Ona Kadar Say

25. bölüm

Zeynep'ten

Korkmak neydi? Kimin için korkunca tam sayılıyordun? İliklerine kadar titrediğinde gerçekten korkmuş oluyormuydun? İliklerime kadar titriyorum. Kucağımdaki kızım için korkuyorum. Evimizde belkide çok acı çeken kocam için korkuyorum.

Küçük kızımın korunmasız vücuduna biraz daha sarıldım. Bana bir şey olsun ama ona olmasın. Bir tanesini karnımdayken koruyamadım onu da kaybetmeyeyim.

Aniden yükselen sesle etrafımı tekrar kolaçam ettim. Artık sırıtan adam yoktu. Onun yerine elinde odunla saçı başı dağılmış bir bayan girdi görüş alanıma.

"iyimisiniz?!" Başımı salladım hızlı hızlı. Bu sırada güvenlik görevlileri geldi. İki kişi adamın yanına geçerken biri de bizim yanımıza geldi.

"iyimisiniz zeynep hanım?"

"kerem" diye mırıldanabildim sadece. Adam başını sallayıp koşarak eve gitti. Bu arada bizi kurtaran bayan yanımıza gelip arabanın kapısını açtı.

"iyimisin? Bebeği bana ver" başımı iki yana salladım hızla. Ne olduğunu bilmediğim bir kadına bebeğimi vermeyeceğim tabiki.

"çok korkmuş ağlıyor. Arabadan in banka geçip oturalım istersen"

"hı hı" onun yardımlarıyla arabadan indim. Ağlayan kızımı sakinleştirmeye çalışıyorum bir yandanda.

"kerem bey içeride! Ambulans çağırın!" güvenlik evden çıkıp bağırdı. Beynime acı sinyalleri gitmeye başlarken Ahmet abi girdi görüş alanıma.

"zeynep! İyimisiniz?"

"kerem. Ona bir şey oldu"

"Elif, yanından ayrılma!" yanımdaki kızın adını bilmesine takılmadım bile. Beni ona emanet edip gitti.

"şeyy şöyle oturalım isterseniz" vücudum herhangi bir komutu yerine getirecekmiş gibi başımı salladım. Gösterdiği banka tekrar oturdum. Üzerindeki polarımı çıkartıp kızıma örttü. Tekrar sakinleştirmeye çalıştım miniğimi. Aklım her ne kadar keremde olsada.

Bir süre sonra polisler ve ambulans geldi. Evin önünde hareketlilik olunca ayaklandım. Keremi ayakta bize doğru yürürken gördüm. O anki mutluluğumu anlatamam. Koşarak yanına gittim. Göz göze gelince tutamadım gözyaşlarımı.

"özür dilerim" sımsıkı sarıldı bize. Hirayı kucağına alıp ikimizinde alnına öpücükler kondurdu. Kızım, sanki dakikalardır ağlayan o değilmiş gibi hemen sustu babasını görünce.

"iyisiniz değil mi?"

"biz iyiyiz.. Sen iyimisin ?"

"iyiyim bitanem"

"kerem bey biraz acele edelim lütfen" bu zamana kadar farketmediğim ensesine tampon yapan personelinin sesini duydum. Arkasına geçerken kollarıyla sarıp durdurdu beni.

"ben iyiyim bitanem. Ahmet.."

"hadi zeynep. Biz eve geçelim kerem de işleri bitince gelir" kerem başını sallayınca bende başımı salladım. Ahmet abi, adının Elif olduğunu bildiğim kız, kızım ve ben ahmet abinin evine geçtik. Keremi yalnız bırakmazdım ama kızımızın sakinleşmeye ihtiyacı var.

"prensesi bana ver bakalım. Sen de gidip Elifle elini yüzünü yıka" elifin yardımıyla lavaboya gittik. Avucuma doldurduğum suyu suratıma çarptım. Bu gece bir an önce bitsin istiyorum.

"iyimisiniz?"

"teşekkür ederim."

"kerem beyin eşimisiniz?"