Pagpasok ko sa kwarto namin, nabigla ako sa pag-irap ni Bianca sa akin.
Tumalikod ito at naka cross arms pa.
"Hey, are you mad again? Tell me, are you jealous?" malambing kong tanong at niyakap siya from her back.
"No, I'm not." Sagot naman niya at inalis ang aking mga kamay na nakayakap sa kaniya.
"O? Ano 'yan? Sabihin mo na kung nagseselos ka."
"Hindi nga sabi!"
"Sabihin na 'yan." Pangungulit ko.
"Hindi nga kasi e!"
"If you say so... kung ganun, face me." Sabi ko.
Humarap siya sa akin ng magkasalubong ang mga kilay. Hindi ako nito tinitingnan ng deretso.
"And why my wife is jealous?"
This time, tumingin siya sa akin. Kaso, sinasamaan naman ako ng tingin.
"I told you nth times, Bernard. I'm. not. jealous." Mabagal niyang sabi at mukhang naiirita na siya sa akin.
"Ok, ok. Then, you know what are we going to do right now right?" paglalambing ko at akmang hahalikan ko siya nang itulak niya ang aking mukha.
"What?"
Inirapan naman niya ako for the second time at tumayo.
"Bakit hindi mo na lang ayain 'yung si Yngrid imbis na ako? Pwede ba, I'm tired." Sabi niya ng nakatalikod sa akin.
Napa ngiti ako ng sobrang lapad at hinila siya pahiga ng kama. Lumanding lang naman kami doon at nasa itaas ko siya ngayon.
"Now, you admit that you're jealous. Yngrid is nothing. Nothing but your nurse, your care giver and nothing to me." Sabi ko the I gave her a very fast but sweet smack.
Nagpout naman siya at umiwas ng tingin.
"Kasi naman! Sabi ko, ako ang gagamot sa'yo. Bakit mo hinayaan na siya ang gumawa nun at hindi ako?!"
Lalo akong napapangiti sa mga inaasal niya ngayon. She's damn cute!
"Sorry na. You can heal me pa naman. Sa ibang paraan nga lang."
Mabilis kong naipagpalit ang aming pwesto. No words came from my mouth... kaagad sinunggaban ko siya ng halik.
As expected, she responds to my kisses.
Nagtulungan kaming alisin ang bawat tela na nababalot sa aming katawan.
Ilang sandali lamang, pareho na kaming hubad.
Wala na akong sinayang na oras. I slowly pushed myself against her. Kitang kita ko ang pagpikit ng kaniyang mga mata na sobrang riin.
"Please, do not forget me. Laging ako lang at si Sam ang tatandaan mo. please." I said and kissed her roughly.
We make love passionate, full of love and not lust.
"Yes, yes." Lamang ang tangi niyang naisagot at bumaon ang kaniyang mga daliri sa aking likod.
Ilang sandali lamang ay naramdaman ko na ang mainit na likidong umaagos sa aming kaselanan.
"No one can stop me from loving you, my queen." Sabi ko rito kahit na hingal na hingal ako.
"Ikaw lang ang bukod tanging babae na mamahalin ko. If we're going to have a baby girl, I will love her too how much I love you and Sam." Dagdag ko pa at binigyan siya ng isang napaka tamis na halik.
"Oh, Bernard. I do really love you, my king."
If someone will ask me kung ok na ako at tanggapin ko na ang amnesia ng asawa ko, I will answer YES. A big big YES.
Why?
Kasi, kahit na nakalimot siya sa nakaraan... still, 'yung puso niya akin parin.
Our life is almost perfect. Magiging perfect lang ito kapag nahanap na namin si Sam and we will live happily ever after.
Corny ba? Medyo pang fairytale ba?
I'm sorry, I am just in love.
IN LOVE ASF!
"Bernard, ano ng balita kay Sam?" tanong niya at hinahaplos ang aking pisngi.
"Oo nga pala, later I will contact my friend. I'm very very sure na mahahanap nila ang baby boy natin. Don't worry ok?" sabi ko at hinalikan ang kaniyang noo.
Tumango naman ito at isiniksik ang kaniyang ulo sa aking leeg.
"As a mother, mararamdaman ko kung nasa panganib ba ang anak ko. and I guess, wala naman. Hindi ako kinakabahan or something. Siguro nga nasa mabuting kalagayan ang anak natin." Sagot niya.
Kahit na hindi ko kita ang kaniyang mukha, nararamdaman ko parin ang pag ngiti ng aking asawa.
Suddenly, someone knocked the door.
Pinagbuksan ko iyon ng may ngiti sa aking labi. Wala kasing istorbo kanina kaya naman hindi ako bad trip.
"Oh, Yngrid."
"Uh, may naghahanap sa'yo sa baba."
Pagkasabi niya nun ay tumalikod na siya at naglakad papasok ng kaniyang kwarto.
Hindi ko alam kung bakit ako dumungaw sa labas. Feeling ko, she's a little bit sad.
"Bernard, magbihis ka na. May naghihintay pa sa'yo sa baba." Si Bianca na hawak-hawak ang aking damit.
Kaagad na akong nagbihis at bumaba na.
Nadatnan ko roon si Marco at Justine. Napatayo sila nang makita nila akong palapit sa kanila.
"Sir." – Marco.
"Pare, talaga bang wala ka ng balak bumalik sa kumpanya mo? Nai-stress na ako e. Hindi ko na kaya ang mga trabaho mo." reklamo nitong si Justine.
Magsasalita pa lang ako nang sundan ko ng tingin ang dalawa. Nakatingin lang naman sila sa asawa ko na pababa sa hagdan.
"Si Bianca ba 'yan, pare? Gumanda ah." Puri ni Justne.
"I know my wife is gorgeous, jus. Just shut up and sit." Utos ko at umirap.
Nang makalapit ito sa amin...
"Oy Bianca! Long time no see ha!"
Kahit kailan talaga napaka ingay ng balugang 'to =__=
"Did we met?"
Natawa naman ako sa tanong ni Bianca. Kasi itong si Justine e hindi pa pala alam ang kalagayan ng asawa ko.
"My love, come on sit beside me." Sabi ko at tinapik ang gilid ng sofa.
"Jus, my wife has amnesia. It's a long story kaya huwag mo ng itanong kung bakit at ano ang nangyari. Ikaw na ang mag-adjust." Dagdag ko.
"Whatever, teka nga pala... sino 'yung chick na nandito sa sala kanina?"
Inirapan ko ito ulit.
"Nandito ka para pag-usapan ang business diba? Now tell me... ano ba ang dimo kaya? Ts, akala ko pa naman maasahan kita at maipu-pesto na kita sa mas mataas na ranggo. I think, I'm going to think of it again? Tama ba ako, Marco?" sabi ko at kinukuha ang panig nito.
"Uhm, opo sir."
"Sa palagay ko, si Marco muna yata ang bibigyan ko ng excellence award?" sabi ko at tinatanguan si Justine.
"A-ano, Bernard! Nagkakamali ka, I can do it. Kaya ko, ako pa? Basta ba tumutulong si Marco sa akin. Kayang kaya ko." si Justine naman na nag thumbs up pa.
"Paano ba 'yan, mauna na tayo Marco. Bye, Bernard."
Napangiti na lang ako sa pinag-gagawa ng kaibigan ko. Basta siguraduhin na lang niya na hinding hindi siya papalpak.
