The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 30

Όλη αυτή η αναστάτωση με εκανε να καταλαβω σιγα σιγα ότι τα πράγματα ειναι πιο σοβαρά απ'ότι πίστευα.

Τα δυο αδέλφια ετοίμαζαν βαλίτσες με ρουχα και τρόφιμα. Με εβαλαν και εμενα να παρω μαζι μου ρουχα.

Βασικα, ολη την ντουλάπα.

Που στο καλο θα παμε;

Σε άλλο σύμπαν;

Στην μητέρα μου δεν έχω ιδέα τι θα πω, πως θα δικαιολογισω την απουσία μου.

Και να ξερα ποσες μερες θα λείπω..

Έτσι κι αλλιώς μου ειπε πως θα λείπει μια βδομάδα. Χθες μιλούσαμε στο τηλέφωνο και μου εξηγούσε πως εχουν πολλά επείγοντα περιστατικά, και πως η αποσταση δεν ειναι μικρη απο το σπιτι στο νοσοκομείο για να πηγαινοέρχεται.

Επι μισή ωρα της έκανα του κοσμου τα παράπονα. Δεν μαρεσει που θα λειπει τοσες μερες, αλλα ηξερα οτι ενα μέρος του εαυτού μου χαίρεται που δεν θα αναγκαζομουν να της πω ψεματα για το που ειμαι.

Η γλυκια φωνή της Νατ με επανέφερε στον πλανητη Γη.

"Αλις, εισαι καλα;" Με ρώτησε χαϊδεύοντας το χτυπημένο μπράτσο μου.

"Ναι μια χαρα ειμαι" Της απάντησα και εκανα τον δείκτη να χτυπήσει κοκκινο απο το τοσο μεγάλο ψέμα.

"Φοβάσαι ετσι;" Με ρώτησε τελικά και την κοίταξα στα ματια σαν κουτάβι που δεν θελει να κανει μπάνιο.

"Λογικο δεν ειναι;"

"Λογικοτατο είναι. Αλλα εμεις θα ειμαστε παντα εδω, μην το ξέχνα αυτό. Ειμαστε μια ομαδα πλεον" Τα λογια δεν μπορω να πω πως με καθησυχασαν ακριβως, αλλα μου εδωσαν μια σιγουριά.

Ο Μπράιαν πήρε ολες τις βαλίτσες και με τα ταχύτητα που ανθρώπου ματι δεν πιάνει, τις φόρτωσε στο πορτ μπαγκάζ ενως μεγάλου μαύρου τζιπ που πρωτη φορα έβλεπα.

"Δικο σας;" Ρώτησα την Νατ φανερά παραξενεμενη.

"Ναι. Ολοι οι Μεταλλαγμένοι εχουν τετοια, μας τα δινουν οι Ανώτεροι"

"Οι Ανώτεροι;"

"Ναι. Ειναι κατι σαν την κυβέρνηση αλλα για Μεταλλαγμένους"

"Δηλαδη... Δεν ειμαστε μόνο εμεις οι Μεταλλαγμένοι;"

Με κοίταξε σαν εξωγήινο και μετα γέλασε.

"Τι;" Δεν μπορουσε να μιλησει απο τα γέλια. "Αλις, οχι βεβαια!"

Γελούσε ακομα πιο.