Chapter 49

58 1 1
                                    

"akala ko hindi ka na darating" tinanggal nya naman yung pagkakayakap ko. Pinunasan nya muna yung luha sa mukha ko saka ako pinaupo, umupo rin sya para magkalevel yung mukha namin.

"Bakit naman hindi ako darating? The woman I love the most is waiting for me."

"but you're late" tumawa naman sya nun.

"actually, nagkaroon tayo ng konting misunderstanding." nakakunot naman yung noo ko. "For a moment there, akala ko tinakbuhan mo na ako"

"bakit naman ako tatakbo? diba sabi ko maghihintay ako?" tumango naman sya.

"at hindi mo naman ako pinasalita nun pero sasabihin ko sana na darating ako. Kaso lang wala ka doon. Tapos nung sinabi sakin ni Wella saka ko naisip na baka andito ka nga"

"asan pa ba? sabi ko rito diba?"

"nope, sabi mo sa lugar kung saan una tayong nagkita. MunchPunch? nope."

"dito kaya! Dinner remember?"

"Oo naaalala ko yun pero nagkita na tayo bago pa yung dinner. Sobrang tagal kong inalala pero narealize ko na may isang beses na sinundo namin si Tita Cora sa bahay nyo nung grade 4 kami. Tutor mo sya that time, may dala-dala pa nga akong aso nun, Terrier. Sinubukan mong hawakan pero muntik ka nang kagatin, remember?" bigla naman akong naliwanagan nun. "Tinanong ko kung anong pangalan mo pero tinarayan mo lang ako at bumalik ka na sa loob."

naalala ko naman pero hindi ko naisip na si Nikko pala yun.

"Akala ko anak ka ng kapitbahay namin. Hindi ko alam na kasama ka pala sa pagsundo kay Tita Cora" So everything makes sense now. Natawa nalang ako sa sarili ko.

"sa susunod, mas maganda kung isspecify nalang natin yung lugar. And I'm sorry to keep you waiting" tumingin lang ako sa kanya. Sobrang saya ko kasi siguro na finally eh nasa harapan ko na sya. And he chose me.

"Si Tal?"

"I've told her the truth. Pagkahatid naman namin sa kanya sa airport, dumiresto ako agad sa bahay nyo kaso lang wala ka doon. I panicked, you know? I thought I'd lose my chance again."

"I thought I'd lose you again"

"well, good news is, you never did"

***

The good thing about Nikko and me today is that we could just laugh at everything. Inasar-asar pa ako ng lahat ng tao kasi palpak naman daw masyado yung plano ko pero hindi ko naman sila pinapatulan kasi para sakin kahit na may konting mali sa plano, it still ended the way I wanted it to.

Pinaliwanag na rin sakin ni Nikko yung nangyari sa kanila ni Tal. It turned out, naguilty daw sya sa nangyari kay Tal. If not because of his accident, hindi naman daw aasa si Tal sa kanila. Kaya nung nakaalala na sya, agad nyang sinabi kay Tal na wala syang gusto rito pero hindi yun natanggap ni Tal kaya sinubukan nyang maglaslas, it was kinda shocking for my part pero sinabi nya na hindi naman daw natuloy although nagkasugat lang sya. For all I know, nagpapaawa lang yun. This then explains yung sangkatutak na bracelets na suot ni Tal that night.

Dahil nga sa pekeng suicide attempt ni Tal, pumayag si Nikko for fear of her actually doing it for real. Nakipagkasundo na rin sya na 10 days lang at kailangan na syang bumalik ng Manila kaya pumayag na lahat, including Nikko's parents. Ilang beses nya rin naman daw akong sinubukang tawagan pero pinalitan ni Tal yung number ko sa ibang number kaya tuwing sinusubukan nya akong tawagan, out of coverage ako. Until he asked Bianca to contact me and tell me everything.

Sinabi nya rin sakin na habang may amnesia sya, hindi naman daw nya maintindihan kung bakit parang pinagseselosan nya si Clarence, kaya nga raw sa apartment nila, sinabihan nya akong wag nang pumunta, para hindi na kami magkita ni Clarence. Sinubukan nya rin akong pagselosin by him being nice to Tal. We all know kung gaano kasuccessful yun. Totoong natandaan nya nun si Tal kasi nakita na raw pala nya earlier that day na sumilip sa kwarto nya, and not because naaalala nya talaga. Lastly, nagsinungaling lang daw sya nung sinabi nya sakin na sa tingin nya eh si Tal yung someone special nya, he knew it was me but he lied because he panicked.

Pero tulad nga ng sinabi ko, wala na yun lahat. I am glad I sticked with what I said before: 'If you're meant to meet, you will'. Obviously, ever since childhood (and even that first childhood meeting when I failed to recognize him) we actually are! Meeting him as my blind date that time should've been enough of a sign for me, but thanks to that thing they call 'fate', we've met again. Our hearts, I mean.

In few days time, ikakasal na si mama!

Kami naman ni Nikko? Everything's back to zero maliban sa isang bagay.

Although it varied in the process of getting to where we are now, it's still love and it's still for each other.

We can proudly say that we never stopped loving each other.

...and in the farthest future that I'm going to have with him, I can see that we never will.

***

OMG! I can't believe this myself. It's almost done! This story... aww. I had such an awesome time with you my awesome super cool ever supporting lovely readers!! So allow me to thank you all in advance for allowing my story, THIS STORY, to be part of your wattpad life. I will always treasure everything that we've shared together thru this novel! (may they be spoken out loud or those mental high-fives).

BUT WAIT! Since there's a prologue, there ought to be an epilogue. I'll post it as soon as I get wi-fi connection in South Korea!! Till then,

<3 Eloise Jane

I Haven't Gone Too Far (Completed)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon