"Hello, pare?" sagot ko.
"Pare... I think we found Sam."
Umaliwalas ang aking mukha nang marinig ko iyon.
"Talaga pare? Pwede ko bang makausap ang anak ko?"
"Pare, you should be here."
--
Halos hindi ako makatulog nang gabing iyon. Agad kong kinontact ang aking kaibigan na si Adre na baka pwedeng mahiram 'yung private jet niya.
Ang daming pumapasok sa isip ko kung bakit kailangan ay pumunta pa kami doon.
"Sasama ako."
Napalingon ako kay Bianca habang ako ay nageempake ng iilang damit.
"Stay here, my love. Ayoko na ma-stress ka." Sagot ko naman.
"Hindi ako mai-stress once na makita ko na ang anak ko. Please, sasama ako." pagpupumilit niya.
Nakagat ko ang ibaba kong labi at tumango na.
"Ok, ok. Pack your things too."
Syempre, kung sasama si Bianca... kailangan sumama din si Yngrid. Hindi naman ako kinakabahan kaya naniniwala akong walang nangyaring masama sa anak ko.
Habang nasa private jet kami'y hindi ko maiwasang tanungin si Bianca kung ayos lang ba siya.
"are you ok?"
"Unfortunately, no." nanginginig niyang sagot.
"I think she's being scared everytime she ride an airplane." Sabat naman ni Yngrid.
"Relax lang po kayo, miss Bianca. Everything will be alright." Nakangiti naman nitong paalala sa aking asawa.
Kaya ako din ay hindi napigilan ang ngumiti.
Isang biyaya talaga sa amin si Yngrid.
Hinawakan ko ang kamay ni Bianca upang mapanatag ito.
Sa kalagitnaan ng aming byahe ay nakaramdam kami ng vibration sa ilalim ng eroplano.
"What's that?" natatarantang tanong ni Bianca.
"It's just an vibration, miss Bianca. Siguro maulap lamang talaga sa labas." nakangiting sagot ni Yngrid.
Tumango-tango na lamang si Bianca at hinigpitan ang hawak nito sa aking kamay.
"Don't be afraid. Hinding hindi ko na hahayaang mangyari iyon ulit sa atin lalo na't makikita na natin ang anak natin."
"I really want to see and touch my son."
--
Nang lumapag na ang private jet ay dali-daling lumabas si Bianca.
"Salamat pare." Sabi ko kay Adre na naging piloto namin.
"basta ikaw, Berns."
Sa aking likod ay kasunod ko lamang si Yngrid.
Itong si Adre ay ngumuso at tila ba tinuturo si Yngrid.
"Huwag ka. Mabait 'yan, 'di kayo bagay." Natatawang sabi ko at bumaba na rin doon.
Sumakay na kami si taxi at tumuloy na muna sa isang hotel.
Ilang sandali ay nagriring ang aking cell phone.
"Hello, dave? Nandito na kami." Bungad ko.
"Pumunta ka na rito. Asap."
Narinig ko na ang end tone kaya nagpasya akong magpaalam kay Bianca.
"My love, aalis muna ako. They need me there, babalitaan na lamang kita."
Tumayo siya bigla at hinawakan ang aking braso.
"Sasama ako, Bernard."
"Huwag na. Magpahinga ka nalang muna rito. Babalik ako dito kasama ang anak natin. I promise." Sabi ko at itiniaas ang aking kanang kamay.
Nagpout naman siya at tumango.
"I'm going now. Wala ba akong kiss?"
Biglang namula ang kaniyang mukha at tumingin kay Yngrid na kanina pa pala kami pinagmamasdan.
"Sa pisngi lang naman e." sabi ko pa.
Nangangamot siya ng ulo habang palapit sa akin. Hahalikan na niya ako sa pisngi nang humarap ako sa kaniya kaya ang lumabas, sa lips kami nag kiss. Hehehe
"Bernard naman e!" singhal niya sa akin.
"Ano? Asawa mo naman ako. Bakit ka mahihiya kay Yngrid?" natatawa kong tanong.
"Haaay! Sige na, umalis ka na. gustong gusto ko ng makita ang anak ko."
"Osige, sige. At dahil pinagtatabuyan mo ako... ikikiss mo 'ko ulit. Promise! Sa pisngi na lang talaga." Sabi ko at itinaas nanaman ang kanang kamay ko.
Again, akmang hahalikan na niya ako sa pisngi nang humarap akong muli.
Tuloy, tumatawa akong linisan ang hotel. Samantlang si Bianca ay sobrang pula na ng kaniyang buong mukha.
Syempre, magcocommute lang ako dahil wala naman akong sasakyan dito sa America.
I'm really sure about my feeling na walang nangyari sa anak ko. I know he's alive. At randam ko iyon.
Pagdating ko sa hospital na sinabi ni Dave, kaagad ko siyang nakitang naka upo sa gilid ng nurse station.
"Pare!" tawag ko rito nang mapansin niya ako.
"Pare."
Nagtapikan kami ng likod. Wala man lang ibang sinabi kundi "Sumunod ka."
"Napaka seryoso ata natin ngayon ah?"
Hindi man lang niya ako sinagot at huminto sa isang kwartong nakasara.
"Nasa loob si Sam, pare."
"I'm so excited to see my son, pare. Thank you for all your efforts." Sabi ko rito at pinihit na ang door knob.
Pagpasok ko, wala akong nakitang ibang tao. Lumapit ako sa kama at pinagmasdan ko lamang ang bata na naka kumot mula ulo hanggang paa.
"A-ano 'to, pare?" mautal utal kong tanong.
Umiling muna ito bago niya ako sinagot.
"He's dead. I'm sorry."
No words came from my mouth. Kaagad kong inalis ang puting tela na tumatakip sa anak ko DAW.
Tumambad ang katawan ng lalaking bata.
I don't think this is my son. Sira ang mukha nito at talagang hindi mo na makikilala.
"H-hindi si Sam 'to. Tama na ang power trip, pre. 'di 'to nakakatawa." Seryoso kong saad at binitawan na ang tela na hawak ko.
"I'm not kidding, bro. and I know this a serious matter bakit kita lolokohin? Buhay ang I pinag-uusapan dito kaya 'di ko magagawa ang mangpower trip."
Umiling ako.
"Pare please. Tell me, hindi siya ang anak ko. ni hindi nga natin makita 'yung itsura niya e." sa tono ng aking boses, halatang galit na ako.
"Nagkaganiyan siya dahil sa tagal niyang nakababad sa tubig."
"Pare naman! Bakit anak ko pa?!"
Wala siyang ibang sinagot kundi...
"I'm sorry." Lamang.
Hindi ko na mapigilan ang lumuha.
"SHIT! THIS NOT TRUE! SHIT!" mura ko.
"Pare, calm down. I know it hurts pero, we need to accept what is GOD's final verdict." Sabi nito sa akin.
"How can I calm down?! Ano na lang sasabihin ko sa asawa ko? I am not concerned about what my feelings now. Concern ako kung ano ang mararamdaman ng asawa ko! Maayos na kami, buo na dapat kami. But why? Bakit kami pa 'yung dapat magkaganito?! Tell me why!"
Why, all of people? Kami pa? why?
That is the question that I want to ask to our GOD. May ginawa ba akong mali?
