The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 25

Άνοιξα τα ματάκια μου με το ζορι. Τεντωθηκα λες ξαπλωνα στο κρεβατι του Προκρούστη. Κοίταξα το ρολόι βαριεστημένα.

7:52.

Αχ τι καλ-

ΟΠΑ ΤΙ;

"Ο να σου γαμήσω για κρεβάτι" Φωνάζω και πετάγομαι απο το απαλό στρώμα σαν ξεμαλλιασμενη ακρίδα.

Πρωτη μέρα σχολειο και θα αργήσω. Υπέροχο ε;

Πλενομαι οσο πιο γρηγορα ειναι ανθρωπίνως εφικτό, ντύνομαι το ιδιο γρήγορα, αρπάζω την τσάντα μου και φεύγω απο το σπίτι. Αφού πρωτα βεβαια έχω φαει του κοσμου τις τσουμπες στα σκαλιά.

Αχ ρε μανα! Που'σαι για να με ξυπνήσεις με τον Παντελίδη-θεος χωρεστον- οπως τον παλιό καλο καιρο;

Στον δρομο έτρεξα κατοσταρι. Ουτε Lamborghini δεν με ξεπερνούσε. Επρεπε να ημαστε εκει 8:15 και αυτη την στιγμή ειναι 8:13.

Πάνω στην στιγμή που έφτασα εκείνοι έκλειναν την πύλη.

"Αργοπορία πρωτη μερα κιόλας;" Μου απεύθυνε τον λογο ενας χοντρός κυριούλης γυρω στα πενήντα.

"Συγνώμη κυριε, δεν θα ξανα γίνει" Του απάντησα μέσα απο τις γρήγορες ανάσες μου.

Κούνησε το κεφαλι του καταφατικά και έφυγε χωρις καμια φιλικότητα.

Πφστ... Ξυνε.

Διέσχισα την αυλή με γρήγορο βήμα και μπήκα στο κίτρινο κτίριο.

Για καλή μου τύχη με ειδε μια γυναικα, που οπως με πληροφόρησε ηταν η Διευθύντρια, και με οδήγησε στην ταξη μου.

Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μεσα χωρις να περιμενω απάντηση.

"Γεια σου" Μου ειπε η καθηγήτρια με το καταξανθο μαλλι της. Πανέμορφη.

"Γεια σας, συγνώμη που αργησα"

"Δεν πειραζει, κοριτσι μου. Κάθησε" Μου ειπε και έψαξε με το βλέμμα της την ταξη και τελικα μου εδειξε μια κενή θέση "Υπάρχει εκει μια θεση".

Καθόταν ενα αγορι. Πλησίασα και έκατσα στην γωνίτσα μου.

"Γεια" Του ψυθιρισα δειλά.

"Γεια σου" Μου ειπε επίσεις ψυθιριστα με ενα φιλικό χαμόγελο.

"Άλις" Του ειπα με ενα πρωτόγνωρο θάρρος.

"Ρικ, χαρηκα" Μου απάντησε και συζήτηση τελος.

Σε ολη την υπόλοιπη ώρα δεν ανταλλάξαμε αλλη κουβέντα.