The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 29

Δεν μπορούσαμε να βρούμε πουθενα τον Μπράιαν.

Και που δεν ψάξαμε δηλαδή;

Μετα απο ενα εξονυχιστικο ψάξιμο, χωρις αποτέλεσμα,  καθήσαμε σε ενα μαγαζάκι στην μοναδική πλατεία της πόλης,  το οποιο ηταν είκοσι λεπτά μακρια απο τα σπιτια μας.

"Δεν ξέρω που αλλού να πάμε. Και δεν έχει και το κινητό μαζι του, γαμωτο!" Φώναξε σχεδόν η Νατ και κοπάνησε το χέρι της στο ξύλινο τραπεζάκι μπροστά της, τραβοντας αρκετά βλέμματα απο τα τριγύρω τραπέζια.

Τρόμαξα.

Αυτή ηταν μια νεα εκδοχή της Νατ, την οποία δεν ηξερα πως να την διαχειριστώ.

Δεν έβγαλα αχνα. Προσπάθησα να συγκεντρωθώ στην εύρεση του πολυαγαπημενου μας-μη χεσω-Μπράιαν.

Που στο καλο εισαι ρε ανθρωπε;

Μου ανέφερε πριν η Νατ οτι θα πήγαινε καπου να ηρεμήσει, γιατι το γεγονός της επίθεσης μου λεει δεν μπορουσε να το διαχειριστεί.

Αμφιβάλλω για το τελευταίο, αλλα δεν το κανω θέμα.

Ω ναι!

Μου ήρθε φλασιά!

Μόνο το λαμπάκι που ανάβει πάνω απο τα κεφαλιά των καρτουνς μου λείπει.

Πετάχτηκα όρθια, ρίχνοντας το νερο που ειχα μπροστά μου και κερδίζοντας κιάλια βλέμματα απο τους γυρω μας.

Τελεια, θέαμα γίναμε σήμερα.

"Νατ ξέρω που πηγε!" Ανακοίνωσα και χωρίς να περιμένω απάντηση, αρχησα να τρέχω αποφεύγοντας καποιες συγκρούσεις με περαστικούς που θα με εκαναν ενα με το πατωματακι.

Μεσα σε δεκα λεπτά ειχα φτάσει στο δάσος.

Ελπίζοντας να μην εχω παλι ανεπιθύμητες συναντήσεις, που ονομάζονται Εξόριστοι, πήρα το μονοπάτι για τη λίμνη.
                        ~
Είχα δίκιο τελικα. Εκεί ήταν.

Μολις έφτασα, τον είδα να στέκεται μπροστα στην όχθη της λίμνης με τς χερια στις τζεπες του τζιν του.

Θα μπορούσα να καθομαι εδω και να τον κοιταω ολη μέρα.

Κουνάς λίγο το κεφαλάκι σου να δεις αν βγαζει κάποιον ήχο;

Τι θες εσυ ρε;

Να συνέλθεις! Εδω και καιγόμαστε!

Ισχύει. Πρεπει να πανικοβληθώ.

Τον πλησίασα αθόρυβα και στάθηκα δίπλα του κοιτάζοντας το ηλιοβασίλεμα.

Εκείνος ειχε κλειστά τα μάτια και μαλλον δεν αντιλήφθηκε την παρουσία μου.

"Λοιπον, τι κοιτάμε;" Τον πείραξα κάνοντάς τον να τιναχτεί στην θέση του.

Άνοιξε τα μάτια του απότομα και με κοίταξε.

"Άλις" Είπε σαν να ειδε φάντασμα και μετα εκανε κατι που δεν θα περίμενα ποτε απο αυτόν.

Με αγκάλιασε.

Παραξενεύτικα με αυτή του την κίνηση αλλα χαρηκα κι άλλο τόσο.

Ανταπέδωσα σχεδόν αμέσως την αγκαλιά του, αφηνοντας ενα μικρό γελάκι.

Χωρίς κανένα λόγο, ένιωσα δάκρυα στα μάγουλά μου.

Θεε μου... Καταντισα κλαψιαρα.

Αυτομουτζοθηκα απο μέσα μου.

Εκείνος είδε τα δάκρυα και τα σκούπισε με τους αντίχειρες του.

"Ανυσηχησα" Μου ψυθιρισε σχεδόν αφήνοντας με άφωνη σαν τον Τσιπρα μπροστά στην Μέρκελ.

Λες και δεν άντεξε το εντονο αγγελαδισιο βλέμμα, ξεροβηξε και με άφησε.

Εβαλε ανάμεσά μας μια σεβαστή απόσταση, που αυτη την στιγμή δεν την ειχα καθολου ανάγκη.

"Τι κανείς εδω είπαμε;" Έθεσε την ερώτηση χωρίς να με κοιτάζει.

Υπήρχε πολυ αμηχανία ανάμεσά μας αλλα παρ'όλα αυτά άρχισα να μιλαω ακατάπαυστα.

Καθώς του εξηγούσα, παρατήρησα μια σταδιακή αλλαγή χρώματος στο πρόσωπό του.

Χλωμιαζε ολο και πιο πολύ.

"Μα πως βρήκαν εσενα;" Ανασηκωσα τους ώμους μου και εκείνος συνέχισε.

"Πρεπει να παμε στο καταφύγιο"

"Η νατ πήγε σπιτι. Κάτι μου ειπε για ασφαλές μερος"

"Παμε και εμείς σπίτι. Πρεπει να οργανωθούμε"

"Μα γιατί τόσος φόβος; Ποιοί ειναι αυτοι; Γιατί ολο αυτο;" Ξεσπασα και έβγαλα από μεσα μου ολες τις ερωτησεις που με έτρωγαν εδω και ώρα.

Κυριάρχησε μια παύση.

Τελικά με κοίταξε.

"Γιατί η αρχή του τέλους τώρα ξεκινάει"
•••••••••••••••••••••••••••••••

Λυθοβολιστε με. Κρεμάστε με.

Εχω να βαλω και εγω δεν ξερω ποσο καιρο...

Σορρυ puppiesss

Τωρα ειναι και εξετάσεις ρε γαμωτο... Δεν ξερω καθε ποτε θα βαζω:(

Καντε σχόλια και πειτε μου πως σας φαινετε η όλη φαση!
Καιιιιι ή στο επομενο ή στο παραεπομενο -δεν θυμαμαι ακριβώς😂- θα βάλω το cast.

Ω. ΝΑΙ.

Στην αρχη ελεγα να μην βαλω.. Αλλα αλλαξα γνωμη😂

Θελω να μου προτείνετε κι άλλες ιστορίες να διαβασωω

Πειτε μου εδω🚩

Τα λεμε στο επομενο guys👽