KATİLİMİN KOLLARINDA

Arkamdaki Gölge

Okula geç kalıyordum. Hemen hazırlandım. Çantamı bile hazırlamamıştım dün, ve bugün okul müdürünün odasına gidecektim büyük bir ihtimalle. Geçerli bir bahane bulmam lazımdı. Çıktım evden, çok bakımsızdım, duş bile almamıştım. Servis beni bekliyordu. Yine söyleniyordu Hasan abi. Ayakkabılarımı serviste giydim. Neriman gelince de saçımı beraber yaptık. Olanları bir kere daha anlattım. Okula vardığımızda daha konuşacaklarımızın yarısını bile konuşamamıştık. Tabii derse girmeden müdürümüz beni odasına çağırdı. Neden okuldan kaçtığımı, bunun bir suç olduğunu, başıma bir şey gelse ailemin beni okuldabiliyor olduğunu falan klasik laflarıyla beni sorguya çekti. Konsere gideceğimi, okuldan kaçmasaydım konsere yetişemeyeceğimi anlattım. Tabii özrümün kabahatimden büyük olduğunu söyledi ve bu severlik affettiğini söyleyerek beni gönderdi. İlk derse geç kalmıştım. Bir de geç kağıdıyla uğraştım. Hocaya da bir şeyler anlattım, onu da başımdan savdım. Artık derslere konsantre olmalıydım ama kendimi derse veremiyordum. Başımın ağrısından kafamı sıradan kaldıramadım. Neriman durumumu anlamış olacak ki beni, hocadan izin alarak lavaboya götürdü. Yüzümü yıkadı, gidip bana su aldı. Biraz daha iyiydim, kendime gelmiştim. Okul çıkışı normal hayatıma geri döndüm. Psikologumla randevum vardı.

Bu sefer tek başıma gittim. Artık daha çok güveniyordum kendime. Beni geçen günkü kadar dikkatle dinledi. Yeniden o sordu, ben anlattım. O günden sonra bayılmadığımı, artık eskisi kadar korkmadığımı söyledim. Bana, bizi takip ettiğini düşündüğüm arabayı sordu. Hala takip edip etmediğini sordu. Hiç dikkat etmemiştim. Acaba hala takip ediyor muydu? Eğer takip etseydi fark ederdim diye hayır dedim, ama bundan emin değildim. Hem de hiç. Babamın ölümünden bahsetmeye başladık, hatta Adem'den bile bahsettik. Ama yine zamanımız kısıtlıydı süremiz bitmişti. Ben de evin yolunu tutmuştum.

Kar şiddetini artırarak devam ediyordu. Yollar tutmaya başlamıştı. Arabanın kaymaması için dualar ediyorduk, çünkü zincirimiz takılı değildi. Sadece kar lastikleri vardı. Korkuyordum, eve sağ salim gitmek istiyordum. Yolun arkasına bakmaya korkuyordum. Ya yine beni takip ediyorsa? Yine boncuk boncuk terlediğimi hissettim. Arkama baksam da bakmasam da değişen bir şey olmayacaktı. Beni takip ediyorsa hiçbir şey yapamayacaktım. Bu sorularımın tek cevabı vardı. O da arkama bakmaktı. Havanın karanlık olmasına aldırmadan, gözlerimi iyice kısarak arkama baktım. Evet arkamızda bir araba vardı ama rengini seçemiyordum. Grimiydi yoksa siyah mı? Karanlıkta hiçbir şey belli olmuyordu. Kardan dolayı da anlayamıyordum. Minibüsümüz, duran arabalardan oluşan bir kuyruğa varınca durdu. Yaklaşık on kadar araba kardan dolayı kapanan yolun açılmasını bekliyordu. Kar küreme araçları yolu açmış, tuzlamanın yapılmasını bekliyorduk köy yolunda on arabayı arka arkaya sıralanmış olarak göreceğimi söyleselerdi inanmazdım burası ıssız olmaya alışmıştı. Ben bu gereksiz bana en ufak bir yararı olmayacak düşüncelerime dalarken minibüsün kapısı çalındı, kapıyı açtı şoför, içeriye uzun boylu, kalıplı bir adam girdi. Şoförle bayağı bir konuştular. Temiz yüzlü birisiydi tabi ben dayanamayıp yine arkaya baktım. Gri renkliydi az önce rengini seçemediğim arkamızda ki araba. Diğerine çok benziyordu ama olmayadabilirdi zaten Silivri'de o kadar çok gri araba vardı ki böyle düşünmem saçmalıktı. damın zaten beni korkutabilecek bir tipi yoktu. Ama yine de soğuk soğuk terlememe neden oluştu korkuyordum işte neyse ki adam arabasına geri döndü ve çok geçmeden yol açıldı. Nihayet köyün içine girmiştik. Minibüsten indim.

Kar üç dört parmak kalınlığa ulaşmıştı. Yolda zor yürüyordum ama arkama bakmadan da edemiyordum. İki adım atıp yeniden arkama dönüyordum. Yine o korkuları yaşıyordum. Bunları konuşmak iyi gelmemiş miydi bana? Yeniden mi böyle düşünmeye başlamıştım? Eve gidene kadar bana neler olacaktı? Varabilecek miydim eve? Arkamda bir gölge belirivermişti ve küçük bir çıtırtı.

Merhaba arkadaşlar, okuyucu sayım az da olsa sürekli şekilde çoğalıyor ve buda beni çok mutlu ediyor hepinize teşekkür ederim lütfen iyi veya kötü yorumlarınızı esirgemeyin Katilimin Kollarında'dan, hikayem bitmiş olması değişiklik yapamayacağım anlamına gelmez düşünceleriniz benim için çok değerli hepinize iyi okumalar diliyorum :)