the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 47

*Hope Kamilton*

Ik word wakker en en zie dat Cameron er niet meer ligt. Ik zucht, gisteren was zo kut. Gewoon al hoe hij deed enzo. My gosh, ik hoop echt dat ze het bijleggen. Ik stap uit bed en loop naar mijn koffer toe. Ik pak er een high waist shortje uit. Ik trek het aan en kijk voor mijn witte Chloe crop top. Ik trek dat ook aan en kijk of er een vestje in zit. Ik pak het grijze vest en trek het aan.  Ik pak mijn witte nikes.

Ik loop de trap af en hoor flink geruzie.

"Je moet echt je fucking bek houden!" Roept Cameron. "Ik nog maar hopen dat je veranderd bent."

"Ik verander nooit, dat kan niet!" Lacht Julio. Hij heeft ook al zo'n zware lach. Ik blijf staan op de trap en blijf luisteren.

"Vrouwen zijn vuilnis!?" Roept Cameron en ik schrik ervan. Hoe kan hij dit zeggen. "Hoe kan je dat zeggen?" "Vrouwen zijn het beste in het leven. Ze zijn lief, ze geven je aandacht. En jij, jij hebt een vrouw die 16 jaar jonger is. Dat kan toch niet!?"

"Jamila en ik maken dat zelf uit! We zijn verliefd op elkaar en zij is in verwachting van mij." Ik slik. Moet ik niet naar beneden gaan?

"Je bent letterlijk ziekmakend." Roept Cameron.

"Jij hebt toch ook een klein zusje? Van rond de 5 ofso."

"Ja, maar Robert is net zo oud als mama. Jamila niet." Ik loop rustig naar beneden.

"Ik denk dat daar je vriendinnetje huil vaak is."

"Ongelooflijk, klootzak." Sist Cameron. Ik zucht. Waarom heb ik dit voorgesteld? Cameron pakt mijn hand en we lopen weg. Ik zucht, en we gaan het huis uit.

"We gingen naar de markt." Glimlacht hij en hij cupt mijn gezicht in zijn handen. Ik knik zachtjes. Hij drukt een kusje op mijn wang.

"We gaan wel met de metro." Ik knik waarna we naar het station lopen. Ik zucht en pak zijn hand. Het is best warm en onze handen worden klam maar dat boeit ons niet.

"Hoe gaat het?" Vraag ik, hij haalt zijn schouders op en houdt zich vast aan de stang in de tram.

"My dad is the worst dad ever." Zucht hij zachtjes. Ik moet het goed kunnen maken tussen hen. Cameron heeft er echt verdriet over. Hij wrijft door zijn ogen, waarna ik naar beneden kijk. Ik ga het goed maken tussen die 2. En dat ga ik vanavond doen.

"Heb jij hier vrienden zitten?" Vraag ik, hij knikt.

"Ja. Lionel, Neymar, Zack, Dylano en nog een paar." Zegt hij en ik knik.

"Anders ga je vanavond na het eten even naar ze toe." Zeg ik. Hij knikt zacht.

"Maar dan moet ik jou alleen laten of ga je mee?" Vraagt hij, ik schud mijn hoofd.

"Ik blijf wel thuis." Glimlach ik.

"Nee dat doe ik je niet aan!" Zegt hij dramatisch. De metro stopt ineens, waarna ik tegen Cameron aan knal en hij me vast houdt met zijn andere arm.

"Cameron je gaat gezellig naar die gasten, ik blijf lekker thuis." Hij zucht en kijkt naar buiten waar we de markt zien.

"Na dit station moeten we eruit." Ik knik.

☆_☆

"Nee, dat hoeft niet." Glimlach ik naar Cameron. Hij knikt. Ik zucht en hou mijn arm zijn kant op. Hij glimlacht en doet de armband om. Ik glimlach en geef hem een knuffel.

"Ik hou van je." Grinnik en ik druk een kus op zijn wang. "Je verwent me veel te veel."

"Wacht maar tot ik je ontmaagd." Ik sla hem tegen zijn schouder aan, en kijk hem geërgerd aan. "Ik vertel alleen de waarheid." Ik rol mijn ogen, waarna we samen verder lopen.

"Mag ik met je op de foto?" Vraagt een jongen hakkelend. Cameron zegt iets in het Spaans terug, waarna ze een klein gesprekje starten. Cameron krijgt de telefoon van de jongen, die hij aan mij geeft. Ze gaan staan, waarna Cameron en de jongen lachend de camera in kijken. De jongen zit op Cam's rug wat er leuk uitziet, want de jongen is nog maar een jaar of 10.

Ze zeggen nog wat tegen elkaar, en de jongen loopt dan weg. Ik glimlach naar Cameron.

☆_☆_☆

"Julio?" Vraag ik. Hij kijkt me aan als ik in de keuken staan. "Kunnen we misschien even praten?" Hij knikt.

"Ja tuurlijk." Glimlacht hij zacht. We gaan aan de tafel zitten, waarna ik een paar zenuwen voel. Nu kan ik het er met hem over hebben, maar als Cameron erbij is niet.

"Wil je het goedmaken met Cameron?" Vraag ik, hij kijkt me aan en knikt dan.

"Heel graag." Glimlacht hij. "He is always on my mind. Always." Ik knik en hij reikt me een glas aan met water erin. "We hebben allebei een kort lontje, hij heeft zijn karakter echt van mij. En het uiterlijk ook wel een beetje."

"Ja, uhm." Zeg ik. Ik vind dit heel moeilijk. "Hoe is het zo fout gelopen tussen jullie 2?" Vraag ik.

"Dat was 7 jaar geleden. Hij was net 15 jaar geworden, en van alles ging er door zijn hoofd. Ik was er vaak niet, wat met een reden was wat echt niet kan. Ik ging namelijk vreemd met mijn secretaresse, Jamila." Het is even stil, waarna hij in zijn ogen wrijft. "Cameron zag dat, en hij was zo boos. Zo boos. Ik kon het hem niet eens uitleggen, want hij ging zo snel mogelijk naar zijn moeder om het te vertellen. Ik weet het nog zo goed." Zegt hij hoofdschuddend. "En ik wil het zo graag goedmaken. Maar mijn opgefokte karakter werkt niet mee."

"Bij Cameron is dat hetzelfde." Lach ik. Hij moet ook lachen. "Ik wil zo graag dat het goed komt tussen jullie, want ik had dit voorgesteld."

"Dankje wel, ik ben je daar echt dankbaar voor!"

"Maar jullie moeten het doen, niet ik." Hij knikt.

☆_☆

"Hey." Grijnst Cameron en hij komt de kamer binnen. Ik draai me om naar de deur. Hij sluit de deur achter zich, waarna ik ga zitten.

"Was het leuk?" Vraag ik. Hij knikt grijnzend.

"Ik heb ze lang niet gezien, dus het was gezellig." Lacht hij, ik kijk hem niet-begrijpend aan. "Er waren strippers." Lacht hij. Ik kijk hem met open mond aan. "En ik heb mijn handen thuis gelaten."

"Echt?" Vraag ik lachend.

"Ja, geloof je me niet?" Lacht hij. Ik haal mijn schouders op.

"Als er halfnaakte meisjes zijn, kan geen 1 jongen zijn handen thuishouden." Lach ik. "Maar ik vind het niet heel erg."

"Nee, ik heb echt mijn handen thuis gelaten. Ik raak geen andere meiden meer aan." Ik glimlach.

"Heel zeker?" Vraag ik. Hij trekt zijn polo uit en kijkt me weer aan.

"Heel zeker." Hij trekt ook zijn korte broek uit, en loopt naar bed toe. Hij gaat naast me liggen. "I love you so damn much."

"I love you too baby boo." Hij moet lachen. "Je bent dronken?"

"YASSS." Roept hij. Ik grinnik.

"Sssst." Zijn zware lach vult de stille kamer.

"Maar, het was zo lachen allemaal." Lacht hij. Zo wil ik hem zien. Vrolijk en dat hij nergens aan denkt.

"Ga nu maar slapen." Zeg ik verstandig. Hij pakt me vast en legt zijn hoofd op mijn buik. Na ongeveer 10 minuutjes hoor ik hem zachtjes snurken, waarna ik glimlach. Ik val, luisterend naar de regen, ook in slaap.