I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 1

Φεβρουάριος 2006

Η διαδρομή με το αεροπλάνο ήταν εφιαλτική. Οι πολλές αναταράξεις λόγω του άσχημου καιρού έφεραν στα πρόθυρα τρέλας κάποιους από τους επιβάτες που κατά τη διάρκεια του ταξιδιού μόνο άγιο ευχέλαιο δεν έκαναν. Ήμασταν μονάχα τριάντα επιβάτες και συν έξι άτομα το πλήρωμα του αεροπλάνου αλλά οι φωνές που ακούγονταν ήταν τόσο δυνατές που ήταν λες και υπήρχαν διακόσια άτομα σε αυτό. Η αλήθεια είναι πως κι εγώ φοβήθηκα πάρα πολύ αλλά το μόνο που έκανα ήταν να κρατάω σφιχτά το κάθισμα μου και να προσπαθώ να απομονώσω τις φωνές των άλλων επιβατών έτσι ώστε να μην πανικοβληθώ γιατί αν γινόταν αυτό τότε σίγουρα θα ήταν άσχημα τα πράγματα. Ευτυχώς το αεροπλάνο προσγειώθηκε με επιτυχία στο έδαφος κάτι που φυσικά εκτιμήσαμε όλοι οι επιβαίνοντες του αεροσκάφους και έτσι όλοι αυθόρμητα μετά την τρομάρα που πήραμε χαρίσαμε ένα δυνατό χειροκρότημα στον πιλότο του αεροπλάνου για την επιτυχία του.

"Τι ήθελα να ταξιδέψω στις δύο ώρα το βράδυ και με τέτοιο καιρό;"

Στέκομαι έξω στο κρύο, κάτω από το ψηλό υπόστεγο που δέχεται με μένος την μανία της φύσης και περιμένω την άφιξη ενός ταξί εδώ και τριάντα λεπτά. Η ώρα κοντεύει τέσσερις το πρωί και προβλέπω να ξημερώνει για τα καλά μέχρι να φτάσω στο σπίτι. Αρχικά, με το που κατέβηκα από το αεροπλάνο και πάτησα επιτέλους γερά στη γη, σκέφτηκα να μείνω στο αεροδρόμιο μέχρι το πρωί και μετά να φύγω έτσι ώστε να περάσει η καταιγίδα αλλά αμέσως έδιωξα αυτή την ιδέα από το μυαλό μου. Έρχομαι μετά από δύο χρόνια επιτέλους στη χώρα μου, στο σπίτι μου και το μόνο που θέλω είναι να βρεθώ στην αγκαλιά όσων αγαπώ. Έχω να δω τον μπαμπά μου και τον αδερφό μου τόσο καιρό και τους έχω πεθυμήσει και τους δύο τόσο πολύ. Θα πρέπει όμως να περιμένω να ξυπνήσουν και μετά να εμφανιστώ γιατί θα πάθουν μεγάλο σοκ αν με δουν πρωινιάτικα μπροστά τους αφού δεν γνωρίζουν για την άφιξη μου.

Ευτυχώς είμαι ντυμένη με ζεστά ρούχα αλλιώς θα είχα ξεπαγιάσει τόση ώρα που περιμένω, εξω στο κρύο, το ταξί να έρθει. Ξαφνικά ακούω το τηλέφωνο μου να χτυπάει και προσπαθώ να το βρω μέσα στην τσάντα μου. Απαντώ χωρίς να δω ποιος είναι αλλά ακούω μια άγνωστη φωνή να μου μιλάει.

"Η κυρία Ρενάτη;" με ρωτάει ένας κύριος μόλις δέχομαι την κλήση.

"Μάλιστα η ίδια." λέω και αναρωτιέμαι ποιος μπορεί να είναι στις τέσσερις το πρωί.

"Κυρία Ρενάτη καλέσατε ταξί για το αεροδρόμιο αλλά υπάρχει ένα μικρό πρόβλημα." λέει διστακτικά ο άγνωστος άντρας.