Vienna's Point Of View
"Dad.. Please stop. Dad!!"
Niyakap ko ang kumot saaking katawan pagtapos niyang gawin saakin iyon. Sumulok ako sa pinakasulok ng kama at niyakap ang kumot habang tumutulo ang luha ko.
Hindi ko siya magawang tignan dahil nandidiri ako sa kanya. Ni sarili ko hindi ko magawang tignan ng dahil sa kanya.
"Alis nako, princess."
Akmang hahalik siya saakin ng ilayo ko ang ulo ko. Napatigil siya at napangisi. "Ngayon ka pa mag-iinarte? E nakita at nahalikan ko na ang lahat-lahat sayo. Sige na. Alis nako." sabi niya at lumabas na ng kwarto ko.
Agad akong nagwala ng makalabas siya ng kwarto ko. Inihahagis ko ang lahat ng bagay na makukuha ko sa paligid ko. Pati ang litrato naming dalawa noong bata pa ako, binasag ko na.
"Aaaaahhh!!!!"
Napaupo ako sa kama ko sa pagod. Niyakap ko ang sarili ko at umiyak ng umiyak.
Hindi ko matanggap na 'yong lalaking tagapagtanggol ko noon, ganito ang ginagawa saakin Yung sarili kong daddy na dapat iniingatan ako, ginagawa akong parausan.
Nang mahimasmasan ako ay dumiretso ako sa banyo at dahan-dahang binuksan ang shower.
Kasabay ng pag-agos ng tubig ay siyang pag-agos din ng luha ko. Pakiramdam ko ay pinagkaitan ako ng tadhana na maging masaya. Na maging malaya. At hayaang mamuhay sa lungkot at takot.
Ang dumi-dumi ko. Pakiramdam ko ay di ako deserve ng kung sino man ang magmamahal saakin dahil sa kuwento ko. At pakiramdam ko ay walang makakatanggap sa katulad ng sitwasyon ko dahil marumi nakong babae.
Gusto ko ng makalaya kay daddy. Ayoko na sakanya.
"Sweetie, I'm going home."
"Really? What do you want? Magpahanda ako ng banda para sa pagbalik mo?"
Bored kong sabi habang hawak ko ang tinidor at pinaglalaruan ang salad na umagahan ko
"Vienna."
Sinenyasan ko ang katulong namin na kunin na ang mangkok ko at tumayo na. Kinuga ko ang bag ko at lumabas.
"Sige na. Papasok nako."
Pinatay ko na ang tawag at dinaanan ang susi ng sasakyan ko sa may sabitan nito. Pagtapos ay dumiretso na ako sa garahe at umalis.
Hindi ko maintindihan kung bakit babalik pa siya. Kailangan ko siya noon. Kailangan ko pa ba siya ngayon? Pinabayaan niya ko kay daddy. Na akala ko magiging mabuti ako kahit wala siya. Hindi pala. Ito pa pala ang babasag ng kabutihan na mayroon ako.
I shrugged my head to took away the negative thoughts. Once I step my feet on the university ground, I'll be back to basic.
"You've been eyeeing him since first year college. King is taken. Don't tell me you want to steal him?"
"No. I am already contentes just by looking at him. Ayokong maging dahilan para makasira ng isang relasyon."
"Then you're just hurting yourself." sagot ng kaibigan kong si Felicity. I shrugged my shoulder and get my bag.
Felicity is my bestfriend. Matagal-tagal na rin. Alam din niya na matagal nakong may lihim na pagtingin kay King. But I won't go beyond my limits. Gaya ng sabi ni Feli, taken na si King. So why would I meddle in their relationship? He's happiness is my happiness too.
Pag-uwi ko ng bahay ay tahimik na naman ang loob. Dim lamang ang ilaw sapat para lagyan ng konting liwanag ang bahay.
Nagsimula na namang manginig ang ang buo kong katawan. Hindi ko maihakbang ng tama ang paa ko. Pakiramdam ko rin ay may kung anong mabigat ang nakapatong saaking balikat at hindi talaga ako makakilos.
