the boy with the mask

- VI -

De volgende ochtend maakt Tibby me vroeg wakker. 'Goedemorgen zonnestraaltje' zegt ze glimlachend, 'tijd om de koning te wekken.'

Ik gaap en sta op. Ik kleed me snel om terwijl zij alvast naar de vertrekken gaat. We maken samen de koning wakker. Weer sluit ik mijn ogen als ze naar me kijkt. Wanneer de koning langs me loopt strijkt hij met zijn hand langs mijn hand. Ik kijk hem verbaasd na. Daarna kijk ik Tibby aan. Ze glimlacht, 'schoonmaken.'

Ik knik en we maken schoon. 'Oké' zegt Tibby, 'zou jij de laatste kamer kunnen doen?'

'Welke precies' vraag ik, 'we hebben ze toch allemaal gedaan?'

'Niet de muziekkamer. Het is vrijdag, en de enigste dag dat wij daar mogen schoonmaken van hem.'

Ik knik en ze geeft me een sleutel. Ik loop naar de deur die gisteren op slot zat. Ik open de deur langzaam en kijk de grote kamer rond.

De muren zijn lichtgroen en op de vloer liggen planken. In de achtermuur zijn twee grote ramen waar de gordijnen half voor hangen. Er staat een grote zwarte vleugel midden in de kamer. Er hangen wat gitaren aan de muur en er staat twee zwarte fauteuils bij het raam gericht naar de vleugel. Ik schuif de gordijnen opzij en maak ze vast met het touw wat daar hangt.

Ik stof de gitaren af net als de vleugel. Per ongeluk druk ik een toets in. Ik kijk om me heen en ga achter de vleugel zitten. Ik speel het enigste liedje wat ik ken. True colors heet het. Wanneer ik stop hoor ik achter me: 'Wauw.'

Ik kijk geschrokken om. De koning staat tegen de deur geleund. Ik spring op en maak een reverence. 'Majesteit' zeg ik terwijl ik dat doe.

Hij loopt naar de fauteuil bij het raam en gaat zitten. 'Speel' zegt hij.

Ik ga weer achter de vleugel zitten en zeg: 'Sire, ik ken maar één liedje.'

'Speel.'

Ik begin met spelen. 'Zing' zegt hij na even.

Ik begin zachtjes te zingen. Maar hij hoort het toch wel met zijn supergehoor. Als ik klaar ben staat hij op. 'Waar heb je het geleerd' vraagt hij.

'In de muziekwinkel, de vrouw van de winkelier leerde het me.'

Hij knikt, 'dus je kan noten lezen?'

'Dat niet. Ze leerde me gewoon een liedje.'

Hij knikt. 'Maar ik ben er niet goed in.'

'Waarom niet?'

'Ik ken maar één liedje. Ik neem aan dat u er veel meer weet majesteit.'

'En ik kan andere dingen ook weer niet. Kom eens.'

Ik sta op en hij trekt me voor de spiegel. 'Vertel me wat je ziet' zegt hij.

'Mezelf Sire.'

'Dat snap ik, maar ik bedoel vertel me wat je van jezelf vind.'

'Ik ben mager, niet mooi, lelijk haar, dom en ik ben absoluut niet bijzonder.'

'Oké, nu ga ik je vertellen wat ik zie. Ik zie een beeldschoon, verlegen meisje die een geweldig talent heeft voor piano spelen.'

'Meent u dat?'

'Als koning moet ik de waarheid zeggen, dat is mijn plicht.'

Ik knik. 'Goed' zegt hij, 'ik zou het een genoegen vinden dat we vanavond nog even praten. Hier, om acht uur. Stipt.'

Hij draait zich om en loopt weg. Ik kijk hem na en kijk daarna weer in de spiegel. Ziet hij dat echt allemaal in mij?!