The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 15

Μεταλλαγμένη. Μεταλλαγμένη. Μεταλλαγμένη.
Η λέξη γυρίζει συνέχεια στο κεφάλι μου ενώ εγώ στρυφογυριζω στο κρεβάτι μου.
Κοιτάζω το ρολόι πανω στο γραφείο το οποίο δείχνει 02:03.
Όταν μου είπαν όλα όσα μου είπαν έχασα λίγο τις αισθήσεις μου. Η Νατ έκατσε και περίμενε μεχρι να ανακτησω τελείως τις αισθήσεις μου και κατα τις δέκα έφυγε.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι γιατί ζεστάθηκα πολυ, πετώντας την κουβέρτα απο πάνω μου. Μου είπαν ότι οι απότομες αλλαγές θερμοκρασίας οφείλονται στην αλλαγή μου. Στην μετάλλαξή μου.
Κατέβηκα τις σκάλες και πήγα στην πολυαγαπημένη μου κουζίνα.
Αν συνεχίσεις να τρως βραδιάτικα θα γίνεις τοφαλος.
Οοο σε ευχαριστω πολύ για την υπενθύμιση ηλίθια φωνούλα.
Τωρα φυγε!
Η μαμά μου λείπει, εχει εφημερία στο νοσοκομείο. Πολλές φορές εχει κοιμηθεί εκεί.
Αφού έφαγα μέχρι σκασμού και έγινα σαν μπαλόνι που μόλις το φουσκοσαν, πήρα την Adidas ζακέτα μου που κρεμόταν στην καρέκλα της κουζίνας και βγήκα στην αυλή.  Έκανε ψυχρά και κατευθείαν ανατρίχιασα.
"Κρυώνεις; " Στο άκουσμα της φωνής απο πίσω μου αναπηδησα στην θεση μου.
"Τι στο καλό κάνεις εδώ τέτοια ωρα; "
"Ναι καλα, πες μας ότι σε ενοχλεί κιολας." Είπε ο ψωνάρας ο Μπράιαν.
"Τι θες;" Ρώτησα και κουμπωσα γρήγορα την ζακέτα μου διότι δεν φορούσα σουτιέν.
"Τίποτα, απλως καθόμουν." Μου απαντά αδιάφορα.
"Εδω; "
"Ναι."
Δεν απάντησα. Απλώς γύρισα και έκατσα στα σκαλάκια της εισόδου μου.
Ήρθε και έκατσε δίπλα μου απλώνοντας τις ποδαρες του.
"Έφευγες;" Ρώτησα αναστεναζοντας.
"Δεν είχα σκοπό." Απάντησε και ακούμπησε πίσω τους αγκώνες του.
Ρολαρα τα μάτια μου και απαλά ακούμπησα και εγω πίσω αναπαυτικά.
Δεν μιλούσαμε για αρκετή ώρα και ένιωσα άβολα. Ούτε στις εξετάσεις τόσο άγχος βρ'αδερφε.
Ξεροβηξα, σηκώθηκα και τυναξα τα ρούχα μου.
"Πάω μέσα." Δήλωσα χωρίς να τον κοιτάξω.
Καθώς πήγαινα να ανέβω τα σκαλιά μου έπιασε τον αστράγαλο και παρά λίγο να πέσω.
"Χαζό είσαι παιδάκι μου;!"
"Να έρθω και εγώ μέσα;" Με ρωτάει και μου χαμογελάει δήθεν ευγενικά.
Το στόμα μου μισανοιξε και δεν μίλησα για λίγο.
Μίλα ηλίθια! Πάλι ρεζίλι γίνεσε!
Καλα καλα!
"Όχι." Είπα κοφτά.
Πω... Καλύτερα να μην μιλούσες.
Πφφφφ...
"Γιατί;" Με ρώτησε κάνοντας λυπημένη φατσούλα.
"Άφησέ με."
"Τσου."
Τυναξα το πόδι μου και αναγκαστικά με άφησε. Του χαμογέλασα απο ψηλά θριαμβεφτηκα, λες και κέρδισα κουπόνι για δωρεάν κρέπες ένα μήνα. Μπήκα μέσα και έκλεισα αθόρυβα την πόρτα πίσω μου.
Αυτός καθόταν ακόμα εκεί. Δεν ξέρω πως αλλά το ένιωθα. Με αυτή την αίσθηση κοιμήθηκα.