I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 39

Ξυπνώ από τις ακτίνες του πρωινού ηλίου που αφήνουν έντονα τα ζεστά τους πλοκάμια πάνω στο πρόσωπο μου ενοχλώντας με λιγάκι από τον τόσο γλυκό μου ύπνο. Παρόλ' αυτά χαμογελάω ασυναίσθητα με το που ανοίγω τα μάτια μου. Το χέρι που είναι τυλιγμένο γύρω από την μέση μου μου επιβεβαιώνει πως η ευτυχία και η αγαλλίαση που νιώθω δεν προέρχεται από πιθανά όνειρα που έκανα στον ύπνο μου αλλά από την ίδια την πραγματικότητα.

"Αυτό το χαμόγελο... με σκοτώνει!"

Η αγουροξυπνημένη, βραχνή, φωνή του Βασίλη ακούγεται τόσο αχνά μέσα στο δωμάτιο.

"Ψεύτη! Μόλις χθες βράδυ μου έλεγες πως η ομορφιά μου είναι αυτή που σε σκοτώνει."

Γελάει και προσπαθώντας να κρατηθώ σοβαρή σκαρφαλώνω πάνω στο γυμνό σώμα του.

"Ήρεμα τίγρη!"

Με κρατάει σφιχτά από τη μέση ενώ προσπαθεί να βολευτεί σε καθιστή θέση.

"Έχεις φτάσει την ευτυχία μου στα ύψη. Δεν ξέρω τι όριο έχεις βάλει στην ευτυχία όμως και το άπειρο της να μου χαρίσεις θα κάνω τα πάντα να στο ανταποδώσω στο ίδιο βαθμό."

Ακουμπάει το κεφάλι του στον ώμο μου και χαϊδεύει την γυμνή μου πλάτη με εμένα να του χαρίζω χάδια, συγκινημένη με τα λόγια του.

"Κάτι τέτοια λες..."

Κρατιέμαι με νύχια και με δόντια να μην αφήσω την συγκίνηση να με επηρεάσει αν και ο Βασίλης το καταλαβαίνει και με προλαβαίνει.

"Α όχι, δεν λέω μόνο, κάνω και πράξεις."

Μουρμουρίζει θιγμένος για να αλλάξει το κλίμα και την ίδια ώρα σκύβει μπροστά και επιτίθεται στο στόμα μου γαργαλώντας με τα δόντια του τα χείλη μου.

"Σε δύο ώρες πρέπει να φύγουμε. Και δεν θέλω ακόμη να σε μοιραστώ με κανέναν."

Ψιθυρίζει πάνω στα χείλη μου με ένα τόσο ερωτικό τρόπο που νιώθω να ριγώ.

"Αυτό μας έλειπε τώρα να θέλεις να με μοιραστείς."

Σχολιάζω, αφήνοντας τσιμπήματα στα πλευρά του όμως χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν καταλαβαίνω τι λέει. Καταλαβαίνω και πολύ καλά μάλιστα.

"Δεν κατάλαβες... Δεν μπορώ να δεχτώ πως μετά την επιστροφή μας στο σπίτι και στην καθημερινή ρουτίνα δεν θα είμαι ο μόνος δέχτης των δικών σου αντιδράσεων, χαδιών, φιλιών."

Ω, μα μωρό μου και εγώ ακριβώς έτσι νιώθω.

Η αποκλειστικότητα, του ενός προς τον άλλο, που είχαμε αυτές τις μέρες φτάνει στο τέλος της και αυτό κανένας από τους δυο μας δεν το επιθυμεί. Όμως ο έρωτας και η αγάπη αν είναι πράγματι αληθινά μπορούν να αντέξουν ακόμα και αν η καθημερινότητα της ζωής μας, μας βάζει σε μια έξαλλη και έντονη παράσταση. Εκεί είναι που φαίνεται αν όλο αυτό που έχουμε με τον άνθρωπο μας είναι αληθινό και όχι απλά μια ανάγκη για συντροφικότητα. Όσο και αν φοβάμαι την πιθανότητα μιας μικρής απομάκρυνσης μας, άλλο τόσο είμαι σίγουρη πως θα αντεπεξέλθουμε στους ρυθμούς της καθημερινότητας γιατί αυτό που ζούμε δεν είναι όνειρο ούτε ουτοπία αλλά η πραγματικότητα.