Kinabukasan, nagpasya ako ng tumawag na kay Dave upang makibalita.
The phone is ringing for so long...
"Hello, pare?"
At last! Sinagot na niya after 3 missed calls.
"What took you so long, pare?" tanong ko rito.
"I'm sorry. Kakabalik ko palang sa city. We're searching for your son kanina pang umaga." Sa tono ng kaniyang boses e parang pagod na pagod siya.
"What is the news? Ano na?"
Sobrang aligagang aligaga ako sa pagtanong.
I can't wait to hear some news about my son.
"Wala parin, pare e. Ni sign o evidence na napadpad si Sam sa dalampasigan wala kaming nakita."
Napabuga ako ng mabigat na hininga.
"S-si Sam na ba 'yan?!"
Hindi pa ako nakaka-oo kay Bianca e hinablot na niya sa akin ang telepono.
"Hello, Sam? – uh, ok.. where's my son? Did you find him?" sunod-dunod na tanong ng aking asawa.
"w-what?! Ano ba 'yan! Ilang araw ng nawawala ang anak ko! Please, pakibilisan naman ang paghahanap sa kaniya." Sabi pa nito.
Hindi ko tuloy alam kung anong mangyayari kay Bianca once na hindi naibalik sa amin si Sam.
Ayoko namang pabayaan si Bianca dito at ako naman ay pumunta sa America para kay Sam.
Pagkatapos nilang mag-usap, umupo ito sa sofa at sinabutan ang kaniyang sarili.
Kaya, lumapit ako sa kaniya at hinawakan ang kaniyang kamay.
"My love, I will do my best, promise." Sabi ko at nagtaas ng kanang kamay na para bang nanunumpa sa kaniya.
"Dapat lang. Sam is a treasure to me." Sabi nito at yumuko.
"I know. You don't have to worry. Diba, 'yun naman lagi ang sinasabi ko sa'yo? Nakakasigurado ako na mahahanap natin siya. Na walang isang buwan, nandito na siya sa bahay." Sabi ko at nginitian siya.
Tumango-tango naman siya.
"I really missed him. Our son... I missed hugging my baby boy."
"Bianca, what if..."
Hindi ko ito tinuloy dahil alam kong magagalit siya kapag sinabi ko ang bagay na iyon tungkol sa aming anak.
"What if, what? Tuloy mo." sabi nito sa akin na nakatingin ng mataman.
Umiling ako.
"Wala, wala. Nevermind. Wanna walk outside? Para malibang-libang ka." Aya ko.
Nginitian naman niya ako at tumango.
"That's a good idea!"
"Tara na, ano pang hinihintay natin?" sabi nito at hinatak na ako palabas ng bahay.
Pero bago iyon...
"Miss Bianca! Sandali lamang po!"
Napairap naman si Bianca at humarap kay Yngrid.
"Ano?" malamig nitong tanong.
"Uhm, sasama po ako. Hindi po ba't, trabaho ko ang bantayan kayo?" sagot nito na nakangiti.
"Bahala ka." Bianca answered.
Habang naglalakad kami sa subdivision, e hindi mawala wala ang pait ng mukha ni Bianca.
Kaya siniko ko ito, tumingin naman siya sa akin.
"Simangot ka diyan?"
Umiling siya at inirapan rin ako. Aba! Kasalanan ko ba na sumama itong bantay niya?
"Alam niyo po na it is good to surround yourself with good people. As a prize, good things will happen." Ngiting sabi naman ni Yngrid.
Tumigil sa paglalakad si Bianca, kaya kami ay tumigil din at tumitig sa kaniya.
Ang kaso, si Bianca ay naka tingin kay Yngrid lamang.
"Ikaw, sa palagay mo ba you're a good person that has to be with my side?" sarcastic na sabi ni Bianca.
Kaya, pinisil ko ang kaniyang kamay to control her temper. Baka kung ano pa ang masabi niya kay Yngrid.
"M-miss B-bianca... w-what are you trying to say?" – Yngrid.
Lalo kong hinigpitan ang hawak ko kay Bianca.
"Wala. I'm just testing you." Sagot na lamang ni Bianca at naunang naglakad sa amin.
Nagkibit balikat na lamang ako kay Yngrid at sinundan na ang asawa ko.
Ayoko naman na pati kami mag-away tungkol kay Yngrid.
Sinabayan ko si Bianca sa paglalakad at hinawakan rin ang kaniyang kamay.
Nginigitian ko ito para naman ma-good vibes siya.
"Bakit ka ba laging nangiti ha? Ambassador ka ba ng close up?" irita nitong tanong sa akin.
Binuhat ko ito ng pangkasal na naging dahilan upang siya ay humiyaw.
Tumakbo ako habang buhat buhat siya.
"BERNARD! IBABA MO AKO! MADADAPA KA PA NIYAN E!" sigaw nito sa akin habang siya'y nakayakap sa aking leeg.
Nang huminto ako, iyon din ang pag-ikot ikot ko nang naka buhat siya sa akin.
Kaya imbis na maging ok na siya, lalo siyang napasigaw at hinampas pa ang aking dibdib.
"Aba, why are you punching my chest, huh? Are you that addict to it?"
Nang sabihin ko iyon ay pinilit niyang bumaba mula sa aking pagkakabuhat at pinandilatan ako ng mata.
"Of course not!"
Niyakap ko siya mula sa kaniyang likod at muling iniikot-ikot ito.
"BERNAAAAAAAAARD! STOOOOP ITTTT!" sigaw niya.
Hingal na hingal ako nang bitawan ko na siya. Nahilo ata siya kaya naman bigla siyang natumba sa daan.
"Ouch." Daing nito at hinawakan ang kaniyang ulo.
"Shit! Are you hurt?! I'm sorry." I sincerely apologized.
"No, I'm fine." Sagot nito at dahan-dahang tumayo.
"I'm really really sorry." Sabi ko at inaaalalayan ito.
"Miss Bianca! What happened?!" si Yngrid naman itong tumatakbo palapit sa amin.
Nang iangat nito ang kaniyang ulo ay may dugong lumalabas mula sa kaniyang noo. Kaya naman, kaagad ko siyang binuhat at iniuwi sa bahay.
Si Yngrid na rin ang gumamot rito.
"Diba usually, kapag nauntog maaalala ng isang may amnesia ang mga nakaraan niya?" sabi ko.
Hindi ba't ganoon naman talaga ang mga napapanood natin sa telebisyon?
Bakit kay Bianca ata ay walang epekto?
"Bernard, hindi naman lahat ng may amnesia e kapag nauntog back to normal na. Minsan, nagiging cause pa 'yun na humina lalo ang memory ng pasyente." Sagot naman ni Yngrid.
"I'm fine. Ano ba, I don't need my memory back. Kuntento na ako kay Bernard at sa anak ko. Kaya nga, ang gawin ninyo ay magdasal na lang na mahanap na ang anak ko as soon as possible." Si Bianca naman itong nagsalita.
Ang totoo niyan, gusto kong itanong sa asawa ko kung paano kapag si Sam e wala na talaga.
I mean, literally gone.
Baka, kapag in-open ko iyon kay Bianca... baka magalit lamang ito sa akin at maging ugat pa ng awayan namin.
Bilang isang ama, marami ka paring naiisip na "What if.." kasi, hindi sa lahat ng pagkakataon ay sigurado ka sa mga nararamdaman mo.
Ngunit, ayokong itatak sa isipan ko na pwedeng patay na si Sam dahil randam ko na buhay na buhay ang anak ko.
