I will be the sunshine in your life (#READINT2017)

Κεφάλαιο 17

Μια βδομάδα.

Μια βδομάδα έχει περάσει από το απρόσμενο τέλος που έχει βάλει ο Βασίλης στη σχέση μας.

Διανύουμε ήδη τις πρώτες μέρες του νέου έτους που όλοι σχεδόν καλοδέχτηκαν με χαρά αλλά και αισιοδοξία εκτός από μένα που πέρασα την αλλαγή του νέου χρόνου όπως ακριβώς ο παλιός χρόνος δηλαδή σαν μια γριά που ζει μέσα στη μιζέρια φορτωμένη όλα τα άσχημα και ξεχνώντας όλα τα καλά που μπορεί να υπάρχουν γύρω της.

Έχω χάσει ή μάλλον έχω σκόπιμα διακόψει κάθε περιττή επικοινωνία με άλλους ανθρώπους και κάθομαι στο σπίτι χωρίς να κάνω σχεδόν τίποτα. Δηλαδή έθεσα υπεύθυνο για το εστιατόριο τον Χρήστο και την Γεωργία με την οποία μίλησα μετά τα όσα συνέβησαν για να μπουν κάποια πράγματα στη θέση τους και με τους μόνους που έχω επικοινωνία πια είναι με την κόρη μου και με τον Άρη οι οποίοι λείπουν για ταξίδι εδώ και τέσσερις μέρες. Ευτυχώς η Ζωή δεν είναι εδώ να με βλέπει να σέρνομαι χωρίς να έχω την παραμικρή όρεξη να κάνω το οτιδήποτε αλλά έχω μόνο τρεις μέρες να συνέλθω όπου και θα επιστρέψουν από το Παρίσι.

Σέρνω τα πόδια μου μέχρι το σαλόνι, στον διθέσιο καναπέ, απέναντι από την τηλεόραση, όπου και προσπαθώ να βολευτώ κρατώντας στα χέρια μου μια κούπα ζεστή σοκολάτα και με τη βοήθεια του τηλεκοντρόλ διαλέγω μια ταινία που θα μπορέσει να μου κρατήσει συντροφιά και αυτό το βράδυ.

Για κακή μου τύχη, πέφτω πάνω σε μια ρομαντική ταινία που ναι μεν θα με παρασύρει στον κόσμο των πρωταγωνιστών και στην δική τους ιστορία αγάπης ξεχνώντας για λίγο τη δική μου όμως σίγουρα με τους τίτλους τέλους θα προσγειωθώ στην ανώμαλη πραγματικότητα πως δηλαδή αυτά γίνονται μόνο στις ταινίες.

Αποφασισμένη λοιπόν να μην κάνω τη χάρη στην ταινία να την παρακολουθήσω και να πιω το γλυκόπικρο νέκταρ της σηκώνομαι από τον καναπέ για να επισκεφτώ τον κήπο του σπιτιού μου που ομολογουμένως αν και χειμώνας έχει γίνει ο αγαπημένος μου χώρος. Θα ήθελα να μην υπάρχει εξήγηση για το λόγο που έχει γίνει ο αγαπημένος μου χώρος αλλά δυστυχώς ακόμα και για αυτό υπεύθυνος είναι ο Βασίλης.

Παίρνω μαζί μου την κόκκινη βελούδινη κουβέρτα μου και αφού βάλω τον αγαπημένο μου σταθμό στο ραδιόφωνο ο οποίος και αυτή τη νύχτα θα με ταξιδέψει μουσικά, βγαίνω έξω με προορισμό το στρογγυλό ξύλινο κιόσκι και συγκεκριμένα την ξύλινη κούνια που θα με φιλοξενήσει άλλο ένα βράδυ στην αγκαλιά της.
Θα ήθελα να μην έρχομαι εδώ για να νιώσω καλύτερα αλλά μόνο έτσι γίνεται κατορθωτό.