Christmas Boyfriend || Bradley Simpson

little twenty six

-Nie chcę jeszcze wracać do domu - jęknęłam, gdy zauważyłam smsa od mamy z pytaniem gdzie jestem.

Po naszej rozmowie cała niezręczność i wszystkie wątpliwości wyparowały, a my zwyczajnie robiliśmy to wszystko, co robiliśmy przed Julie.

Nie miałam jednak ochoty iść do domu i stawiać czoła Julie oraz całej tej rodzince. Zdecydowanie wolałam siedzieć na kanapie w domu Brada i przeskakiwać z jednego kanału na drugi.

-Nie musisz, możemy tu zostać.

Pokręciłam głową.

-Nie mogę mamy zostawić samej z nimi. 

-Ma Sama

Postanowiłam do niej zadzwonić, zamiast odpisywać. Wolałam wiedziec jak wygląda cała sytuacja i jak bardzo niekorzystnym świetle zdążyła przedstawić mnie Julie. 

Choć w tej chwili mniej mnie to obchodziło.

Przyłożyłam telefon do ucha i nasłuchiwałam sygnałów połączenia. 

-Holly, gdzie wy jesteście?- zapytała moja mama tak szybko, że całe zdanie zabrzmiało jak jeden wyraz

-U Bradleya w domu. Jak się sprawa ma?- zapytałam

-Jaka sprawa? Masz na myśli to, że zostawiliście Julie samą? 

-Samą? 

-No tak. Przyszła do domu zrozpaczona, że tak po prostu wstaliście i gdzieś odeszliście, a ona nie wiedziała co ze sobą zrobić. Ja nie wiem, czy ta dziewczyna ma taką krótką pamięć, ale jakieś sześć lat temu jeszcze mieszkała na tym osiedlu!

-Jasne- mruknęłam. Mogłam się spodziewać, że Julie zrobi coś takiego, wcale nie byłam zdziwiona- Oczywiście pominęła fakt, że będąc w związku z moim chłopakiem przystawiała się do Jamesa, zarzucając Carrie, że przesadza z cukrem,a potem mi wywróżyła, że zostanę starą panną do końca życia?

-Czas jest zabawną zabawną rzeczą, nie? - spytał Brad lekko się uśmiechając i opierając o moje ramię

-Mówisz poważnie?- dopytała moja mama po drugiej stronie słuchawki

-Wszyscy są świadkami. - odparłam- Więc się wkurzyłam i wyszłam. Chwilę potem wyszedł za mną Brad, a na końcu Carrie z Jamesem.

Postanowiłam przemilczeć tą sprawę z policzkiem Carrie, bo w sumie to nie moja sprawa, co Carrie jej zrobiła. Ale ten czyn na pewno przejdzie do historii.

-Ta dziewczyna niczego się nie nauczyła, na Boga- stwierdziła, a jej ton nie wydawał się zbyt przyjemny- Niech ktoś mnie uderzy, kiedy następnym razem zgodzę się na podobne święta. Ale wszystko z tobą dobrze, kochanie? 

-Tak, mamo. Po prostu mnie strasznie wkurzyła, ale wszystko jest w porządku

-To dobrze- westchnęła- Wiesz pójdę chyba porozmawiać z Johnem, bo Julie robi się z siebie wielce pokrzywdzoną, a Anette jej we wszystkim ustępuje.

-Gdyby tylko coś dało- oznajmiłam- Będę za niedlugo.

Mama rzuciła mi tylko krótkie: do zobaczenia i się rozłączyła. 

Czemu niektórzy naprawdę nie mogli przeboleć swojego własnego tyłka chociaż na czas świąt i zamknąć się na chwilę? Julie musiała sobie zdawać sprawę z tego co robiła i mogła te trzy dni przemilczeć.

-To był długi, długi dzień- stwierdziłam- Chcę wreszcie zrobić coś świątecznego- powiedziałam podrywając się z miejsca- Bez udawania, bez Julie, bez tej całej sztuczności...