Ona Kadar Say

9. bölüm - ben karımı seviyorum!

Kerem'den

"kerem. Baba diyor" canan dürtünce düşüncelerimden sıyrılıp etrafa bakındım.

"zeynep hanımın eşi, burada değil mi? Baba adayı nerede?"

"gel oğlum gel. Baba da yok adayda. Ben dedesiyim bana söyle." kendimi toparlayıp ayağa kalktım. Gözlerimdeki yaşları elimin tersiyle sildim.

"ne demek o dede? Buradayım"

"sen kendini babadan mı sayıyorsun it! Çekil git şuradan ayağımın altına almayayım seni"

"dede yapma"

"eve dön. Burada yapacak bir şeyin yok senin"

"o benim karım. Ne demek yapacak bir şeyin yok!"

"karın olduğu şimdi mi geldi aklına?!  Bırak bunu oğlum. Sen ne söyleyeceksen bana söyle"

"üzgünüm ama zeynep hanımın resmi olarak eşi buradaysa bilgileri ona vermem gerekiyor"

"boşanacak kocadan koca mı olurmuş?! Bana söyle!"

"dedeciğim ısrar etme daha fazla. Keremle konuşsun işte"canan dedemi ikna edip oturmaya giderlerken bende doktoru takip ederek odasına gittim.

"bebeklerden birini kaybettik diğerinin durumu da öyle olacak gibi gözüküyor ama daha çok küçükler üzülmeyin."

"ne diyorsun lan sen!" adam pişkin pişkin bebeğiniz öldü ama boşverin gitsin diyor.

"sakin olun. Zeynep hanım çok darbe almış. Bunun olması gayet normal. Ben sadece dile getiriyorum." adam bir kaç şey daha söyledi. Ama hepsi sanki üzerime geliyormuş cinsinden cümlelerdi. Benim vicdanım bana yetiyordu. Başka kişilerin bir şeyler söylenmesinden sıkılmıştım.

"kerem ne oldu?"canana cevap vermeden duvarın dibine çöktüm. Ben nasıl yaptım böyle bir şeyi? Nasıl inandım o kadına? Zeynepe yaptıklarını bilip nasıl ellerimle koydum onu yanına? Baba olacakken nasıl kendi ellerimle öldürdüm bebeklerimi?

"canan söyle şuna eve dönsün. Yüzsüz gibi beklemesin burada!"

"dedem, keremi tanımıyormuş gibi konuşma. Ölen onun bebekleri, içerideki onun karısı. O istermiydi hiç böyle olmasını. Zaten bir aydır ne halde sen benden iyi biliyorsun."

"istemezdi evet. Sor bakalım ona güzel kızım. Bulmuşmu gelinimin eve attığı şerefsizleri?  Sor bakalım bulmuşmu zeynepin evine gittiği ilk gece ona ne yaptığını? Sor bunları.  Cevaplarını al!" gözlerim anında açılırken hızla ayağa kalkarak dedemin yanına gittim.

"dede! Sen biliyordun!"

"tabiki biliyordum. Çekil git buradan"

"biliyordun ve bana söylemedin!"

"ne söyleyecektim ben sana? Hevesti dedin, hevesimi aldım bitti dedin.  Ne diyecektim?"

"yaa sen zeynepin orada kalmasına nasıl göz yumdun?!"

"daha ne yapsaydım? Kızı eve alsam torunum gidecek. Ona başka bir ev ayarlasam tek başına yaşayamayacaktı. Adam koydum peşine. Hem de üç tane. Ama gel gör ki ne oldu? Gelinim yoğun bakımda yatıyor"  her şey benim yüzümden. Sinirle önümdeki sehpaya tekme atıp etrafı dağıttım. İçimdeki yangın sönmüyordıu ve sönmeyecekti.

"şımarıklık yapma kerem! Hemen geri dönüyorsun.  Yapacağın bir şey kalmadı burada"

"Zeyneple konuşmadan asla gitmeyeceğim dede"

"sen zeynepin seninle konuşacağını düşünüyormusun gerçekten? Yüzüne bile bakmayacak" başımı iki yana salladım hemen. Bakacak. Zeynep bakar ki. Canana döndüm. Farklı bir şey söylemesini istiyordum. Bakar demesini istiyordum ama gözlerindeki o ifadeyi görünce hızlı adımlarla koridorda yürümeye başladım.