the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 22

*Hope Kamilton*

We komen aan op de plaats waar de ceremonie plaatsvind. Ik stap uit en Cameron pakt mijn hand. We lopen de kerk in. Een echt Ierse kerk. Cameron komt al gelijk bekende tegen, maar ik sta er een beetje bij.

"Cam." Zegt een jongen glimlachend. Hij komt deze kant op in een zwart pak. Hij omhelst Camerin, en praten even.

"Jij bent Hope?" Vraagt een wat oudere vrouw. Ik knik. "Ik ben Cameron's oma. Cameron heeft veel over je verteld." Ik glimlach. Wat doet eigenlijk
Cameron's oma hier? Heeft zij iets te maken met een goede vriend van Cameron?

"Positief?" Vraag ik onzeker. Ze pakt mijn handen.

"Ik denk dat er niets negatiefs over je te vertellen is." Glimlacht ze.

"U moest eens weten." Mompel ik zacht zodat ze het niet hoort. Ze loopt weg, en ik loop naar Cameron toe.

"Cam, uhm. Ik moet je wat vertellen?" Dit is moeilijker dan ooit tevoren. Hij draait zich om en kijkt me ernstig aan.

"Wat is er, liefje?" Vraagt hij, ik slik. Hij pakt mijn handen en kijkt me nu doordringend aan.

"Ik uhm. Heb gerookt." Hij ontwijkt mijn blik.

"Wanneer?"

"Vannacht, ik had het nodig." Zeg ik zacht. Hij knikt en laat me los. "Sorry, maar ik had in gedachte om naar Australië te gaan en jou te verliezen. Ik wilde je niet verliezen." Hij glimlacht en plant zijn lippen voor even op de mijne en we lopen samen de kerk in. Cameron is bruidsjongen samen met nog een jongen, de broer van Jeffrey.

Ik ga naast Cameron zitten op de voorste banken en Cameron houdt mijn hand vast. We kijken naar de ceremonie.

Cameron heeft zijn hand op mijn been. Onder mijn jurkje..... Hij wrijft een beetje heen en weer. Ik slik en kijk hem glimlachend aan, waarna ik kijk naar Jeffrey die zijn vriendin het jawoord mag geven.

"Wat doet je oma hier eigenlijk?" Vraag ik als de ceremonie is afgelopen. Wij mogen heel de dag blijven, omdat Cameron bruidsjongen is.

"Vroeger gingen we daar altijd eten. Jeffrey was gewoon het derde kleinkind van haar." Ik knik en glimlach. Ik pak zijn hand vast en we komen in een zaal te zitten. We zitten bij het bruidspaar zelf, de oma van Cameron en de bruidsmeisjes en hun gezinnen.

We krijgen gelijk een glas champagne en we proosten. Cameron drinkt het glas gelijk leeg, als enige.

"Cam." Moppert een jongen die naast Cameron naast hem zit, Cameron kijkt hem grijnzend aan. Iedereen kijkt naar Cameron en ik voel de ongemakkelijkheid al een beetje stijgen. Cameron pakt zijn telefoon en maakt een snap. Je ziet mijn haar, mijn arm en mijn jurk deels. Hij zet hem op zijn verhaal.

"Cameron, we zitten in gezelschap. Don't do that!" Zegt de oma van Cameron. Ze pakt de telefoon uit zijn handen.

"Oma, nee!" Ze drukt hem aan, en meteen smelt ze denk ik.

"Awh. Dit is wel heel lief!" Zegt ze. Jeffrey kijkt ons aan, en meteen laat de oma van Cameron het zien.

"Awh." Zeggen Jeffrey en Maddy. Ik ben echt nieuwsgierig wat ze nu zien. Ik draai de telefoon mijn kant op en zie dat Cameron ons 2 op foto heeft. Ik glimlach. Ik kijk op de foto een beetje naar boven en Cameron drukt een kus op mijn wang.

"You're so sweet." Glimlach ik, ik druk een kus op zijn wang, en hij kijkt me grijnzend aan. Cameron krijgt zijn telefoon terug, en daarna komt er nog een glas champagne voor hem staan.

"Wanneer heb je weer training?" Vraagt Jeffrey. Hij zucht.

"Morgen." Hij klinkt niet heel vrolijk, wat ik raar vind. Hij vind voetbal toch leuk, of is het niet meer? Ik zal er zelf denk ik nooit achterkomen. Want hij is heel op zichzelf, wat niet erg is natuurlijk.

Ik leg mijn hand in zijn nek, en kneed het een beetje. Hij doet zijn ogen een beetje dicht, en bijt op zijn lip. Niemand ziet het, want iedereen is aan het praten of let gewoon niet op ons. Hij legt zijn hand op mijn been, en kriebelt een beetje met zijn vingers.

"Waar ken je Jeffrey van?" Vraag ik zacht, hij kijkt me aan. Minuten lijken voorbij te gaan, we kijken elkaar gewoon aan. Hij stopt met zijn hand en pakt zijn glas.

"Ik ken Jeffrey van voetbal. Hij is ook voetballer. Nu nog, in Ierland. Hij zat bij me in het team, maar ik werd overgekocht. We waren altijd beste vrienden!" Glimlacht hij. "Alleen zijn broer was een mislukkeling."

"Wie was zijn broer?" Vraag ik nieuwsgierig. Ik blijf gewoon in zijn nek een beetje doorgaan, wat hij heel fijn vind.

"Luke." Zucht hij, en hij knikt naar de tafel naast onze tafel waar Luke zit met zijn arm om een meisje. "Hij heeft me nog niet eens gezien." Ik knik en kijk naar beneden. Ik haal mijn hand weg, en pak wat van mijn drinken.

"Het komt wel goed." Sus ik hem, hij glimlacht. Ik wil hem zoenen, zo graag. Zijn lippen gewoon voor een paar minuten op de mijne voelen.

"De drang om je te zoenen is zo groot!" Mompelt hij, kijkend naar mijn lippen. Hij zegt dat zo vaak. Natuurlijk snap ik dat hij dat zegt. Hij was altijd snel als het om meisjes ging, en natuurlijk ook om voetbal.

"Bij mij ook." Zeg ik zacht. Hij grijnst en staat op. Hij loopt naar de deur, en wenkt mij dan stiekem. Ik sta ook op en loop zo nonchalant mogelijk naar Cameron die al achter de deur staat. Ik loop ook de zaal uit en Cameron grijpt mijn hand gelijk.

Hij loopt de kapstokkenhal in, en duwt me vrijwel meteen tegen de muur en begint me gelijk te zoenen. Hij legt 1 hand op mijn wang, en de andere op mijn heup. Ik leg mijn handen op zijn zijn achterhoofd in zijn haar. Allebei zijn handen gaan onder mijn jurkje, en laat hij rusten op mijn heupen.

"Ulgh, we zoenen te veel." Zeg ik na de zoen. Hij grinnikt en drukt zijn neus tegen de mijne aan.

"Ik vind het wel fijn. Beter als dat je nooit zoent ofso." Grijnst hij, ik glimlach. Er word op de deur geklopt en we kijken om naar wie er de kapstokkenhal inkomt.

"Cam en Hope, hier zijn jullie!" Zegt Luke, we gaan met onze neuzen naar de deur staan en kijken Luke aan. "Lang geleden, Cameron." Ik slik.

"Zeker, zeker." Antwoord hij, ik moet mijn best doen om mijn lach ik te houden. Zeker is echt zo'n antwoord wat een zakenman geeft ofso.

"Haat je me?" Vraagt Cameron na een tijdje. Luke kijkt op, en zet een stap dichterbij.

"Je dook met mijn vriendin het bed in! Hoe kan ik niet boos op je zijn? En dit is weer zo iemand zeker? Waar heb je haar geplukt? In de andere zaal, de kerk?" Vraagt Luke, hij kijkt Cameron doordringend aan. Moet dit echt gebeuren.

"Dit is mijn vriendin, Hope. We zijn al 3 weken samen. En dat van je vriendin, was per ongeluk. We hadden allebei te veel op, wat je weet en wist. Ik wilde jullie 2 geen pijn doen, ook al had zij genot." Ik sla Cameron, ik schud mijn hoofd.

Cameron en ik lopen naar buiten, Luke achterlatend.

"Jij past beter bij mij, beter dan bij zo'n fuckboy." Fluistert Luke in mijn oor en hij loopt met een duivelse grijns op zijn gezicht weg. Ik slik en pak Cameron's hand vast. We lopen gewoon de zaal weer in. We gaan zitten en Jeffrey begint te praten.

"Ik weet nog goed, hoe wij elkaar ontmoette." Glimlacht Jeffrey, hij houdt de hand vast van Maddy. "We liepen tegen elkaar op straat. Je was zo met je telefoon bezig, dat we tegen elkaar liepen. Je smeerde heel je ijskoffie over je heen. En daarna begon het allemaal." Iedereen moet lachen om het verhaaltje.