Ona Kadar Say

4. bölüm - benim ailem sensin #part1

Kerem'den

Zeynepi fatma hanımla muhattap etmeden odaya getirdim. Yatağa oturttum. Yüzünü avuçlarımın içine aldım.

"akmayacak o yaşlar" başını sallayınca dudaklarıma minik bir gülüş yerleştirip alnından öptüm. 

"bence otele gidebiliriz"

"hayır"dedi başını sallayıp. Onayladım onu. Yatağa çıkıp sırtımı başlığa yaslayarak uzandım. Telefonumu çıkartıp kucağıma koydum.

"gel bakalım" dedim yanımı göstererek önce olumsuz anlamda başını salladı. Sonra yataktan kalkıp uzaklaştı benden.

"ne oluyor zeynep?" başını salladı yine.

"güzelim iyimisin?"

"o-orada olmaz istemiyorum"

"neyi istemiyorsun? Sadece tatil için plan yapacağız yavrum."

"tatil mi?"

"yapmayalım mı? Uykun varsa uyuyalım"

"birlikte mi?"

"istemiyorsan yere yatak yaparız benim için"

"istemiyorum!" bağırıp kendini geri çekti.

"tamam. İyimisin sen?" yataktan kalkıp yanına gittim. Kolumu uzatıp ona tutacakken geri çekti kendini hızla.

"zeynep, ne oluyor?"

"dokunma lütfen" kaşlarım çatıldı ama başımı salladım. İyi değil şuan. Bir tür depresyon falan mı bilmiyorum ama onu dinlesem iyi olacak.

"tamam. Yatağımı yapalım mı?" başını sallayıp dolabı açtı. Yorganları çıkartıp yapmaya başladı.  

"yardım edeyim?"bir şey söylemeyince yere sermeye çalıştığı yorgana yardım ettim. Üzerine yastığı koyup battaniyeyi dikkatlice yatağın üzerine örttü. 

"uyuyabilirsin"

"zeynep, bir şey mi oldu güzelim?" başını salladı çok kez.

"Peki o zaman, öpeyim öyle uyuyayım" dedim bir iki adımda dibine gelerek. Bedenini kollarımın içine alacakken kaçıp yatağa gitti.

"iyi geceler" yatağa uzanıp sırtını döndü bana. Şu an olanları pek anlamlandıramasam da alışırım nasıl olsa.

Üzerini örtüp yatağıma yattım bende. Ne kadar rahat olursa artık. Koskoca bir günü düşünmeye başladım. Ne çok şey yaşamıştık bugün. Ne kadar çok korkmuştuk...

Zeynep'ten

Sıcacıktı yatağım, aynı geçen geceki gibiydi.. O kokuda vardı burnumda. Keremin kokusuydu sanırım. Sanki bir şey beni sıkıyormuş gibiydi. Hareket edemiyor, kıpırdayamıyordum. Zorla açtım gözlerimi, karanlık gibiydi etraf,  sabahın ilk ışıkları vuruyordu pencereye.

Beni saran kollara gitti gözüm. Zorlukla arkamı döndüm. Keremin çenesiyle karşılaştım. Başımın altındaki göğsü yavaşca inip kalkıyordu. Aklıma o gece geldiğinde gözlerimi kapadım. Kerem kötü biri değildi. Neden öyle yaptığını bilmiyorum. Belkide dizilerdeki gibi sarhoş olmuştu ve hiç bir şey düşünemiyordu. Bu olabilirdi. O zaman bir daha asla o şeyden içmesini istemezdim.

Kollarını vücuduma daha sıkı dolandığında yüzünü incelemeye başladım. Çok tatlı uyuyordu. Bebekler gibiydi. Bana öyle güzel davranıyorduki şu an onu öpmek istiyordum.  Ama öpemezdim. Öpsem olmazdı ki şu an kocam bile değildi. Ayıp olurdu.

Kulağımı inip kalkan göğsünün üzerine koydum. En sevdiğim şey insanların kalp seslerini dinlemekti. Ama sevdiğim insanların.  En son teyzemin kalbini dinlemiştim ve sonra ölmüştü teyzem. Kereme bir şey olmasın ama. Ölmesin o.