The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 2

Ξύπνησα απότομα, ζεστενόμουν πολύ. Ξεσκεπάστικα, είδα οτι με είχαν απαλλάξει απο τα σολινάκια και μου είχαν αφήσει μόνο τον ορό. Μα καλά, πόσες μέρες κοιμόμουν πάλι; Ακούμπισα ξυπώλητη το κρύο πάτωμα για να δροσιστώ. Τότε ξαφνικά άνοιξε η πόρτα και μπήκε μεσα ένας γιατρός.

''Οχι, όχι μην συκώνεσαι, ξάπλωσε'' Άπλωσε τα χέρια προς το μέρος μου. ''Είσαι αδύναμη ακόμα.''

Πήγα να συκωθώ αλλά με σταμάτησε.

''Θέλεις ξεκούραση. Δεν ξέρουμε ακόμα τι... τι είσαι.'' Μου ειπε και πηγε να ελέγξει τον ορό.

Ξαφνιάστικα και τον κοίταξα.

''Τι είμαι; Τι εννοείται τι είμαι; '' Τον ρώτησα έντονα. ''Άνθρωπος είμαι'' Συμπλήρωσα τελικα.

''Δεν είμαστε σίγουροι για αυτό πλέον. Εγώ παρεπιπτόντως είμαι ο κύριως Φελ.''Μου συστήθηκε. ''Ξαπλωσε.'' Ξανα'πε.

Υπάκουσα. Τώρα ξαφνικά κρύωνα πολύ, έτρεμα.

''Κρυ...κρυώνω πολυ κύριε Φελ, χρειάζομαι κιαλη κουβέρτα'' Τραύλισα τρίβοντας τα μπράτσα μου.

Χωρίς να πει τίποτα βγήκε έξω και επέστρεψε με μια μάλινη κουβέρτα. Με σκέπασε μεχρι το ύψος του στηθους μου και έπιτα μου εδωσε ενα χαπι το οποιο το κατάπια κατευθείαν.

''Ευχαριστώ.'' Είπα σιγανά.

''Έχω υπηρεσία απόψε απότε μη τυχόν και σε δω όρθια να κόβεις βόλτες.'' Μου χαμογελαστός και εγω κουνισα καταφατικά το κεφαλι μου. Συμπαθητικός ηταν, όχι σαν κάτι άλλους γιατρούς που σου προκαλούν πυρετό μόνο που τους βλέπεις να ερχονται.

''Το όνομά σου δεσποινίς;''

''Άλις.'' Του απάντησα κατευθείαν.

''Και πόσο χρονών είσαι Άλις;'' Ένιωσα λες και ήμουν σε συνεντευξη παρ'όλα αυτα απαντησα, δεν μπορουσα να μην απαντησω ετσι κι αλλιώς.

''18, τριτη λυκείου πάω.''

''Μάλιστα. Είσαι πολύ τυχερή Άλις που έζησες ή έστω που δεν εμείνες παράλητη. Ποιο τυχερή και από τον υπερτυχερό του τζόκερ.'' Είπε και  με έκανε να γελάσω ελαφρώς. Δεν μίλησα ομως, δεν απάντησα. Ηταν περίεργο που ήμουν τοσο τυχερη. Ήταν αφύσικο. Εγώ... τι ήμουν τελικά;