KATİLİMİN KOLLARINDA

İŞTE HER ŞEYİ ÖĞRENİYORDUM!

Kilit son bir kez daha döndü ve kapı açılmak üzereydi, fırsatı kaçıramazdım.

Sopama sarılıp hızla arkama döndüm. Bir şeye şiddetli bir şekilde vurdum, insan vücuduna benzer bir şeye, o anda kapı açıldı ve kısa süreliğine dikkatim dağıldı açılan kapıya dönüp baktım daha sonrasında vurduğum şeye bakmak istedim ama yok olmuştu. Sopamı bırakarak Efsun ablanın boynuna sarıldım, ağlıyordum. Efsun abla beni sakinleştirmeye çalışıyordu. Mehmet ağabey bana su getirmişti. Titreyen elimle, zorla içtim suyumu. Beni evlerine götürdüler. Ağlamamın geçmesini bekliyorlardı şimdi sadece

"Şşşşş, sakin ol bitanem, tamam geçti. " diyorlardı. Beni koltuğa oturttular, etrafıma bakındım ama yine Yusuf yoktu. O olsaydı, bunlara izin vermezdi zaten. gerizekalı Yusuf nerdesin seninde mi boğazına sopa sokayım nerdesinnn?

"Kızım orda ne oldu?"

"Ben bakmaya gitmiştim. Hiçbir şey yoktu.. tam iniyordum, biri kapıyı kapattı, içeride kaldım. .. Hiç kimse yoktu etrafta... Siz geldiğinizde arkamda birisini hissettim, siz tam kapıyı açarken... ben de arkamdakine vurdum ama bir anda kayboldu. Ama hissetimmm, eminim vurdum onaa." Efsun abla hafifçe başını sallayarak

"Biz gördük onu. Kapıyı kapayanı gördün mü sen ?"

"Hayır hayır görmedim. Siz gördünüz mü? Nasıl bir şeydi? Kısa boylu, siyah insana benzeyen bir şey miydi?" Efsun ablayla Mehmet ağabey gözlerini açarak birbirine baktı.

"Hayır kızım öyle değildi. Sen nereden biliyorsun siyah şeyi? Nerede gördün?" Bir şeyler öğrenecektim emindim. anlatmalıydım ki öğrenebileyim...

"Dün akşam onu konuşmak istemiştim işte... Birkaç defa gördüm onu. Hep o apartmanın önündeki duvardan bana bakıyordu. Benim ona baktığımı görünce de kayboluyordu. Hatta bir keresinde fotoğrafını çektim, fark etti ve kayboldu. Fotoğraf da kendiliğinden silindi. Dün akşam peşine takıldım ama apartmana kaçtı. Girişteki depoya bakarken de yukarıdan aşağıya indi ve apartmandan çıktı. Peşinden koştum ama yetişemedim."

"Ondan korkma İdil! O bizden."

opssss !

Bizden mi? Nasıl yani? Biz kimiz eğer o bizdense? Neden ben tanımıyordum. Bizden derken Efsun ablalar da mı benim gibiydi? Ama bizim bir yüzümüz var nasıl oluyoo?

Tabii ya Yusuf beni koruyorsa ailesi normal olacak değildi ya. Annem girdi o anda içeriye. Biz Efsun ablayla konuşurken Mehmet ağabey de anneme haber vermişti. Annem de evden önce buraya gelmişti. Olayları ona da anlattım en sonunda.

"Efsun abla bizden dedin, biz kimiz?" annem söze atladı.

"Bak canım, bunu sana söylemek için erken. Onun için sana kısaca anlatacağım ama fazla soru sorma ve sakin ol! Bağırıp çağırma! Elimden gelen bir şey olsa sana her şeyi anlatırdım, ama yok. "

"Tamam anne, hadi anlatın artık." Derince bir iç çekti annem, Efsun abla yeniden pasif kalmayı tercih etti.Derince bir nefes alıp dinlemeye koyuldum evet doğruyu söylüyorlarsa dananın kuyruğunun koptuğu ana geliyorduk kaslarım gerilmişti... Beklediğimden daha olgun karşılayamayacaktım galiba öğreneceklerimi.

"İdil bak, aslında sen... yani sen normal bir insan değilsin. "

"Onu artık anladım." Hiç duymamış gibi devam etmeye başladı ama kelimeleri zor seçiyordu.

"Ben normal bir insanım, baban bir cebril."

"Cebril mi? ıyyy o ne be? " Şaşırmıştım, o da ne demekti.

"Bunu şimdi sana açıklayamam. 18 yaşına geldiğinde hepsini öğreneceksin, sık dişini en fazla bir hafta daha bekle kurallar böyle." Biraz dinlendi.

"İşte sen de babanın özelliklerini taşıyorsun bunu başına gelenlerle anlayabildik. Babanda önemli biriydi ama bizim düşmanlarımız tarafından öldürüldü."

"Ne yani? Patlama olmadı mı? Beni kandırdınız mı?"

"Olur mu öyle bebeğim? .... Patlamayını onlar ayarladı, sonra babanın bedenini çaldılar, onun için babanı yıllar geçse de bulamadık." Duyduklarımı hazmetmeye çalışıyordum. Olabildiğince sakin olmaya çalışıyordum, bilgi toplamalıydım.

"Bunları seninle yakın bir zaman da konuşacağız. O dün akşam ve daha önce gördüğün cebrildi. Yusuf'la aynı görevi yapıyordu, seni koruyorlardı. Ama sen fark ettin etmeseydin seni daha iyi koruyabilirdi senden çekindi."

"Peki sen biliyor muydun?" diye sordum. Kafasını salladı.

"Evet biliyordum."

"Ama neden o bize benzemiyor? Onun bir yüzü bile yok."

"Ben insan olduğum için onu hiç göremedim, ama o daha farklı. Bunları Yusuf'a soracaksın. Bu gece gelecekmiş. Yarın okul çıkışı hepsini konuşunuz. İşte en önemlisi... düşmanlarımız seni öldürebilirler. Buna tabi ki de izin vermeyeceğiz ben bu halimle bile seni koruyacağım bu yüzden korkun olmasın sadece dikkatli ol ve bizden ayrılma. Bunu neden yapmak istediklerini bilmiyorum ama çok tehlikeliler. Onları sizden ve insanlardan ayıran en büyük özellikleri gözleri, gözleri çok tehlikelidir."

"Sadece gözlerinden mi ayıracağım yani onları? Nasıl onların gözleri?"

"Bilmiyorum canım, ama diğer insanlara göre çok farklı."

"Bugünkü adamda onlardan biri mi?"

"Bizden birisi olsaydı kesin olarak haberimiz olurdu. Ama onlardansa, neden sana zarar vermeyip, seni kapını önüne göndersin ki?"

"İşte ben de tam onu soracaktım anne. Peki ne yapacağız?"

"Bilmiyorum canım, Yusuf gelince hepsini öğreneceğiz."

"Yusuf nereye gitti peki?" Efsun abla girdi bu sefer konuşmaya.

"Eğitime gitti canım. O senin koruyucun. Bunun için bilgili olması gerekiyor ama cezalı olmasaydı bu kadar uzamayacaktı. Eğitimi iki güne bitecekti. Ama seni yasak bölgeye götürdüğü için kuralları ihlal etti ve eğitimi uzatıldı."

"Ama neden"

"Bunların hepsini Yusuf'a sormalısın. Ben de ceza almak istemem, hem yıl başına az kaldı. 18 yaşına girdiğin an hiçbir şey gizlenmeyecek senden. 18 yaş bizim için uğurludur. Yasal olarak da, bizim için de büyüdüğünü gösterir. Biz Yusuf için yanlış zamanı seçmiştik, zor toparlandı yavrum."

"İyi de Yusuf benimle yaşıt, o nasıl her şeyi biliyor?"

"Yok aslında Yusuf 19 yaşında ama senin yanında olabilmesi için onu iki yaş küçük gösterdik."

"Yani bunların olacağını çok önceden biliyordunuz."

"Sen doğduğunda" dedi annem. e hani daha yeni anlayabilmişlerdi? Daha başka soru sormadım. Olgun davranmam gerekiyordu. Bir şeyler biliyordum artık ve gerçeğe yaklaşıyorduk.