I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 37

Η αναμονή μου για το περιβόητο ταξίδι-έκπληξη που έχει ετοιμάσει ο Βασίλης, έχει παγοποιηθεί -όχι για πολύ- μέχρι να έρθει ο Βασίλης στο σπίτι και να διαπιστώσω πως όλα είναι καλά. Αν ο Λουκάς αντέδρασε με τέτοιο τρόπο στα όσα είπε αυτή η δημοσιογράφος, τότε τι έχω να περιμένω από τον Βασίλη που ήταν αυτός που δέχτηκε όλη αυτή την λάσπη χωρίς καν να εμπλέκεται;

"Μπορείς να ηρεμήσεις σε παρακαλώ πολύ;! Μου προκαλείς νευρικότητα με το πήγαινε-έλα μέσα στο σπίτι. Άσε που κάποιος εδώ πέρα πρέπει να παραμείνει ήρεμος για τον Βασίλη."

Ένα εικοσάλεπτο τώρα τον βλέπω να πηγαινοέρχεται ξεφυσώντας αγχωμένος με την εξέλιξη της συνέντευξης. Εδώ που τα λέμε, η δημοσιογράφος έφερε τα πάνω κάτω με μόνο μια ερώτηση. Ο Βασίλης από την άλλη της απάντησε με απόλυτη ηρεμία όμως κανείς δεν ξέρει πως στ' αλήθεια ένιωσε την στιγμή που τον ρωτούσε για τον πατέρα του. Μπορεί να ακούστηκε ήρεμος, ήταν όμως;

"Συγνώμη! Έχεις απόλυτο δίκαιο. Δεν θα βοηθήσει σε τίποτα να με δει ο Βασίλης να φωνάζω και να βρίζω. Απλά... Έχει περάσει τόσα εξαιτίας αυτού του ανθρώπου και ακόμη κάποιοι ασχολούνται με αυτό. Δεν θέλω να τον δω πάλι να πέφτει μέσα στο σκοτάδι των ανασφαλειών του."

Πόσο δίκιο έχει ο Λουκάς!

Έχει περάσει πάρα πολλά στο όνομα αυτού του άντρα όμως ξέρω πως άλλαξε και αλλάζει. Ο ίδιος ο Βασίλης γνωρίζει πως το να σκέφτεται το παρελθόν και τα συναισθήματα που ένιωσε και έζησε σε αυτό, μόνο κακό του κάνει για αυτό και προσπαθεί να τα αφήσει ολα εκεί που ανήκουν.

"Το καταλαβαίνω. Είσαι ο πιο κοντινός του άνθρωπος. Όμως Λουκά, έχει βελτιωθεί πολύ. Μπορεί να μην πέταξε από πανω του όλο το κομμάτι που τον πονά όμως προσπαθεί και είμαι σίγουρη πως θα καταφέρει να αποσυνδέσει οτιδήποτε άσχημο."

Εγώ αυτό βλέπω πλέον στον Βασίλη και αυτό λέω. Η προσπάθεια που κάνει είναι μεγάλη και αυτό είναι ένα μεγάλο βήμα για την απελευθέρωση του από το παρελθόν. Δεν ξεχνά, απλά επιλέγει τι πρέπει να θυμάται για να συνεχίσει.

"Τι χρυσό κορίτσι πήρε ο φίλος μου!"

Αναφωνεί συγκινημένος και με τραβάει στην αγκαλιά του για να κρύψει την συγκίνηση του.

"Δεν πρόλαβα να λείψω από το σπίτι και τον σπίτωσες!"

Η παιχνιδιάρικη φωνή του μου δίνει μια ανάσα που εδώ και ώρα κρατούσα. Είναι εδώ, χαμογελαστός και άκρως χαλαρός κάτι που λέει πως τίποτα δεν τον έχει επηρεάσει.