The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 27

Ακούγοντας βήματα, πάγωσα στην θέση μου.

Ήταν νύχτα.

Ήμουν μόνη.

Ποιος άλλος θα μπορούσε να κυκλοφορεί στο δάσος τα ξημερώματα;

Εκτός απο εσένα την ηλίθια; Κανείς φυσιολογικός.

Θα συμφωνήσω.

Ξεχώρισα την λίμνη στο βάθος, πίσω απο τους θάμνους, απο την αντανάκλαση του μισογεμισμενου φεγγαριού πανω στα νερά της.

Ξαφνικά, περνάει απο μπροστά μου μια μαύρη μορφη με τεράστια ταχύτητα, ομως κατευθείαν την εχασα απο τα μάτια μου. Δεν πρόλαβε να εξαφανιστεί η μία και από πίσω μου πέρασε κιαλη μαύρη μορφή, με την ίδια ταχύτητα.

Τα πόδια μου είχαν παραλλησει απο τον φόβο. Τα χέρια μου έτρεμαν πλάι μου.

Γεννήθηκε μια μικρή ελπίδα μέσα μου πως μπορεί να είναι ο Μπράιαν και απλά θέλει να με πεθάνει.

Η ελπιδα μου ομως πέθανε κατευθείαν οταν πέρασε και τρίτη φορα η μορφή, αυτή τη φορά ομως χτυπώντας με στο πισω μέρος της αριστερης γάμπας μου με αποτέλεσμα να πεσω κάτω.

Έβγαλα μια κραυγή τόσο για τον πόνο του ποδιού όσο και για τον πόνο του δεξιού ώμου μου, ο οποίος κοπάνησε πάνω σε ενα μυτερό κλαδί κανοντας μου μια βαθιά γρατζουνιά.

"Εντάξει Μπράιαν δεν ειναι τόσο αστείο αυτό που κανεις!" Φώναξα προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου να μην φοβάστε. Σηκώθηκα με απίστευτη δυσκολία και στάθηκα στα πόδια μου.

Άκουσα πάλι βήματα.

"Μπράιαν;" Είπα γυρνώντας το κεφάλι μου δεξιά και αριστερά σαν μανιακή.

Απάντηση δεν πήρα.

Ενιωσα το κορμί μου να τρέμει σαν ψάρι εξω απ'το νερό.

Θεε μου... Δεν εχω ξανα νιώσει τοσο φοβο στην ζωη μου μεχρι τώρα.

Βαθιά μέσα απο τους θάμνους ξεχώρισα δυο μαύρες μορφές να με πλησιάζουν.

"Ποιοι ειστε;" Φώναξα με την φωνή μου να τρέμει.

Δεν μου απάντησαν.

Καθως πλησίασαν κι'άλλο αργα, μπόρεσα να διακρίνω λιγα απο τα χαρακτηριστικά του προσώπου τους.

Τα ματια τους χωρις χρώμα, μόνο άσπρο σαν αυγά ενώ τα μέτωπα τους τα στόλιζαν κάτι περίεργα μαυρα σύμβολα.

Τα ματια μου γουρλωσαν και λαχανιασα έτσι ξαφνικά. Δεν σκεφτόμουν καθαρα, ολα γυρω μου ηταν ασταθές, το οξυγόνο λιγοστευε.