I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 20

Συγκινημένη στέκομαι μπροστά από το ψυχρό, γκρι μαρμάρινο κατασκεύασμα που φιλοξενεί εδώ και χρόνια τους δύο αγαπημένους μου γονείς.

Μου έχουν λείψει αφάνταστα και οι δύο μα αυτή τη στιγμή περισσότερο μου λείπει η μαμά μου. Έχω χρόνια να νιώσω το χάδι της, την αγκαλιά της, να ακούσω τα γλυκόλογα της και γενικά να την έχω κοντά μου, δίπλα μου.

Μου λείπει το αίσθημα του να μπορώ να στηρίζομαι πάνω της όταν το χρειάζομαι, όταν δεν είμαι στα καλά μου -όπως συμβαίνει τώρα- και με πνιγεί το παράπονο για αυτό.

Μπορεί να είμαι μητέρα αλλά την μητρική αγκαλιά νομίζω θα τη χρειάζομαι σε όποια ηλικία και να βρίσκομαι. Θέλω να ακούσω από το στόμα της και πάλι το 'Όλα θα πάνε καλά', να μου δίνει δύναμη και να με στηρίζει όμως δυστυχώς αυτό δεν μπορεί να συμβεί.

Όταν την έχασα, όλοι μου έλεγαν πως πάντα θα είναι μαζί μου, δίπλα μου, να με προσέχει, ότι θα την έχω στην καρδιά μου. Όμως δεν είναι καθόλου έτσι τα πράγματα. Είκοσι χρόνια την σκέφτομαι, της μιλάω, κάνω ότι είναι δυνατό για να νιώσω έστω και λίγο την παρουσία της όμως τίποτα δεν απαλύνει τον πόνο. Τίποτα δεν μπορεί να αντικατασταθεί με το μητρικό της χάδι και την αγκαλιά της.

Ακόμα και η αγάπη του πατέρα μου δεν ήταν ικανή να καλύψει το κενό της. Όμως σκέφτομαι πως υπάρχουν και χειρότερα και έτσι ευχαριστώ το Θεό που μου χάρισε δώδεκα ολόκληρα χρόνια με τη μητέρα μου. Δεν ήταν αρκετά, όμως υπήρξαν.

Ενώ ο Χρήστος μου, ο αδερφούλης μου δεν την γνώρισε καθόλου. Την γνώρισε μέσα από τις ιστορίες που εγώ και ο μπαμπάς του λέγαμε καθώς και από τις διαφορές φωτογραφίες. Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι για αυτόν αφού δεν ξέρω πως είναι να μην έχεις γνωρίσει καθόλου τη μητέρα σου. Ελπίζω μονάχα να μην του έλειψε τίποτα να ήμουν σωστή μητέρα και αδερφή για αυτόν.

"Ήμουν σίγουρος πως θα σε βρω εδώ."

Ακούω τον αδερφό μου να λέει. Στέκεται πίσω μου με τα χέρια στις τσέπες του τζιν του και με ένα χαμόγελο που μου θυμίζει τόσο πολύ τον μπαμπά. Κατ' ακρίβεια είναι φτυστός ο μπαμπάς.

"Είσαι καλά;"

Με πλησιάζει και με παίρνει αγκαλιά για να καθίσουμε στο πεζούλι δίπλα από τον τάφο των γονιών μας.

"Μια χαρά είμαι Χρηστάκο μου."

Χαϊδεύω τα μαλλιά του και προσπαθώ να του χαμογελάσω έστω και αν μέσα μου δεν το νιώθω.