I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 11

Ο ήλιος έχει πια ανοίξει τα μάτια του και μοιράζει τη ζεστασιά του σε μια ακόμα κρύα μέρα του χειμώνα. Νιώθω τις ακτίνες του να προσπαθούν να εισβάλουν μέσα από τα κλειστά παντζούρια και παρόλο που θέλω τόσο πολύ να αισθανθώ τη πρωινή ζεστασιά του πάνω στο σώμα μου, ωστόσο δεν κάνω καμία κίνηση να σηκωθώ από το κρεβάτι, το οποίο εδώ και ώρες φιλοξενεί το σώμα μου χωρίς όμως να μπαίνω στη διαδικασία του ύπνου αφού το μυαλό μου δε λέει να σταματήσει να δουλεύει και να μην σκέφτεται.

Από τη στιγμή που έφυγα χθες το βράδυ από το μπαρ το μυαλό μου και οι σκέψεις μου δεν λένε να φύγουν από τα γεγονότα της βραδιάς που προηγήθηκε. Αναμενόμενη για μένα ήταν η ταραχή αλλά δεν ήταν για το λόγο που τελικά στάθηκε η αφορμή για αυτή την ταραχή. Το ένιωθα από πριν πως η βραδιά δεν θα εξελισσόταν με τον τρόπο που ο Δήμος και η Κορίνα έλεγαν, δηλαδή τέλεια. Πήγα προκατειλημμένη και τελικά βγήκα σωστή άσχετα με το τι έγινε. Χθες, δεν φανταζόμουν, όταν ετοιμαζόμουν για αυτή τη βραδιά, πως θα συναντούσα αυτόν. Αυτόν που μου έχει ταράξει, μην πω καλύτερα καταστρέψει, το μυαλό με την απρόσμενη και αναπάντεχη εμφάνιση του αλλά και συμπεριφορά του στη ζωή μου.

Γιατί δεν είναι μόνο η χθεσινή παρουσία του που με έχει προβληματίσει αλλά και τα όσα έχουν συμβεί μεταξύ μας μέχρι τώρα που ομολογουμένως είναι πολύ παράξενα. Ακόμα έχω τη φωνή του μέσα στο κεφάλι μου να με ρωτάει κάτι που παραμένει για μένα ανερμήνευτο, αφού δεν έχω καταλάβει τι εννοούσε με αυτό.

"Ποια από τις δύο είσαι Λένα;"

Τι σκατά μπορεί να εννοούσε με αυτή την ερώτηση;

Και για ποιες δύο λέει;

Αν δεν τον περιεργαζόμουν τόση ώρα χθες βράδυ, θα έλεγα πως απλά ήταν μεθυσμένος και δεν ήξερε τι έλεγε, μα δεν ήταν καθόλου έτσι τα πράγματα. Αντιθέτως είχε τα λογικά του όπως επίσης είχε πλήρη επίγνωση του τι έκανε και τι έλεγε.

Μάλιστα αν θυμάμαι καλά απολάμβανε το να βρίσκεται κάτω από τον- άθελα μου- έντονο έλεγχο που τόσο απροκάλυπτα και παρορμητικά εφάρμοσα πάνω του. Η εικόνα του είναι ακόμα τόσο ζωντανή στα μάτια μου.

Ο τρόπος που με τόση άνεση και ηρεμία στεκόταν μπροστά μου, με τη στάση του σώματος του να φωνάζει την παιχνιδιάρικη και παράλληλα μυστήρια διάθεση του, είναι, με βεβαιότητα, ένα στοιχείο που με έκανε να τα χάσω και ακόμα και τώρα, ώρες μετά να παραμιλώ.