KATİLİMİN KOLLARINDA

Karanlığın İçinde Kaldım

Eve geldiğimizde annem normal hayatımıza dönmeye çalışıyordu, tabii bende. 

Aslında öyle bir karanlığın içine girmiştim ki ne yapmam gerekiğini bilmeden kuzu kuzu bekliyordum, bu halime bende şaşırıyordum ben normal bir insan değildim

 Küçükken izlediğim filmlerden korkup uyuyamadığım zamanlar da "amaaan ne korkuyorsun onlar gerçek değil ki bunca zamandır bir şey yapmamışlar şimdi bunu izledin diye mi sana zarar verecekler diye korkuyorsun" diyip kendimi sakinleştirmeye çalışırdım ama şimdi nedense sakinim ve bir tarafım bana kesinlikle sakin olmamam gerekiğini söylüyordu "sana zarar verecekler" diyordu ama ben o filmlerde olduğu gibi bunu izlemek istememiştim ki bana zarar vermeleri haksızlıktı çünkü benim hiç bir suçum yoktu ben sadece bana anlatılan yalanlara kanan hayatı üzerinde oyunlar oynanmış ama bundan haberi olmayan birisiydim tek hedefim iyi bir gelecekti şimdiki hedefimse çok daha kötü bir düşüş sergilemişti o da; gelecekte hayatta kalabilmekti.....

 Kafamı dağıtmak için telefonuma baktım Neriman aramıştı. Tekrardan aradım, telefonu kapalıydı. Merak ediyordum, babası ona ne ceza verecekti. Zaten benimle görüşmesi de yasaklanmıştı. Tabii ki de bu bize engel değildi. Yasaklarla engellenecek bir dostluğumuz yoktu bizim. Annem sofrayı kurarken seslendi bana

"Ee dün akşam ne oldu bakalım, neredeydiniz?" Annem arkadaş gibi davranmaya çalışıyordu ama başaramıyordu. İçi içini yiyordu ben kötü bir şey yaptım diye.

"Anneciğim, düşündüğün bütün kötü senaryoları kafandan at. Düşündüğün hiçbir şey olmadı. Ereğli'de bir yazlıkları var, oraya gittik. Gitmeden önce markete gidip yiyecek aldık. Yemek yaptık, bulaşıkları yıkadık, biraz ders çalıştık, dans ettik bir de şey... birer kadeh şarap içtik. Sonrada yatıp uyuduk."

"Şarap mı içtiniz? Sarhoş falan olmadın değil mi, hatırlıyorsun her şeyi."

"Anne bir kadeh içtik, biliyorum götümün huyunu, içer miyim fazla bir şey?" Annemle argo konuşmazdım ama kendimi korumam için böyle konuşmam daha etkili oluyordu. Annem lafıma takılmadan sorularına devam etti.

"Beraber yatmadınız dimi?" İşte en korktuğum yerdi bu. Yalan söyleyemezdim kekelemeye başlamıştım.

"Anneciğim sana yalan söyleyemeyeceğim. Aa. . aslında beraber yattık. "

"Ne beraber mi yattınız? Kızım sen kafayı mı yedin, ateşle barut..."

"Anne dur sakin ol! Sana en başta söyledim ya, kötü bir şey olmadı. Uykum geldiğini söyledim, bana yatak açtı. İyi geceler dedi, çıktı odadan, ben de rahat edemedim. Yanımda olsun istedim, zaten niyeti başka bir şey olsa, başka odada yatmak istemezdi."

"Kızım ya göz boyamak içinse?"

"Anne sence Adem öyle biri mi?" Biraz durup düşündü.

"Aslında Adem'e güveniyorum. Efendi çocuk. Sana zarar vermek istemez. Ama yine de erkek milleti." Annemle bunları konuştuğumuza inanmıyordum.

"İşte sonra yanıma yattı, kardeş kardeş yattık. Sabah da beni okula bıraktı." Kardeş kardeş lafına ikimizde gülümsedik. Yemek yemeye başlamak üzereydim ki telefon çaldı. Annem açtı sonra da bana verdi.

"Alo?"

"Alo İdil, ben Batuhan, yardımına ihtiyacım var. Sizin eve gelebilir miyim?"

"Tabii, gel de ne oldu? Neriman'la ilgili bir şey mi var?

"İdil çok kötü şeyler oluyor, yardım etmen lazım!"

"Batuhan anlatsana şunu!"

"Neriman'ın babası Neriman'ı halasına gönderiyormuş."

"Ne? Ne saçmalıyorsun ya. İlker abi hayatta yapmaz öyle bir şey. Şunun şurasında 5 ay kalmış sınava. Ben hemen Neriman'lara gidiyorum, sana haber veririm"