Ona Kadar Say

15. bölüm - aftabım

Kerem'den

Burnuma gelen güzel koku, yüzümü gıdıklayan saçlar benim güzel karıma ait. Gözlerimi, kirpiklerimi kıpraştırıp açtım. Zeynepin kafası boynuma gömülü, verdiği nefes tenimi okşuyor. Parmaklarımı saçlarından geçirip önüne gelen bir kaç tutam saçı arkaya attım. Eli sımsıkı tutuyor kolumdan.

Kalkmam gerekti ama bunu minik karımı uyandırmadan nasıl yapacağım hakkında bir bilgim yoktu. Yavaşça kolumu ellerinden ayırıp çıktım yataktan. Bir kaç kez dönüp, birşeyler mırıldadıktan sonra uyumaya devam etti. Telefonumu alıp balkona çıkarken dedemi aradım. Dernek toplantısı için şehirdışında kendisi.

"sıpa! Ne çabuk özledin beni"yüzümde yamuk bir sırıtış oluştu.

"özlemek değilde dedem"

"bir şey mi oldu?"

"evet. Annem çok kötü bir şey yaptı"

"ne yaptı oğlum? Bak sormaya çekiniyorum. Benim gelinimde herşeyi yapma potansiyeli var maşallah"

"o herşey dediklerinin en kötüsünü yaptı. Evden ayrıldık. Bil diye söylüyorum. Başka birinden duy istemedim"

"gelinim iyi mi?" Zeynepten bahsediyor.

"pek iyi sayılmaz aslında. Uyuyor şimdi"

"ah ahh. Siz neredesiniz şimdi?"

"A4 de geçtik"

"tamam oğlum. Sen sor bakalım gelinime nasıl bir yerde yaşamak istermiş. Hakanı yanınıza yolluyorum şimdi"

"emlakçı olanı mı?"

"evet oğlum. Hiç bir masraftan kaçınma. Gelinimle torunuma iyi bak. Hadi selametle."

Zeynep'ten

Ellerim karnıma dolanmış olarak gözlerimi açtığımda etrafıma bakındım. Yoktu kerem. Hızla yataktan kalkıp odanın içine, her yere baktım. Onu bulmam gerekti. Bebeğimle tek başıma kalamazdım. Bize bir şey olsa kim koruyacaktı bizi? Keremi bulmalıyım.

Odadan çıktım. Asansörle giriş kata indim. Herkes bana bakıyor. Büyük ihtimal pijamalı olduğum içindir. Kata geldiğimde etrafımda döndüm. Neden bu kadar büyüktü burası? Nereden başlayacaktım bakmaya?

Koşar adım her tarafa baktım. Beni burada bırakıp gitmiş olamaz değil mi? Gözlerim doldu. Tam umudumu kaybetmişken keremi gördüm. Koltuklardan birine oturmuş karşısındaki adamlarla konuşuyordu. Umursamayıp koşarak yanına gittim. Beni farkedince hemen ayağa kalktı. Koşup sarıldım ona.

"bitanem, iyimisin?"

"neden gittin yanımdan? Korktum. Seni aradım hep"

"şişşh sakin ol" gözlerimdeki yaşları silip dudaklarını alnıma yasladı. Sonra başını bizi izleyen beyefendilere çevirdi.

"siz devam edin beyler. Geleceğim birazdan"birlikte asansöre doğru yürümeye başladık. Özür diledim asansör kabinine girerken. Sıkıca sarıldı bana. Başımı göğsüne yaslamamı sağlayınca sesimi çıkartmadan öylece durdum.

"Bizi bırakmayacaksın değil mi?"

"asla bırakmayacağım güzelim. Ömrünün sonuna kadar beni görmek zorunda kalacaksın. Belkide şikayet edeceksin ama asla gitmeyeceğim" bir şey söylemedim. Asansör durunca inip odaya geçtik. Kerem beni yönlendirip yatağa oturttu.

"sen biraz televizyon izle bende inip adamlarla konuşayım güzelim"

"olmaz. Tek kalmak istemiyorum" alçıdan hani çıkan elinden tuttum. Kaşlarım çatıldı. Kullanabiliyor mu elini? Sabah kullanamıyordu. Anlamadım.