I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 24

Ο δρόμος για το σπίτι μου φαίνεται τόσο μακρύς έστω κι αν απέχει μόνο είκοσι λεπτά από το εργαστήρι. Τόση ώρα προσπαθώ να χωνέψω το αντίο που εγώ η ίδια είπα στον Βασίλη όμως όσο πιο πολύ το σκέφτομαι, άλλο τόσο βρίζω τον εαυτό μου για αυτό που έκανε.

Ίσως εκείνη την στιγμή να ήταν η πιο σωστή κίνηση που θα μπορούσα να κάνω όμως τώρα το έχω μετανιώσει. Από την ίδια στιγμή που το είπα, το μετάνιωσα. Δεν μπορούσα όμως να το πάρω πίσω. Συμφωνήσαμε πως θα τα λέγαμε όλα μεταξύ μας όμως τελικά ο ίδιος ήρθε να θολώσει και πάλι το τοπίο με τις πράξεις του. Μπορεί αυτό το αντίο να τον κάνει να καταλάβει το λάθος του.

Το πρόβλημα όμως είναι πως εγώ δεν ξέρω αν θα αντέξω μακριά του. Δεν ξέρω αν δεχτεί το αντίο μου και προσπαθήσει να διορθώσει την κατάσταση ή αν τελικά το δεχτεί και δεν θα κάνει κάτι για αυτό. Ελπίζω στην περίπτωση μου να μην τηρηθεί το γνωστό ρητό έβαλα τα χέρια μου και έβγαλα τα μάτια μου μόνη μου.

Φτάνω στο σπίτι αφού είναι το ιδανικό μέρος που θα είμαι, νομίζω, μόνη αφού τώρα αυτό χρειάζομαι. Όλα χορεύουν στο μυαλό μου σαν ασυναρμολόγητο παζλ του οποίου τα κομμάτια είναι τόσο περίπλοκα. Πόσα κομμάτια ακόμα θα μου αποκαλυφθούν; Ο πατέρας μου, ο παππούς, το απειλητικό μήνυμα, ο Βασίλης, μετά τι άλλο θα ακολουθήσει; Νιώθω σαν μια πλαστική κούκλα που δέχεται ένα-ένα χτύπημα και καταστρέφεται αργά και βασανιστικά. Μπροστά σε άλλους τα προβλήματα που βιώνω μπορεί να φαίνονται γελοία και μπορεί να έχουν και δίκιο αλλά για μένα είναι σαν βουνό όλα μπροστά μου και με γονατίζουν το κάθε ένα ξεχωριστά. Δεν κλαίγομαι για τα όσα πέρασα, περνώ και πιθανόν θα περάσω όμως χρειάζομαι ένα αποκούμπι, αυτό το κάτι που θα μου δώσει ανάσα από την ανάσα του και μια ματιά από τα μάτια του έτσι ώστε να δω με άλλη ματιά αυτά τα προβλήματα, να τα υποτιμήσω τόσο ώστε να βρω την λύση τους.

"Λενάκι μου; Τι έχεις;"

Τρομάζω στιγμιαία στο άκουσμα της φωνής αλλά διαπιστώνοντας πως ανήκει στον αδερφό μου ηρεμώ αμέσως.

"Εγώ φταίω για όλα έτσι;"

Ίσως τελικά εγώ να δημιουργώ το πρόβλημα. Ό,τι κι αν συμβαίνει γύρω μου έχουν εμένα ως πρωταγωνίστρια. Δεν ξέρω τι να σκεφτώ. Δεν λέω πως όλοι ασχολούνται μαζί μου αλλά όποιο πρόβλημα εμφανιστεί στην οικογένεια μου προέρχεται από μένα άρα μήπως τελικά κάτι κάνω λάθος;

"Τι λες; Για ποιο πράγμα φταις εσύ;"

Ο Χρήστος με βλέπει με ένα μπερδεμένο βλέμμα χωρίς να καταλαβαίνει για τι μιλάω.