The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 26

Είχε βγει ήδη έξω στον διάδρομο, πήγαινε πολύ γρήγορα που σχεδόν έπρεπε να τρέξω για να τον προλάβω.

Οταν επιτέλους τον έφτασα, τον έπιασα απο τον ώμο και με δυσκολία τον γύρισα προς το μέρος μου.

"Τι σε έπιασε;" Τον ρώτησα ελαφρώς λαχανιασμενη απο τον μικρό μαραθώνιο που έκανα.

"Εμενα; Τίποτα" Μου είπε και παρατήρησα οτι είχε σχηματίσει τα χέρια του σε μπουνιές.

"Λεγε" Απέτησα σταυρωνοντας τα χερια μπροστά στο στήθος μου.

"Τι να πω, Άλις; Ότι σε γουστάρει και σου την πέφτει απροκάλυπτα;" Μου φώναξε ξαφνικά και έκανα ενα μικρό βήμα προς τα πίσω στην απρόσμενη φωνή.

"Δ-δεν μου την π-πεφτει, ειναι απλός συμμαθητής μου!"

"Ναι, οκευ" Είπε και γύρισε πάλι προχωρώντας μπροστά.

"Μπράιαν!" Τον φώναξα αλλα αυτός απτόητος προχωρούσε.

"Ζηλεύεις;" Ξανά φώναξα και η φωνή μου αντιχησε στον άδειο διάδρομο.

Τότε μονομιάς σταμάτησε και γύρισε αργά το σώμα του.

"Εγώ δεν ζηλεύω κανέναν" Είπε με σταθερή φωνή όμως δεν μπόρεσε να μου κρύψει τα νεύρα του.

"Ζηλεύουμε οταν νοιαζόμαστε για κάποιον" Του αντιγυρισα και τον κοίταξα κατάματα.

Με κοίταξε με σταθερό βλέμμα για κάποια δευτερόλεπτα που μου φάνηκαν αιώνας. Όταν μίλησε, η φωνή του ανάγκασε όλο μου το κορμί να ανατριχιάσει.

"Δεν νοιάζομαι για κανεναν"

Και τότε έφυγε, δίχως να προσπαθήσω να τον σταματήσω.

Εμεινα μόνη σε εναν άδειο διάδρομο σχολείου νιωθωντας τα ματια μου υγρά. Ακούμπησα στον κρύο τοίχο διπλα μού και κυλησα μεχρι το πάτωμα, βάζοντας το κεφάλι μου στα γόνατά μου.

Ενιωθα ενα μεγαλο κενό στο στήθος μου.
                        ***
"Πουτάνα! Πας με οποιον βρεις!" Μου φώναξε ο Μπράιαν κάνοντας έντονες κινήσεις με τα χέρια του.

"Δεν είναι αυτό που νομίζεις! Σταμάτα!" Του ψυθιρισα έτοιμη να πατήσω τα κλάματα.

"Εσύ να σταματήσεις, Άλις! Ξέρω τι είδα, τον φιλουσες!"

"Οχι!" Πήγα να διαμαρτηριθω αλλα με διέκοψε.

"Μη πεις τίποτα" Μου είπε κοιτάζοντας με μέ αηδία.

"Μπράιαν σε παρακ-"

"Άλις είσαι για λύπηση" Ακούστηκε μια φωνή από πίσω μου.

"Τι θες εσυ εδώ;" Ρώτησα στραμμένη προς τον Ρικ.

"Κάθεσαι και τον παρακαλάς. Αφού ξέρει τι είδε" Μου είπε χαμογελοντας ειρωνικά.

"Τι;" Τσιριξα αγανακτησμενη απο τα ψέματά του.

"Ναι, το παραδέχομαι. Εγώ σε φίλησα. Για να περάσω καλα, γλυκιά μου"

"Κανείς δεν σε θέλει, Άλις. Πάρτο απόφαση" Ξανά μίλησε ο Μπράιαν απο την άλλη μεριά.

Πρώτου προλάβω να πω το οτιδήποτε, εξαφανηστικαν και οι δυό.

Με αφησαν μόνη να πέφτω στο μαύρο κενό.

Πετάχτηκα απο το κρεβάτι ανασενοντας γρήγορα. Παραμερησα κατι τούφες που ειχαν κολλήσει στο μέτωπο μου απο τον ιδρώτα.

"Ένας εφιάλτης ηταν μόνο" Είπα στο ευατό μου και προσπάθησα να ηρεμήσω.

Πάλι καλα που η μαμά μου θα κοιμηθεί στο νοσοκομείο απόψε.

Κοίταξα το ρολόι στο κομοδίνο δίπλα μου που έδειχνε 4:26.

Ερυξα κρύο νερό στο πανιασμενο πρόσωπό μου και πήγα να ξανα ξαπλώσω, ομως μάταιος κόπος. Ο ύπνος είχε κανει φτερά.

Μη ξέροντας τι άλλο να κάνω σηκώθηκα, ντύθηκα πρόχειρα, πήρα μια χοντρή ζακέτα γιατι σίγουρα θα κανει ψυχρά και βγήκα έξω.

Πρέπει να εξηγήσω στον Μπράιαν γαμώτο μου.

Πήγα βολτα στο δάσος με προορισμό το μονο μέρος που θα με ηρεμήσει. Η λίμνη.

Και ναι, ξερω.

Μονο μια ηλίθια θα πήγαινε στο δάσος 4:30 η ωρα τα χαράματα.

Οπως εσυ.

Ναι, φωνούλα, οπως εγώ.

Αλλά τι έχω να φοβηθώ; Γκοτζαμ Μεταλλαγμένη.

Εκεί που περπατούσα ομως ήρεμα και ωραία, ακούω βήματα και τσουπ... Όλη η αυτοπεποίθηση που μου είχε απομείνει το έβαλε στα πόδια.

Τεντωσα τα αυτιά μου σαν λαγονικο και άκουσα κλαδιά να σπάνε κατω από το βάρος ενός σώματος.

Τότε, λοιπόν, ήταν που χέστηκα απο τον φόβο μου.