Ona Kadar Say

12. bölüm - hastane

Zeynep'ten

Canan ablaların peşinden ilerliyorum. Onlar koşarak ilerlerken koşmak istiyorum ama bir şey engelliyor beni.

"dede! Kardeşim nerede dede?!" kadir dede sıkıca sarılıyor canan ablaya. Cem abi ile sakinleştirmeye çalışıyorlar onu.

"sakin ol kızım. Dur bir soluklan"

"ona bir şey mi oldu? Söyle dede lütfen"

"hayır kızım. İyi kardeşin. Birazdan doktorlar çıkar içeriden sakin ol" cem abiyle birlikte sandalyeye oturtttular onu, yanına gittim bende.

"üzülmüyormusun sen?! Neden üzülmüyorsun zeynep?! Neden ağlamıyorsun?  İçerideki adam çocuğunun babası, kocan!" üzerimdeki tişörtten tutup çekiştirince cem abi ona sıkıca sarılıp benimle ilgilisini kesiyor. Hiç bir şey düşünmeden hastaneyi izliyorum bende..

--

Ertesi gün sabah, kerem uyanmayınca bir kişinin içeriye girebileceğini söyledi doktor. Hayati tehlikeyi atlatmıştı. Şükrediyordum buna.

"kerem beyin yanına kim girecek? Benimle gelsin hazırlanıp girebilir" girmek istiyordum ama canan abla ayağa kalkıp ben gireceğim dediği için bir şey söyleyemedim.

"canım zeynep girse?"

"ben gireceğim cem. Ayrıca bakarmısın,  üzüldüğü mü var bu kızın? Belkide seviniyordur kardeşim uyanmadı diye"

"canan! Zeynep girecek içeriye"

"hayır dede! Ben gireceğim."

"canan"

"yaa onun yerine konuşmayı bırakın. Girmek istese söylerdi değil mi?"

"canan, çocuk sabaha kadar karısının adını sayıkladı. O girecek içeriye"

"dede!"

"canan abla" sözümü kesip bağırdı.

"ben gireceğim!"

"kocamın yanına ben girmek istiyorum"

"ben gireceğim diyorum!  Kardeşim o benim" cem abi onu tutarken başıyla gitmem için onay verdi. Hemşireyle birlikte hazırlanıp keremin yanına gittim.

Vücudunda bir sürü kablo vardı. Başı ve bir kaç yerinde beyaz sargı sarılmıştı. Yanındaki sandalyeye oturdum. Ne söylenirdi bilmiyordum ki.  Ne söyleyecektim? Elini tuttum sımsıkı,  başımı göğsüne yasladım. Öyle durduk bir süre. Daha sonra canı yanmasın diye kalkıp çekinerek yanaklarından öptüm.

"bizden vazgeçme" diye fısıldadım kulağına. Bizim ondan başka kimsemiz yoktu çünkü. Elini bırakacakken elimi sıktı. İzlediğim sayılı filmlerde olan bir sahneydi gülümsedim. Ona baktığımda gözlerini açmaya çalıştığını gördüm. Göz kapakları kıpır kıpırdı. Yanından kalkıp beni içeriye getiren hemşireye olanları söyledim. Dışarı çıkıp beklememi istedi.

Hemşireyi onaylayıp dışarı çıktığımda kadir dededen başka kimse yoktu etrafta.

"kerem uyanıyor" gülümsedim gülümsedi .

"senin ona iyi geleceğini biliyordum"başımı eğdim.

"kızım, böyle bir zamanda küslük olmaz. Kocanın en çok sana ihtiyacı var şuan"

"ben.."

"biliyorum kızgınsın ona. Çok haklısında ama böyle olmaz kızım. Bak o çok çabalıyor onu affetmen için. Sende biraz çabalasan olmaz mı?" başımı salladım yavaşça. Ben zaten onu affetmek için çabalıyordum  ama olmuyordu. Çok istiyordum onu affetmeyi ama her defasında o günler geliyordu aklıma.