the soccer guy || VOLTOOID

Chapter 48

*Cameron Blake*

We zitten aan tafel te lunchen. Het is stil aan tafel, en je hoort alleen mensen eten.

"Kunnen we even wat zaken op orde zetten?" Vraagt Julio voorzichtig. De hand van Hope blijft over mijn been wrijven. Ik zucht en knik. "Ik wil het graag goedmaken."

"Goedmaken?" Vraag ik lachend, ik neem een slok van de jus d'orange. "Vreemdgaan, en dan niks meer van je laten horen kan je niet goedmaken."

"Cam." Fluistert Hope. Ik zucht. Tuurlijk, heb ik het weer gedaan.

"Hope wilt ook graag net als mij dat het goed komt tussen ons." Zegt Julio. "En ik was er heel lang niet, maar ik geloof erin dat we samen die band weer kunnen opbouwen." Ik kijk hem aan van wtf.

"Jij wilt dus dat het weer goed komt tussen ons?" Vraag ik, hij knikt. "Wat dus niet gaat gebeuren."

"Kom op, Cameron." Zucht hij. Ik grijns.

"Gaat je niet lukken, pap." Ik vergroot mijn ogen. Ik zei pap.

"Je zei pap." Zegt Julio met open mond.

"Niet waar, ik heb zin in pap als in vla." Lieg ik.

"Het is ochtend liefje." Glimlacht Hope. "Je zei pap, als in papa." Ik zucht. Misschien moet ik het wel bijleggen. Misschien heeft hij wel spijt. Ik pak Hope's hand vast en adem diep in en uit.

"Misschien moeten we het wel bijleggen." Glimlach ik. Hij vrolijkt helemaal op, en ik voel een zacht kneepje in mijn hand. "Je moet wel snappen dat dat niet vanzelf gaat."

"Ja tuurlijk, het is ook heel moeilijk voor je. Ik heb 7 jaar geleden je moeder bedrogen. Ik snap dat je dat niet achter wegen kan laten." Ik knik.
"En sorry voor de opmerkingen die ik maakte, ben nog al een heethoofd."

"Ik ook. Karakter is the same." Hij grinnikt en steekt zijn hand uit. Ik neem die aan, waardoor ik Hope's hand moest loslaten.

"Je hand is klem." Lacht papa. Ik grinnik en Hope krijgt blosjes op haar wangen.

"Ik had Hope's hand vast." Hij knikt. We eten verder.

"Hoe gaan we er voor zorgen?" Vraagt papa. Jamila houdt zich volledig erbuiten, wat ik goed vind. Ze hoort niet bij mijn leven, en zal dat nooit worden.

"Om dingen samen te doen?" Vraagt Hope. We knikken allebei.

"Maar dan mag jij wel mee." Fluister ik in haar oor, en bijt zachtjes op oorlel. Ze bloost. "Sterker nog, je moet mee!" Ze grinnikt.

"Mag Jamila ook mee?" Vraagt papa. Ik zucht en knik. "Ze hoort bij de familie Cam." Ik knik, maar haal tegelijkertijd mijn schouders op.

"We kunnen naar het stadion van FC Barcelona." Glimlach ik.

"Daar ben ik zo lang niet geweest." Zucht papa. "Zullen we daar naartoe gaan?" Ik knik en kijk naar Hope, die ook enthousiast knikt.

☆_☆_☆

Ik loop het stadion binnen en zie dat ze aan het trainen zijn. Ik glimlach en roep heel hard:

"NEYMAR!" Hij kijkt om en moet lachen.

"Sukkel!" Roept hij lachend. Ik moet lachen en Hope glimlacht ook. Mijn vader kijkt rond en gaat daarna op een stoel zitten, waar andere toeschouwers ook zitten. Alleen hij praat Spaans, maar praat moeilijk Engels. Dus moet ik met hem Spaans praten, waar Hope niks van begrijpt.

"Dus dat is de enige echt Neymar?" Vraagt Hope, ik knik. Dat was best een domme vraag, maar ja. She's mine, dus kan ik dat niet zo maar gaan zeggen. "Super stoer." Ik moet lachen.