The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 35

Τον πλησίασα με γρήγορα βήματα και του εβαλα τις φωνές.

"Γιατι είσαι εξαφανισμένος τοσες μέρες Μπράιαν;"

Εκείνος ξεροβηξε και γύρισε.

Γαμωτο, γιατί μοιάζουν τοσο πολυ από πίσω;

"Με μπέρδεψες μάλλον."

"Εεε... Σ-συγνωμη Μαρκ. Νόμιζα πως ήσουν ο Μπράιαν." Πατζαροποιηθηκα και εκανα ένα βημα πίσω.

"Το κατάλαβα." Ηταν η απάντησή του καθως με προσπερνουσε πηγαίνοντας στον καναπε του σαλονιού.

Εκανα και που δεν ξέρω γιατί ακριβώς το έκανα.

Τον ακολούθησα και έκατσα στην άλλη άκρη του καναπέ.

"Δεν μοιάζεις καθόλου στην Νατ." Είπα κοιτάζοντάς τον.

"Τι εννοεις;" Με κοίταξε για πρωτη φορα στα μάτια και παρατήρησα το χρώμα των ματιών του.

Βιολετί. Υπέροχο..

"Δεν είσαι και τόσο κοινωνικός. Θέλω να πω... Από την μέρα που ήρθατε δεν βγαίνεις από το δωμάτιο σου."

"Εσενα τι σε ενοχλεί;" Αφησε ενα απαλό γελάκι και συνεχισε να τρωει τα πατατάκια που είχε πάρει απο την κουζίνα.

"Δεν με ενοχλεί" Ανασηκωσα τους ώμους μου "απλα δεν σε ξερω καν και δεν νομιζεις οτι θα ήταν καλο να ξερω όλοι την ομάδα;"

Σήκωσε το ένα του φρύδι λες και αυτά που έλεγα ήταν τελείως αλλόκοτα.

Μου'ρθε να τον χτυπήσω.

"Κάποια αλλη φορα, γατάκι." Είπε έπειτα απο λιγο και σηκώθηκε για να εξαφανιστεί παλι στο δωμάτιό του.

"Γατάκι;" Ρώτησα ενώ καθόμουν ακόμα στον καναπέ.

Εκείνος κοντοστάθηκε στην πόρτα του και μου έκλεισε το μάτι ενώ αμέσως μετά κλείδωσε την πόρτα του δωματίου του.

Τωρα δεν είναι να πάει κανείς να σπάσει στην πόρτα του και μετά να σπάσει και τα μούτρα του;

Θα με αθωοσουν στο δικαστήριο;

Πφστ...

Ποιος ασχολητε;
                                ~~~
Ολο το υπόλοιπο μεσημερι ακουγα μουσικη ξαπλωμένη στο αφράτο κρεβατάκι μου.

Ερικα και εναν υπνο ολον δικο μου.

Οταν ανοιξα διστακτικά το ενα μάτι και κοίταξα το ρολόι είδα οτι ειχα κοιμηθεί μιάμιση ωρα. Τωρα ήταν έξι το απόγευμα.