Kayıp Duygular #Wattys2017

22(Gizem)

Çok kızdırmadım inşallah sizleri.yeni bir bölüm ve ben karşınızdayım :) söz verdiğim için zar zor yayınladım. İçime sinmeyen şeyleri sildim baştan yazdım :)umarım sizlerinde hoşuna gider. Lütfen yorum ve beğenilerinizi ihmal etmeyin. Bu arada Medya ile birlikte okuyun :)

2 Temmuz...

Nefes almak o kadar zorlaştı ki... Tüm enerjimle birlikte tükendi nefesim de...
Elimdeki bez bebeği bir yandan sıkarken, güçlükle ayağa kalktım. Buğulaşan gözlerimle Mertin yüzüne bakarken anlamadığım bir şeyler söylüyordu.. Ama ben duymuyordum.. Tüm geçmişim iki kelime ile gözlerimin önünden şerit gibi geçmeye başladı.. Beni sarsan Mert'e hiç bir tepki veremezken, beynim, kalbimin derinliklerine sıkışmış gibiydi...

"İyi ki doğdun kızım"bu cümle tüm benliğimi sarsmıştı.. Ve ben daha fazla titreyen bedenime direnemedim.. Gözlerim kararırken son saniyelerde Mert'in telaşlanan yüzünü gördüm...

**
Narin bedeni yere serilirken genç kızın, başında biti vermişti Mert.. Endişe ile ne yaptığını bilmeden "Yardım edin"diyordu..
Oysa ki, evde kimse yoktu...
Bilinci yerinde olmayan genç kız, titriyordu...

Artık yılların birikintisi isyan ediyordu, Acı çeken ruhu bedenine sinyaller gönderiyordu...

"Ayşinn..."

Genç adamın sesi evde yankılanırken aniden kendine geldi...
Ne yapıyorum diye düşündü ve genç kızı kucakladığı gibi evden dışarıya attı kendisini..

Genç kızı  arabanın arka  koltuğuna yerleştirdi. Bedeni hala tir tir titrerken bagajdan aldığı battaniyeyi genç kızın üzerine örttü ve kapıyı hızla çarptı..

Hastahanenin önünde hani  fren yaptı Mert. Zaten yolda haber vermişti. O yüzden sedye ile hemşire ve doktor hazırda bekliyordu.

Battaniyeye sardığı genç kızı sedyeye yatırdı. İlk defa Ayşini böyle görmenin hüznü ile kahr oluyordu. Hüzün demek az kalırdı..

Bu adeta ızdıraptı Mert için..

**
Gözlerim zorlukla aralarken susuzluğumu fark ettim..

"Su.."

Benim bile zorlukla duyduğum sesim hiçbir tesir yapmamıştı.ikinci kez tekrarlarken kimsenin olmadığını yeni  yeni idrak  ediyordum..

Etrafa baktığımda hastahanede olduğumu anladım. Derince nefes alıp, soluğumu dışarıya verdim. Ve olanlar ceryan etti bir bir hafızamda..

Doğrulduğum yatakta hıçkırıkları mı bastırmaya çalışıyordum.. Bu kadar yorgun hissetmemiştim hiç ve hiç bir zaman bu kadar aciz olmamıştım..

Hızla açılan kapıya çevirdim bakışlarımı.. Gelen Mertti..

Yatağın kenarına oturup kollarının arasına aldı bedenimi...

"Yanında ben varım. Artık eskisi gibi yalnız değilsin. Ve unutma seni seviyorum.."

Saçlarımın arasına kondurduğu öpücüğü  ile hıçkırıklarımı tutamadım yine..

Çenemi iki parmağı ile tutup başımı usulca kaldırdı..

"Bu gözlere hüzün yakışmıyor.heleki bu yüreğe... Izdırap hiç yakışmıyor sevgilim.."

Baş parmağı ile göz yaşlarımı sildi. Yavaş yavaş yaklaştı yüzüme.. Sıcak nefesi yüzümü yalayıp geçerken. Büyülenmiş gibi ayıramıyordum gözlermi, tutulduğum o maviliklerden.. Dudaklarımda hissettiğim sıcak temas ile gözlerimi zorlukla ayırıp kapattım.. Kendimi anın büyüsüne bıraktım.. Sanki tek ihtiyacım olan şey Mertin sıcacık öpücüğüydü...