the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 46

*Hope Kamilton*

Ik word wakker en kijk naar Cameron die naast me zit. We zitten in het vliegtuig naar Spanje. Eerlijk gezegd heb ik er geen zin in.... Misschien is die man helemaal niet veranderd of erger.

Ik hoop het eigenlijk zo dat zijn vader aardig is tegen hem. Dat ze hun band weer kunnen maken. Want Cameron is in zijn tienerjaren alleen opgevoed door zijn moeder, maar eigenlijk heb je daarbij ook je vader nodig als jongen.

"Waar denk je aan?" Vraagt Cameron en zijn blik gaat naar mij. Ik haal mijn schouders op en kijk het raampje uit.

"Ik hoop gewoon dat het goed komt." Zucht ik. Ik leg mijn hoofd op zijn schouder. Ik adem diep in en uit. "Ik wil graag dat je een vader hebt die van je houdt, en jij ook van hem houdt."

"Lief." Zegt hij. Ik kijk hem aan en glimlach. Ik pak mijn oortjes en doe de linker bij mij in en de rechter bij Cameron in. Ik zet mijn afspeellijst op. Ook al houdt hij niet van mijn type muziek. Als eerste komt Wanted van Hunter Hayes. Ik sluit mijn ogen, en hij grinnikt als het refrein komt. "Yup." Stemt hij mee in met het refrein. Ik glimlach.

Als het liedje is afgelopen komt Shawn op. Met het liedje Bad Reputation.

☆_☆_☆

Als we weer op de grond staan rek ik me uit.

"Me vader zou hier ergens moeten staan...." Zegt hij. Hij pakt mijn hand en staat versteend als hij hem ziet staan. De man met het pak aan en zonnebril op kijkt rond. "Dat is Julio." Ik moet mijn best doen om een G te zeggen op het begin.

"Julio Blake?" Vraag ik. Hij schudt zijn hoofd.

"Julio Séparez." Mompelt hij. Ik kijk hem aan en knik.

"Heet je moeder dan Blake?" Vraag ik, hij schudt zijn hoofd. Wat? Van wie is Blake dan? Hij begint rustig te lopen samen hand in hand.

"Robert heet Blake. Daar heb ik mijn naam van." Ik knik. "Want ik wilde niks meer met mijn vader te maken hebben." Ik knik weer, nog een beetje verward. "Mijn moeder heet González."

"Cameron?" Vraagt Julio als we voor hem staan. Hij zet zijn zonnebril af. Man man man, wat lijken die veel op elkaar. Het is gewoon precies Cameron, alleen heeft Julio niet dezelfde ogen als hem. Ik zie tranen staan in Julio's ogen. Hij heeft Cameron echt gemist. Cameron geeft geen kick en kijkt zijn vader doordringend aan. "Zoon van me." Zegt hij op een best kakkerige manier. "Wie is dit?" Vraagt hij. Ik slik en kijk Cameron aan. Gelukkig dat hij Engels praat, anders zou ik er niks van verstaan.

"Dit is mijn vriendin, Hope." Hij kijkt me glimlachend aan als hij me voorstelt. Maar zijn glimlach is weg als hij naar zijn vader kijkt. "We zijn nu 3,5 maand samen."

"Je had toch met die Jade? Dat hoorde ik van je moeder." Zegt Julio niet begrijpend. Ik slik.

"Kunnen we dit misschien bij u thuis uitpraten?" Vraag ik, Cameron knikt en knijpt in mijn hand. Julio knikt ook en we lopen in stilte het vliegveld uit.

We worden verblind door de papz die buiten staan. Ik hou mijn hand half voor mijn gezicht, wat Cameron ook doet. Julio loopt naar ze toe en beantwoord enthousiast de vragen van de papz. Terwijl ze voor Cameron komen.

Cameron weet welke auto het is, en ik ga er tegen aanstaan. Cameron komt dichterbij en pakt mijn handen vast. Hij drukt zijn lippen op de mijne, waarna ik glimlach. We komen in een zoen terecht. We zijn allemaal flitsen in onze ooghoek. Hij duwt me tegen de auto aan, waarna ik grinnik.