The past day of the retreat had been okay. They made us busy enough for the staffers and our other school mates to forget about the bus incident.
Matapos kasi kamingmakita ng mga tao sa ganung state habang nagbabyahe, sa sobrang hiya ko ata eh nawala yung pagkahilo ko.
Napasigaw nalang kasi ako sa sobrang inis na rin sa kanila
“HINDI NGA KAMI, SO SHUT THE HELL UP!” and then I started to vomit… on the shirt….
of Clarence.
Gabing-gabi na rin pero ayoko pang matulog. Si ate Jam naman na kasama ko sa tent eh humihilik na ngayon.
Sa sobrang dilim ng paligid, ang ganda tuloy tignan nung grotto sa taas nung hill dahil sa lantern-like lights na nakapalibot doon.
I went up. Sa sarap ng hangin dito, the moment I got there, everything just flashed back in my head.
What Wella said.
What Carlos said.
What mama said.
What Tal said.
What my heart says.
All this time I have been telling people that I am fine, I’m getting better, I have fully moved on. But I guess the answer should’ve been a no.
I gues hindi ako takot na masaktan, takot akong makasakit ulit.
Guilty nga ako, guilty pa rin ako na nasaktan ko yung lalaking pinakamamahal ko. Guilty ako nab aka hindi ko na ulit mahanap yung ako na walang kapalit kung magmahal, na basta nagmamahal lang, nang buo at totoo.
I’ve enjoyed so much time for my heart to beat for myself again. It was too much that I’ve grown enough fear to let it go an give it to someone.
“it’s just no good” sabi ko naman sa sarili habang umiiling sa kawalan.
“problems, huh?” napatayo ako bigla.
“oo, early heart attack dahil sayo” umupo lang sya nun, I did the same.
“sorry. Madalas ka nalang malalim ang iniisip kaya di mo ako nakikita eh. So, what keeps you up at this hour?”
“wala. Ayoko lang matulog para knock-out ako sa byahe bukas”
“well, I still have the medicine para hindi ka na rin mahilo, just drink it an hour before”
“thanks ha, at pasensya na rin sa sudden vomit”
“that’s the 10th for today! And for the 10th time also, it’s fine. Sometimes it has to happen to awesome people like me” dinilaan ko lang sya. Hindi pa pwedeng kumontra eh, saka na.
“pero seryoso, it’s too late, you should be sleeping now” tinitgnan ko naman sya
“and same to you. Anong ginagawa mo rito?”
“I saw you nung pagkalabas ko sa banyo. Akala ko magpapakamatay ka na eh”
“hindi pa naman. So alis na! I’m really okay”
“naaaah. Sobrang gabi na nito, tapos malayo-layo pa ito sa guard house, baka mapagtrip-an ka pa ng outsiders. You’re a girl, you have to be safe. At ako ang nakakita sayo so it became my job for tonight” nagbow naman sya nun “at your service, mademoiselle”
Isa pa ‘tong lalaking ‘to sa nakapagpapaisip sakin palagi. Sa ginagawa nya kasi, mas lalo lang akong napapalapit sa kanya. I’m afraid I’m giving in—or in proper language…
BINABASA MO ANG
I Haven't Gone Too Far (Completed)
Roman pour AdolescentsAkala ko ayos na ang lahat. Akala ko nakamove on na ako. Pero paano kung may dumating na iba at malaman mong pareho ang nararamdaman mo para sa dalawa? Kung babalikan mo man yung nauna, mahal ka pa rin kaya nya o akala mo nalang talaga?
