KATİLİMİN KOLLARINDA

KAPANAN KAPI

Evimin önündeydim. Etrafıma bakındım ama o adam yoktu. Olduğum yerde öylece donup kaldım. Nefesimin düzelmesini bekledim kendime gelemiyordum buradan kaçmalıydım. Saate baktım eve girmeden önce, minibüsten ineli 3 dakika olmuştu sadece.

Anlayamıyordum neler olduğunu, bu adamlar benden ne istiyordu?

 Eve doğru yürümeye başladım. Sokak yine sessizdi. Bu ıssız yerde ne kadar güvendeydim bilmiyordum hoş bir beş dakika önceki gibi onca insan arasında da güvende sayılmazdım ya neyse. 

Ev karanlıktı Annem daha eve gelmemişti. Çantamı girişe atıp dışarı çıktım. Hava kararmadan yapmam gerekenleri yapmalıydım. Bahçeden dışarı çıktığımda etrafıma bakındım. Hareket eden bir ben vardım. Dün akşam o yaratığı yakalamaya çalıştığım yere baktım. Orada da hiçbir şey yoktu. Eski apartmana girmeye cesaret edemiyordum. Dün akşam hiç böyle korku hissetmemiştim. Kapıda ardına kadar açıktı. Apartmanın dışına baktım. Camları kırık, boyaları dökülmüş 4 katlı, yamuk bir apartmandı. Aslında apartman bile sayılmazdı. Eskiden burada üç aile otururmuş. En alt katı kömürlük olarak kullanırlarmış ve diğer üç katta da bu üç aile yaşarmış. 1999 da deprem olduğunda bu bina yana yatmış, belediye de yıkmamış ama içine de kimse girememiş. Hala içinde eşyaları varmış.

Kazaya davet çıkarmak için bekleyen apartmana bakarken ayağıma bir şey takıldı. Yere baktım, kalın bir sopa vardı hemen eğilip onu aldım yerden. Yavaşça girdim apartmanın kapısından. 

Eskiden kömürlük olarak kullanılan depoya baktım. Bu sefer fareler bile yoktu. İçeride rutubet kokusu vardı. Merdivenleri dikkatlice çıkmaya başladım. Bina eskiydi ve merdivenleri dardı. Sopa elimde bir aşağıya bir yukarıya bakıyordum. İlk daireye geldiğimde kapısını ittim, ama kapalıydı. Bir umut kapını kolunu çevirdim. İşe yaramadı. Hızla bir üst kata çıktım. O da aynıydı. Sonra en üst kata, o da kapalıydı. Terasa çıkan küçük bir merdiven vardı, oraya yöneldim. Buradan diğer sokakları bile görebiliyordum. Dikkatimi çeken bir şey bulamayınca, hızla merdivenlerden aşağıya inmeye başladım.O kara yaratığı yine yakalayamamıştım acaba saat kaç sularında gelip beni dikizliyordu onu ele geçirsem bu kalın sopayı boğazına kadar sokucam anca alırım sinirimi... Giriş kata geldiğimde kanım dondu bir an. Aniden kapı kapandı ve ben içeride kaldım. 

etrafıma bakınıyordum ama hiç bir şey yapamıyordum kapının kilitli olup olamadığını bile bakamıyordum her yer karanlıktı. Çığlık attım istemsizce ve harekete geçip kapıyı zorladım ama açılmadı. Allah'a dualar ediyordum 'ne olursun beni kurtar' diye ama sesimi kimseye duyuramıyordum. Merdivenlere çıkmaya da cesaret edemiyordum. Elimdeki sopayı iyice sıkı tutuyordum. Dualar edip dışarıdan yardım istiyordum. Bir anda kapının kilidinden ses geldi. Bir adım geriye çekildim. Elim ayağım titriyordu. Arkamda bir şeylerin hareket ettiğini hissettim kapana sıkışmıştım arkamda bir nefes hissediyordum tüylerim diken diken olup derime batıyordu sanki  " hayırrrr hayıırrr gelmeyin yeter benden ne istiyorsunuz gelmeyinnn!" diye bağırmaya başladım.  Acaba bana üç harfliler mi musallat olmuştu ya da küçükken beni çalmaya çalıştılar da annem vermedi şimdi geri almaya mı geldiler öyle filmler izlemiştim ayyy bu korkunçtu. 

  Dışarıdan da bir ses duydum.  

"İdil dikkat et kızım, kendini koru geliyoruz!" Efsun ablanın sesiydi rahatladım ama bu benim hareketsiz kalmamı fırsat bilip utanmadan arkamda duran kimdi?