The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφαλαιο 1

Γυρνούσα από το σχολείο, μόνη όπως πάντα. Ετοιμαζόταν να βρέξει. Περπατούσα ακούγοντας μουσική όταν ξαφνικά αρχίζει να ψιχαλήζει. Επιτάχηνα το βήμα μου αλλα είχα ακόμα πολύ δρόμο για το σπίτι. Με έπιασε η μπόρα, έριχνε καρεκλοπόδαρα και αστραπές. Φόρεσα την κουκούλα μου διοτι πάγωνα και άρχισα να τρέχω. Το κινητό μου χτυπούσε στην τσέπη μου, η μαμά μου θα ηταν, αλλά ηταν αδύνατον να το συκώσω. Πρώτη φορά τέτοια μπόρα εδώ. Περνούσα κατω από ένα δέντρο, μέγα λάθος, ότα μια έπεσε ορμητικά στο έδαφος κοντά σε εμένα. Δεν ξέρω αν χτύπησε εμένα ή το δέντρο αλλα εγώ ήμουν αυτή που πήρε φωτιά πέφτοντας κατω ανέσθητη.

Άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα, πετάχτηκα από το κρεβάτι υδρωμένη. Είδα την μαμά μου δίπλα μου να κλαίει. Ένας εφιάλτης ήταν μόνο. Κοίταξα γύρω μου λαχανιασμένη, βρισκόμουν σε ένα ψυχρό δωμάτιο νοσοκομείου. Παντού γύρω μου μηχανίματα, σολινάκια σε όλο μου το σώμα. Παρ'όλα αυτά ένιωθα περδίκι.

''Μαμά;'' Η φωνή μου ίσα που ακούστικε.

''Μωρό μου! Νόμιζα θα σε έχανα!'' Συκώθηκε και με αγκάλιασε σφυχτα.

''Τι έγινε; Γιατί είμαι εδώ;'' Την έσπρωξα αναστατωμένη.

''Είσαι σε κόμα εδώ και τρεις μέρες αγάπη μου.'' Είπε σκουπίζοντας τα μάτια της.

''Γιατί;'' Φώναξα χωρίς να ξέρω τι μου γίνετε.

Μου τα εξήγησε όλα. Τελικά δεν ήταν μόνο ένας εφιάλτης αυτά που είδα; Αυτά που θυμάμαι ήταν αλήθεια; Δεν είναι δυνατόν.

''Τα είδα στον ύπνο μου αυτά.'' Είπα σοκαρισμένη, κοιτάζοντας τον κενό τύχο απέναντι.

''Όχι καρδιά μου, δεν ήταν όνειρο. Θυμάσαι την αλήθεια'' Μου είπε χαϊδεύοντας τα καστανα μαλλιά μου, το μόνο σημείο που δεν είχε σολινάκια.

''Όχι! Όνειρο ήταν!'' Είπα δυνατα, ποιο πολύ για να το πιστεψω εγώ. ''Μα είναι αδύνατον! Είδα τον ευατό μου να παίρνει φωτια, καιγόμουν ολόκληρη. Αποκλείεται να είναι αλήθεια.'' Η φωνή μου στο τέλος έσβησε.

''Σσσσς, μην φωνάζεις. Έλα, ξάπλωσε πρεπει να ξεκουραστείς. Οι γιατροί είναι όλοι απασχολιμένοι με την περίπτωσή σου. Όντως καιγόσουν μωρό μου, δεν ξέρουμε ακόμα πως επέζησες και μάλιστα χωρις κανένα απολύτως τραύμα έστω. Και ο κεραυνός ήταν... πολύ διαφορετικός από τους άλλους.'' Αναστέναξε αργά, με έσπρωξε απαλά πίσω στο μαξιλάρι μου  και ξανα ξάπλωσα κλείνοντας τα ματια μου. Έβλεπα φωτιά, νερό, αέρα. Έβλεπα την Γη να ανοίγει στα δύο.