The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 36

Δεν θυμαμαι αν τσιριξα ή αν φώναξα το όνομά του ή αν φώναξα κατι άλλο.

Το μονο που θυμάμαι είναι οτι έτρεξα και τον αγκαλιά ενω αμεσως μετά τα δάκρυα έτρεχαν ανεξέλεγκτα.

Τύλιξε κι εκείνος τα χερια του στη μεση μου, μαλλον πιο πολυ για να μπορέσει να σταθεί όρθιος.

Με λίγη προσπάθεια κατάφερα να τον μεταφέρω στον καναπέ, και κάθησα δίπλα του.

"Τι εγινε Μπράιαν;" Τον ρωτησα σκορπίζοντας τα δάκρυα μου.

Δεν μου απάντησε, καθόταν και κοιτούσε τον τοίχο κι αυτό με νευρίασε πολύ.

"Μιλα μου γαμωτο!" Φώναξα σχεδόν κι τοτε με κοίταξε.

"Εϊ Αλις ηρέμησε." Μου είπε με μια κατεστραμμένη φωνή.

Εβαλε το χερι του στο μάγουλό μου κι εγω χωρις να περιμένω τίποτα αλλο τον φίλησα δυνατά.

"Συγνώμη που εξαφανίστηκα.." Ειπε οταν σταματήσαμε αλλα κατάλαβα οτι δυσκολευόταν μεχρι και να μιλήσει οπότε εβαλα το δάχτυλο μου στα χείλη του.

"Σσσς. Θα μου τα πεις αύριο ναι;" Ψυθιρισα και του χαμογέλασα.

Εκείνος έγνεψε και έκανε να σηκωθεί.

Τον βοήθησα να ξαπλώσει στο κρεβάτι του.

Οι αλλοι, αλήθεια, δεν ξύπνησα;

Που να μας εκανε επίθεση μια ορδή Εξορίστων.. Δεν θα καταλάβαιναν τίποτα.

Ο Μπράιαν έβγαλε τα ρούχα του πρώτου ξαπλώσει και...

Οκευ τον εχω ξανα δει χωρίς μπλούζα, αλλα τώρα είχε μείνει μόνο με το μποξεράκι.

Οταν έβαλε τις φόρμες του αφησα την ανασα που κρατούσα τοση ώρα.

Εκανα να φυγω ομως εκείνος με επιασε απο τον καρπό.

"Σε ευχαριστώ." Μου είπε χωρίς πολλα λόγια.

"Δεν εκανα τίποτα." Του εδωσα ενα απαλό φιλί αλλα οταν πηγα να γυρισω με σταμάτησε για δεύτερη φορα.

"Μείνε." Με κοίταξε με τα πράσινα ματάκια του.

Αν εμενα θα τον βομβαρδιζα στις ερωτήσεις.

Με φαγουριζαν τοση ωρα.

Που ήταν;

Γιατι ηταν ετσι;

Τι έγινε;

Γιατί εξαφανίστηκε;

Το μονο που εκανα όμως ηταν να μπω κατω απο το πάπλωμα και να χωθώ στην αγκαλιά του.