The begining of the end {Book 1}#bgbc2017

κεφάλαιο 19

Στην αρχή δεν κουνήθηκα, στάθηκα στήλη άλατος στην πόρτα και κοίταζα σαν χαζή με ανοιχτό το στόμα. Η Νατ με ξεκόλλησε και με τράβηξε μέσα στην μεταλλική μπάλα κλείνοντας την πόρτα.
Γέλασε οταν είδε την φάτσα μου.
"Μην φρικάρεις τόσο, θα μας μείνεις στα χέρια. Πρέπει να το συνηθίσεις. Είσαι Μεταλλαγμένη και αυτα θα τα βλέπεις κάθε μέρα."
Δεν έβγαλα αχνα, επεξεργαστικα τον αφανή χώρο.
Ήταν μια μεγάλη, μα πολύ μεγάλη αρένα που, όπως μου εξήγησε η Νατ, εκεί κάνουμε τις προπονήσεις μας. Διέκρινα μια πόρτα στο βάθος και μου είπε πως εκεί έχουν ολα τους τα μηχανήματα για να ελέγχουν ολη την γιγάντια μπάλα. Υπολογιστές, εξαρτήματα, κονσόλες.
Με όλα αυτα αντί για Μεταλλαγμένη ένιωσα για λιγο πως παίζω στο NCIS.
Όταν το σόκ καταλάγιασε λιγο και ξανα συνδέθηκα με τον πλανήτη Γη, η Νατ μου πρότεινε να ξεκινήσουμε σιγα σιγα την προπόνηση.
Άντε μπας και ξεκολλήσεις απο τον καναπέ και την μιζέρια σου.
Βούλωσέ το, σπαστικια φωνούλα. Μην ξεχνάς οτι κι εσύ ζεις ετσι!
Δυστηχώς ζω μαζί σου... Ναι αυτο ειναι αληθεια...
Πφφφ. Τι καλη.
Ήμουν μόνο εγώ και η Νατ όταν ετοιμαζόμασταν να ξεκινήσουμε αλλα ξαφνικά ανοίγει η κεντρική πόρτα.
                         ~
Γύρισα απότομα προς την πόρτα και καταλάθος μου ξέφυγε μια μπάλα φωτιάς που χτύπησε δίπλα απο την πόρτα και κάνοντας δυο ματια να γουρλωθουν ετοιμα να πεταχτούν απ'έξω.
"Οκευ, Άλις. Μην εξαγριονεσαι. Δεν θα σε φάω." Είπε δυνατά ο Μπράιαν σηκώνοντας τα χέρια του ψηλά σε φαση "παραδίνομαι!"
Το καημένο.
Μου'ρθε να ξεσπάσω σε γέλια αλλα δεν το έκανα.
"Συγνώμη. Να μην μπαίνεις τοσο απότομα."
"Μπράιαν είναι ακόμα ταραγμένη. Τι κάνεις εδώ;" Τον ρώτησε η Νατ φανερός αγανακτησμενη.
Αχ σε νιωθω φιλη μου!
"Ήρθα να παρακουλουθησω το show." Είπε ειρωνικά βάζοντας τα χερια στις τσέπες. "Βγες έξω και κόψε εισητήριο αλλιώς δεν έχει τίποτα." Το αντιμιλησα επίσης ειρωνικά.
"Έχεις πλάκα τελικά." Είπε δείχνοντας με μέ το δάχτυλό του.
"Μην με ειρωνεύεσαι γιατί έχω μπόλικες ακομα μπάλες φωτιάς."
"Δεν ξες καν να τις ελέγχεις."
"Μπράιαν ή θα κάτσεις χωρις να μιλάς ή θα φύγεις." Μας διέκοψε η Νατ δείχνοντας τις δυο επιλογές με τα λεπτεπιλεπτα δάχτυλά της.
"Καλα... Σκάω." Πήγε και έκατσε σε μια μεγάλη πέτρα ακουμπώντας τους αγκώνες του πίσω. Στυλωσε τα ματια του πάνω.
Εμ... Οκευ... Κατι πιο άβολο δεν μπορουσες;
"Αν κάνει βλακείες, φευγει." Ψυθιρισα στην Νατ ευχομενη να συμφωνεί.
Με χτύπησε συμπονετικα στην πλατη.
"Μην αγχώνεσαι. Θα βαρεθεί και θα φυγει μονος του."
Ένιωθα το βλέμμα του να με επεξεργάζεται αλλα προσπάθησα να αποβαλω την αίσθηση.
"Λοιπον Άλις" Ξεκίνησε να λέει η Νατ παίρνοντας ένα σοφιστικέ ύφος "Ανέβα εδω" Μου εδειξε μια μεγαλη πέτρινη βαση. Κοντοσταθηκα για λίγο αλλα μετά ανέβηκα τα τρία σκαλάκια και την κοίταξα.
"Όπως καταλαβαίνεις, έχεις τις τέσσερις δυνάμεις της φύσης. Νερό, αέρας, φωτιά, γη. Το νερό εννοείται σε ολες του τις μορφές."
Εγώ μόνο άκουγα και κουνούσα το κεφάλι μου όσο η Νατ μιλούσα ασταμάτητα.
"Εντάξει, τα κατάλαβα." Είπα  τρυβοντας απαλά τους κροτάφους μου.
"Τέλεια. Τώρα θελω να βγει απο μέσα σου το νερό σε μορφή πάγου. Ειναι το πιο εύκολο αρχικά. Θέλεις όμως ένα κίνητρο για αυτό."
Στο τελευταίο που ειπε η Νατ ο Μπράιαν ανασυκωθηκε και το χαμόγελό του έσβησε.
"Τι;  Νατ δεν ειναι έτοιμη ουτε στο τόσο."
"Πρέπει. Αλλιως δεν θα μπορέσει να κανει τίποτα. Αν δεν τα καταφέρει θα τις σταματήσουμε εμεις."
Χελλοου παιδιά! Είμαι κι εγώ έδω.
"Τι λέτε; Ποιό κίνητρο;" Πετάχτηκα σαν... Αυτό τελος πάντων.
Η Νατ περπάτησε την μεγάλη αλάνα και εξαφανιστηκε στο δωματιο με τα μηχανήματα.
Έμεινα εγω κι αυτός.
"Να είσαι έτοιμη." Μου ειπε μόνο.
"Έτοιμη για τι;" Ρωτησα νιωθωντας στάλες ιδρώτα να στολίζουν το μέτωπό μου.
Αυτόν ηταν. Παθαίνω εγκεφαλικό. Πάσχω απο καρκίνο. Θα πεσω ξερή κατω και θα παω απο καρδια.
Κατι απο ολα αυτα, δεν την γλυτώνω πάντως.
Μετά απο μια παύση μου είπε μονο "Ηρέμησε."
Προσπάθησα να φανταστώ τον πάγο να βγαίνει απο μέσα μου. Ένιωσα ενα τριμπιμα στα χέρια και μετα κρυο.
Τότε ήταν που ξαφνικά τα φώτα έσβησαν και χέστηκα πάνω μου. Ένας μεγάλος προβολέας άναψε απο πάνω μου και χτύπησε όλο το φως του πάνω μου. Το ελάχιστο φως που έπεφτε στα κοντινά δέντρα γύρω μου γυάλιζε πάνω στα φύλλα.
Κοίταξα γυρω μου για να συνηθίσω τον φωτισμό και διέκρινα ελάχιστα τα δυο αδελφια να με κοιτάνε.
"Έρχονται Αλις." Μου φώναξε η Νατ γεμάτη αγωνία.
Μα τι στο καλό ελεγε; Τι ερχοτ-
Ακούστηκε ενας εκοφαντικος ήχος απο πίσω μου. Γύρισα γρήγορα και ανακάλυψα τι ήταν αυτα που ερχόντουσαν.