Don't forget about me || N.H.

16. Zostań...

  ♡♡♡

Usłyszałam dźwięk mojej komórki i wyciągnęłam ją z kieszeni moich spodni. Zobaczyłam na ekranie Blair, więc szybko odebrałam połączenie. Po drugiej stronie słyszałam głośną muzykę i krzyki innych, a w pewnym momencie tylko krzyk "zamknijcie się". Podejrzewam, że była to Blair. 

- Słyszysz mnie? - spytała, a raczej krzyknęła bo prawie nic nie usłyszałam z jej wypowiedzi.

- Niezbyt - odpowiedziałam i oparłam się o drzewo.

- Nieważne, gdzie jesteś?!

- W lesie. Siedzę sobie, sama. Może na kogoś natrafię.

- Do cholery, gdzie jesteś dokładnie?

- W głębi drzew, które otulają mnie swoją korą - zaśmiałam się. Mogłam widzieć jak szatynka przewraca oczami. - Nie wiem gdzie jestem, zgubiłam się.

Właśnie w tym momencie zdałam sobie sprawę z tego, że tak naprawdę nie mam pojęcia gdzie jestem i równie dobrze mogłam być w środku lub na końcu lasu, a nawet nie widziałam żadnego światełka w tunelu. Zaczęłam panikować i rozglądać się wokół siebie. 

- Blair, ja nie wiem gdzie jestem. Kurwa, zgubiłam się. Przyjdź po mnie, proszę cię. Jestem taka głupia, jezu... - łzy zaczęły spływać po moich policzkach, aż w końcu zrobiło mi się duszno. Nawet nie zwróciłam uwagi kiedy zemdlałam... Środek lasu....

  ♡♡♡ 

Obudziłam się w sali szpitalnej. Było szaro i ponuro. Wszystkie światła były pogaszone. Jedyne co działało to respirator. Obok mnie nikogo nie było. Byłam ciekawa kto zadzwonił po pogotowie i tak naprawdę kto mnie znalazł w środku lasu. Pamiętam tylko ostatnią rozmowę z Blair, a później jedynie czarny obraz. 

Do sali po dziesięciu minutach mojego nudzenia się, wszedł lekarz i zapalił światło obok mojego łóżka szpitalnego. 

- Jak się pani czuje, panno Ellis? - zapytał i uśmiechnął się do mnie. Nie mogłam dokładnie przyjrzeć się jego twarzy, ponieważ mój wzrok jeszcze nie do końca był wyraźny. Po prostu widziałam wszystko jakby za mgłą. 

- Nie do końca pana widzę, ale czuję się dobrze. Kto zadzwonił po karetkę?

- Niall Horan - ponownie się uśmiechnął i zaczął zapisywać coś na karcie.

- Mogłabym skorzystać z toalety? 

- Jasne, tylko nie za długo gadaj przez ten telefon. Poinformowałem twojego chłopaka i przyjaciół, że będą mogli przyjść rano. Aktualnie jest druga w nocy, więc powinnaś spać.

- Dopiero się obudziłam, ale dziękuję.

- Właściwie to nie przedstawiłem się pani. Jestem Joshua Roserberg - podał mi rękę i odpiął aparaturę. 

Wzięłam telefon ze stolika nocnego i wyszłam na korytarz. Rozejrzałam się w prawo i w lewo. Na krzesłach spali ludzie, którzy jak mi się wydawało czekali na odwiedziny do bliskich osób. Odblokowałam telefon i zobaczyłam, że wszystkie wiadomości są odczytane, a połączenia odebrane. Widocznie Niall przeglądał mój telefon. Wykręciłam numer do Blair, ale po jednym sygnale się rozłączyłam, myśląc, że ją obudzę. Po dosłownie kilku sekundach zobaczyłam jej imię na wyświetlaczu.