Chapter 30. Give way

96 2 0
                                    

Dedicated to: @lamedithalouise

MATINA
Nilakasan ko ang loob ko para makausap si Dexter. Mahirap magbaba ng pride but I know it's my fault. At isa pa importante rin naman sa'kin si Dexter. Sandali pa lang kaming magkakilala but I treated him as a friend. Ayaw ko ng may isang tao na masama ang loob sa akin. Kung pwede namang ayusin ang problema, bakit hindi 'di ba?

"Dexter can we talk?" I asked and looked at him with puppy eye. Nahihiya rin kasi ako talagang makipag-usap sa kanya. I know know where I got my courage to talk to him. Sana talaga hindi ako mahirapan at making siya sa akin.

"We talking already," he answered sarcastically and he didn't bother to look at me. I can feel the sadness in his voice. And no one to blame but myself. Tatanggapin ko lahat kahit may masabi pa siyang masama sa akin. I deserve that! Walang-wala 'yon sa sakit na nararamdaman niya. Sa sakit na pinaramdam ko sa kanya.

Nakaka-guilty talaga. I should've been more careful. Kasi ganyan makakasakit pa ako ng ibang tao. Lalo na 'yong tao na wala namang ginawang masama sa akin. He's been very good to me but what did I do in return, saktan siya at paasahin? Minsan talaga kasi because of my impulse nakakagawa ng nga desisyon na pagsisihan ko. I also hate that attitude. Paano ko kaya mababago 'tong ugali na 'to? Ayaw ko rin namang nakasakit ng ibang tao.

"Dexter..." I can't find exact words to say. I know no matter what I say it will not help him. Baka may masabi pa akong mali. Baka lang mas lalo ko pa siyang masaktan.

I saw him heaved a series of sigh. Parang bang pagod na pagod na siya. Nasasaktan din ako na nakita siyang malungkot. Lalo na na alam ko na ako ang dahilan. Ako ang may kasalanan.

Hindi ako sanay na ganito kami kaya I'm willing to do everything para mawala ang tampo niya sa'kin. Kahit anong sabihin niya gagawin ko. Masuklian ko lang 'Yong nga ginawa niya para sa akin.

"Dexter please?" I begged and hold his hand.

He didn't say anything and just looked intently to me. I can feel my tears started to form from the corner of my eyes. Nahihirapan din ako. Pero alam ko na wala along karapatan na umiyak at masaktan. I should be the one to comfort him. Not the other way around. Ang kapal naman ng mukha ko kung ako pa ang iiyak. Ako na ang nakapanakit tapos ako pa ang iiyak?

Sa huli ay pumayag rin naman siyang makipag-usap sa'kin. I heaved a sigh of relief. Buti na lang at pumayag rin siya. I really font know what to  if he reject my offer to talk about the problem. I have to settle this once an for all. So, we can both able to move on.

Now we're here at the cafeteria talking while having a cup of coffee.

"Well... I'm getting straight to the point Dexter I'm sorry," I bit my lower lip as I said those voice. Guilt consuming me.

"For what?" he asked one eyebrow raised. Antaray naman niya mukhang mahihirapan ako ng mag-sorry sa kanya.

"For everything."

"Would you please specify?"

He's testing my patience but I'm promise to myself that I'll do everything to ease his anger. I should not give up. Gasino lang itong gagawin ko para sa nagawa ko sa kanya. Hindi ko naman masisi kung magalit siya sa akin. Kasalanan kp naman talaga. Normal lang na magalit siya mas dapat ako ng magulat kung hindi siya magagalit

"For letting you c--ourt me." I chocked. "I'm sorry if I'm being unfair to you.

"Well, alam ko naman na wala akong laban kay Andrew. I just don't understand why you let me court you," there's bitterness in his voice. Napalunok ako, how I wish the floor will swung open and shallow me right away. I can't met his stare. Nakakahiya talaga. Sa dinami-daming tao kay Dexter ko pa ito nagawa.

"To tell you honestly, galit ako kay Andrew when you asked permission to court me," pag-amin ko. There's no use in telling lies."So I just answered yes. "

"So, that's the reason?" he said and nodded. Pero malungkot pa rin 'yong mga mata niya.

I bit my lower lips "Yes."

We were quiet for a couple of minutes but after awhile he broke the silence.

"I'll accept defeat. Wala naman akong magagawa kundi tanggapin 'yon," Dexter said and let out an exasperate sigh.

He hold my hand and smiled bitterly.

" 'Wag ka lang niya sana saktan dahil baka masapak ko siya." he went on. Despite of what I did, siya pa 'Yong nag-aalala sa akin. Kung nagkakilala talaga kami ni Dexter sa ibang panahon at pagkakataon siguro nagustuhan ko din siya.

"Don't worry I'll punch him myself when he do that."

Nagkatawanan naman kaminng dalawa dahil sa sinabi ko.

"So, okay na tayo?" I asked.

He nodded and smiled.

"Friends? " I offered him my hand

"Friends." And I glad when he accept it.

I'm happy that I can have a chance to be with Andrew without hurting. anyone.

DEXTER 
Alam ko naman na wala akong laban kay Andrew. Pero masakit pa rin pa lang makita ng harapan na wala akong pag-asa sa kanya. Ithurt hearing those words straight from her mouth.

But I'm trying to understand the situation, cause I want her to be happy.

"Dexter can we talk?" Matina asked and looked at me with puppy eye. That's my weakness kaya siguro ako na in-love sa kanya.

"We talking already," I replied sarcastically. Wala lang I just want to test her patience. Para naman kahit paano mag-effort din siya sa'kin. Alam ko kung saan hahantong ang usapan na 'to. Magso-sorry siya tapos makikipagkaibigan pero ayos na rin kaysa naman sa wala.

I love her and I want to be part of her life. And I don't care how big or small my role was.

💞💞💞

My Prim and Proper Prince (Under Editing)Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon