I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 13

Πόσες πιθανότητες υπάρχουν να γνωρίσεις κάποιον και μετά από δέκα χρόνια να τον συναντήσεις και πάλι χωρίς όμως να τον αναγνωρίσεις;;

Ο χρόνος είναι ο εχθρός μας λένε αφού αφήνει τα σημάδια του παντού, στο σώμα, στο μυαλό αλλά και στον περίγυρο μας. Η καρδιά όμως λένε πως πάντα θυμάται, ότι κι αν γίνει ακόμα και αν αλλάξει σώμα.

Φυσικά όλα αυτά δεν είναι πάντα σωστό παράδειγμα, απλά όλοι το ξέρουν και όλοι το ακολουθούν, κάτι δηλαδή σαν άγραφος νόμος. Σίγουρα δεν μπορείς να πας ενάντια στον χρόνο, τον ακολουθείς και όπου σε πάει, πας.

Τι συμβαίνει όμως όταν παρακάμψεις ένα κομμάτι του χρόνου στη ζωή σου είτε αυτό ανήκει στο παρελθόν είτε στο παρόν είτε στο μέλλον; Γίνεται αυτό να συμβεί; Όταν ρωτάω τον εαυτό μου, μου απαντάει πως αυτό δεν είναι δυνατόν.
Και τότε το 'ξεχνώ' ή την απώλεια μνήμης που τα βάζουμε; Σε ποια κατηγορία ανήκουν, αν όχι σ' αυτήν της παρακαμπτήριας χρονικής περιόδου που το μυαλό, αυμπεριφέρεται εκούσια ή ακούσια. Συνήθως στην ακούσια κατατάσσεται και η στιγμή από την μέρα της δημιουργίας μας μέχρι περίπου το τρίτο-τέταρτο έτος της ηλικίας μας και αυτό για ευνόητους λόγους.

Αν, για παράδειγμα, είχαμε μνήμη όταν μεγαλώναμε ως έμβρυο μέσα στον αμνιακό σάκο ή ακόμα και όταν γεννιόμασταν τότε τα πράγματα στον κόσμο θα ήταν πολύ διαφορετικά από τώρα. Αυτή είναι μια ακούσια λειτουργία στο μέρος της μνήμης που για κάποιο λόγο γίνεται. Όμως αν δούμε την εκούσια λειτουργία τότε εκεί όλα είναι διαφορετικά αφού ο καθένας μας επιλέγει για χ, ψ λόγους να έχει επιλεκτική μνήμη γιατί έτσι τον βολεύει. Γιατί πάντοτε όταν κάποιος άνθρωπος κάνει ένα λάθος πάντα το θυμόμαστε αλλά ξεχνάμε τα όσα καλά μπορεί να έχει κάνει, που τις πλείστες φορές είναι μακράν περισσότερα από τα λάθη του; Γιατί επιλέγουμε να μην θυμόμαστε ό,τι μας πληγώνει ή ό,τι δεν μας συμφέρει;

Τόση ώρα προσπαθώ να καταλάβω γιατί η μνήμη μου έχει διαγράψει εκείνο το συγκεκριμένο περιστατικό που προ λίγου ήρθε και πάλι στην επιφάνεια συνοδευόμενο με πολλές αναμνήσεις. Δεν το θεωρούσα και τόσο σημαντικό και έτσι το κλείδωσα στο πίσω μέρος του μυαλού μου; Δεν ξέρω τι να σκεφτώ γιατί πολύ απλά αυτές οι εικόνες από την ημέρα εκείνη, περίπου δέκα χρόνια πίσω, ξεπετάγονται μπροστά στα μάτια μου σαν να έγιναν χθες.

Αυτός ο άντρας, ο Βασίλης, είναι ο νεαρός που πριν χρόνια γνώρισα στο αεροδρόμιο, μετά από μια εφιαλτική πτήση που και οι δύο είχαμε. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι τον συναντώ ξανά μετά από τόσα χρόνια και ότι έζησα μέχρι σήμερα διάφορες παράξενες καταστάσεις μαζί του, χωρίς όμως να γνωρίζω πως είναι αυτός. Αυτό όμως που με απασχολεί είναι γιατί τον ξέχασα τόσο εύκολα ενώ, θυμάμαι, τώρα πια πολύ καλά, πως τότε μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση σε σημείο να μου αρέσει.