Boşluk

27. Bölüm

Aradan yıllar geçmiş olması, onu uzun zamandır görmemiş olmam içimde kopan fırtınaların dinmesine engel olamamıştı. Ona karşı olan nefretim ve öfkem gram dinmemişti, aksine her geçen gün çığ gibi büyümüştü.

Çocukken en büyük hayalim babamdı. Neye benzediği, hangi özelliklere sahip olduğu hiç umurumda değildi. Tek hayalim babamdı ve onun geleceği gündü. Baba kelimesi benim için çok önemliydi. Benim kendi dünyamda babalar hep çocuklarını severdi, onları koruyup kollardı ve asla zarar vermezdi.

Öyle bir inanmıştım ki bu yalana aksini kabul etmem imkansızdı. Benim için baba herkesten ve her şeyden önce gelirdi. Zaman içerisinde babam hakkında bir şeyler öğrenmeye başladığımda çok büyük bir hayal kırıklığına uğradım.

Annem onun bizi terk ettiğini yüzüme karşı haykırarak söylediğinde annemden nefret ettim. Yüzünü dahi hatırlamadığım bir adam için annemle haftalarca konuşmadım ve hep onu suçladım.

Yaşım büyüdükçe kabullendim babamın iğrenç kişiliğini, fotoğraflarda gördüğüm adamdan nefret etmeye başladım. Onun yüzünden güvenemedim hiçbir erkeğe. Bir adam kızını bile terk edebiliyorsa herhangi bir erkek rahatlıkla kız arkadaşını terk edebilirdi. Açık ve net.

Baba konusunda hiç şanslı olamadım. Hep bir şekilde terk edildim ve bir yalanın ortasında buldum kendimi. Her seferinde daha fazla yandı canım. Her seferinde bu son derken bir kere daha kırıldım aynı yerden.

Önce babam sandığım adamın anneme tecavüz ettiğini öğrendim. Bu nasıl bir şey biliyor musunuz? Bu iğrenç.. annem istemediği bir şekilde sevişmeye zorlanıyor ve hafızasına kazınan bu olay yüzünden hamile kalıyor. Hemde ikiz. İğrenç bir tecavüzden sonra ikiz kızları oluyor.

Kendimi dünyanın en iğrenç insanı hissetmiştim o an. Annem öylesine iyi bir kadındı ki asla vazgeçmemişti bizden. Öyle fedakar öyle merhametliydi ki başına gelen tüm şeyleri unutup doğurmuştu bizi. Tüm iğrençliklere rağmen devam etmişti.

Sonra aslında babam sandığım adamın babam olmadığını, annemin aşık olarak evlendiği adamın babam olduğunu öğrendim. Aynı zamanda o adam sevdiğim adamın üvey babasıydı.. hayatım tamamen bir iğrençlikten ibaretti.

Şimdi yine uçurumun kenarında almışken soluğu bu defa yalnız değildim. Arkada koltuğunda oturan küçük kızım eşlik ediyordu bana. Arkasına yaslanıp ağzındaki emzikle camdan dışarı bakarken tüm iğrençliklere rağmen masumca duruyordu.

Onun gibi hiçbir şeyin farkında olmamak isterdim. Onun gibi tek derdimin yemek olduğu, oyun oynamak olduğu o günlere dönmek isterdim. Şuanki hayatımı asla değiştirmek istemem ama farklı bir aileye sahip olmak isterdim. En azından farklı bir baba..

"Çok yoruldum Gece.. sen beni anlıyorsun değil mi? Hamileyken de hep sana anlatırdım, hatırlıyor musun?" Başımı koltuğa yaslayıp güzel yüzüne baktım.

"Sende en az benim kadar şanssızsın. Baba konusunda olmasa bile farklı konularda cidden şanssızsın. Mesela deden var ama benim tarafımdan mı yoksa babanın tarafından mı belli değil." Deyip ufak bir kahkaha attım. Gece öylece yüzüme bakıyordu.

"Komik dimi?" Dedim yüzümdeki gülümseme iyiden iyiye silinirken. Ellerini birleştirip hareket ettirdi ve anlayamadığım birkaç ses çıkardı.

"Bunları hakedecek ne yapmış olabiliriz?" Gözümden süzülen yaş koltuğa damladı. Derin bir nefes alıp arabanın içine sinmiş olan Ali'nin kokusunu ciğerlerime doldurdum.

"Dengesizin tekiyim. Herkesten kaçmak istiyorum, özellikle beni benden daha iyi tanıdığı için babandan ama en çokta ona sığınmak istiyorum." Dudaklarımda hüzünlü bir gülümseme belirirken ağlamaya devam ettim.