van zijn kant alleen maar toneelspel.

Hoe kon hij me dit aandoen?

Ik loop naar het treinspoor en zie dat er geen trein ofso aan komt. Ik blijf staan en blijf nadenken.

Ga ik er nu echt een einde aan maken? Laat ik iedereen achter? Cameron gaat misschien dood van de pijn in zijn hart, of hij ligt al met een ander in bed. Het kan allemaal. Ik sluit mijn ogen als ik tranen voel in mijn ogen. Als ik mijn ogen dicht doe, gaan ze sneller weg.

"Hope?" Hoor ik een jongen roepen. Ik kijk om en zie Cameron staan. Ik loop door. Maar toch krijg ik kriebels in mijn buik als hij mijn hand pakt en me omdraait.

"Cam." Zucht ik. Ik kijk hem aan, en kijk recht in zijn blauwe ogen die met tranen zijn gevuld. "Laat me gaan. Ik moet iets doen." Ik probeer me los te maken, wat dus niet lukt.

"Hope. Alsjeblieft, ik wil je terug..." Ik kijk weg. "Wat weerhoud je ervan?"

"Dat ik verdomme een weddenschap was." Hij word lijkwit. Tranen vormen zich weer in mijn ogen. Er lopen tranen over zijn wangen. Die ik weg wil vegen. Ik wil hem zo graag terug, maar ik heb een uitleg nodig. Als hij echt van me houdt, zou ik het toch wel merken?

"Ja, je hebt gelijk." Zegt hij zacht. Zijn stem is op dit moment zo breekbaar. Ik heb bijna nog nooit iemand gezien die dat zo bij mij had. Huilen om mij.... Dat is zoiets raars. Maar toch loop ik weg.

"MAAR... Zo begon het." Ik stop met lopen en blijf staan. "Je begon als een weddenschap, maar ik werd verliefd op je." Ik droog mijn ogen. "Dus alsjeblieft geef me nog één kans." Ik draai me om en kijk hem aan.

"Ik wil één kans om het recht te zetten." Zegt hij. "Maar als je me kent, weet je dat ik wel duizend kansen nodig heb." Ik moet lachen. "Ik ben slecht in relaties, en dat weet je. Je moet me helpen! Help me met alles, en we gaan een geweldig tijd tegemoet met elkaar." Ik kijk naar beneden. Deze uitspraken zijn waar ik zoveel van houd. Maar ik ben er klaar mee.

"Je weet dat ik van je houd." Ik bijt op mijn lip. "Alsjeblieft." Smeekt hij me. In de verte hoor ik een trein aankomen. Ik kijk naar het spoor en loop er naar toe.

"Ik moet dit doen." Schreeuw ik.

"Nee dat moet je niet!" Roept Cameron. "Je bent nodig in deze wereld." Roept hij, en ik hoor kwaadheid in zijn stem. "Ik heb je nodig." Nu breekt zijn stem weer. En komen mijn tranen ook weer tegemoet. Als ik nu vooruit loop, ben ik er niet meer. "Hope, alsjeblieft." Huilt hij. "Ik zweer het je. Ik ga het beste maken. Ik ga je ontmaagden," ik glimlach, altijd weer de vieze Cameron, "ik ga met je trouwen, ik ga met je samen wonen en ik ga samen met je onze kinderen opvoeden. Alsjeblieft, blijf bij me." Ik sluit mijn ogen.

-------

Dit stukje.... Jullie gaan me haten😅
Ik hoop dat jullie het nog steeds leuk vinden om het te lezen xx