The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 38

Μία μερα μονάχα εμεινα. Μία. Ουτε δύο ουτε τρείς. Μονο μία μερα.

Στα δεκαέξι χρονια της ζωής μου δεν εχω ξανα νιώσει τοσο φόβο.

Τότε που ξεψύχησε ο μπαμπας μου σε ενα κρεβάτι νοσοκομείου, ειχα νιώσει την καρδια που να ξεκολλάει απο μεσα μου. Πίστεψα οτι δεν θα ξανα νιώσω τετοιο πονο.

Τωρα ομως τον νιωθω ξανα.

Αν χασω την μαμα μου δεν θέλω να σκεφτώ την κατάσταση μου. Δεν πρεπει να την χάσω. Απο το χερι μου περνάει. Θα κερδίσω αυτον τον πόλεμο που άρχισαν και του δωσω ενα τελος.

Οχι μονη μου ομως. Εχω τέσσερις ανθρωπους διπλα μου που αν μου ελεγε καποιος ενα πριν οτί θα τους γνωρίσω και θα θα με βοηθήσουν οσο κανεις άλλος, θα τον έλεγα τρελο που ξέφυγε απο το Δαφνί.

Ημουν καθισμένη διπλα στο παράθυρο και κοιτούσα έξω τα δέντρα.

Τοσο βυθισμένη που ημουν στις σκέψεις μου δεν πηρα είδηση τον Μαρκ που κάθισε διπλα μου.

"Πως εισαι;" Ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον που με ξάφνιασε.

"Φοβάμαι." Παραδέχτηκα κοιτώντας τον.

Δεν ξερω γιατί πίστευα οτι θα με καταλάβει. Κι ομως το πίστευα.

"Το ξερω." Απάντησε χαμηλόφωνα και αφου δεν απάντησα εκανε μια κίνηση που δεν θα περίμενα ποτε απο αυτόν.

Με αγκάλιασε βάζοντας το κεφάλι μου στο στήθος του και στηρίζοντας το σαγόνι του στην κορυφή του κεφαλιού μου.

Την χρειαζόμουν μια τετοια αγκαλιά και δεν μπόρεσα να αντισταθώ στη θέρμη που αναβλυζε απο το κορμί του.

"Σε ευχαριστώ. Για ολα αυτα που εκανες μια βδομάδα τωρα. Που με βοήθησες." Του είπα οταν αποτραβηχτηκα λιγο.

"Δεν κάνει τίποτα γατάκι." Μου χάρισε το στραβό του χαμόγελο και με αφησε απο την αγκαλιά του.

"Νομιζω πως πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τα πράγματα εδω και τωρα."

Τινάχτηκα στην νευριασμένη φωνη του Μπράιαν που στεκόταν πίσω μας με τα χερια σταυρωμένα στο στήθος του.

"Μπράιαν;" Σηκώθηκα όρθια και το ιδιο εκανε και ο Μαρκ.

Τα δυο αγορια κοιταχτηκαν τοσο εντονα σαν επικοινωνούσαν με τα μάτια τους και ύστερα ο Μαρκ έγνεψε θετικά προς τον Μπράιαν.

"Αλις πρεπει να σου πουμε μια ιστορία." Μου είπε ο Μπράιαν.

                                     ~~~